Een forse stroomstoring vanochtend zorgde (en zorgt hier en daar nog steeds) voor een ongekend stuwmeer van verontruste klanten van nutsbedrijven en telecomproviders. Treinen en trams reden niet, en ook elektriciteit en alles wat daaruit voortvloeit, liet verstek gaan. Natuurlijk is dat zuur, maar het geeft wel aan hoe afhankelijk we met z’n allen zijn van iets waar we bijna nooit meer echt over nadenken. Want bijna niemand is nog voorbereid op zo’n calamiteit.
Want: het licht doet het niet, en de TV ook niet, en ook het internet is meer een interniet. Gaat het nieuws dan wel door? Dat kun je niet controleren. En: wanneer gaat het wel weer werken? Daar ga je dan het desbetreffende bedrijf voor bellen, want behalve jijzelf was er natuurlijk niemand anders op dat idee gekomen. Er kan dus een bescheiden wachtrij zijn. Dat geeft helemaal niks, behalve dat in de tussentijd de batterij van je mobieltje wel steeds leger wordt. En dan kun je hem wel aan de oplader hangen, maar dat helpt niet, want uit je stopcontact komt helemaal niets.
Bovendien: dan krijg je eindelijk na 45 minuten (a 0,10 per minuut!) iemand aan de telefoon, maar die kan je hoogstens vertellen dat ja, er is een storing, en nee, we weten niet wanneer het opgelost is. Hier is een tip: blijf gewoon naar die lamp op het dressoir kijken. Als die al aan stond, maar dat weet u nu niet meer, en omdat het zo’n IKEA lampje van 3,98 is staat er niks op de schakelaar. Dat schiet niet op.
Dán maar een kop koffie. Ja, als u nog ergens een fluitketel, gemalen koffie, én van die Melitta nummer 2 filterzakjes heeft. Maar die heeft u niet, want u heeft natuurlijk al sinds jaar en dag zo’n Senseo ding op het aanrecht staan waar je nu geen bal aan hebt. Dus dat wordt klooien met een steelpannetje kokend water (waarbij blijkt dat u ook geen brandzalf meer in huis hebt), en opengeknipte Senseo padjes. Ja, tenzij u natuurlijk geen Senseo, maar wél een Nespresso apparaat heeft. En die Nespresso cupjes zijn niet bedoeld om ze zonder water leeg te hoesten, want na een stuk of twee ben je net zoals een losgeslagen hangjongere na 5 blikjes Red Bull.
Dus dat wordt al snel uw vertier buitenshuis zoeken, want ook op kantoor is er geen internet en koffie en verlichting, terwijl al uw collega’s dankzij de Nespresso nu buitengewoon kort aangebonden zijn en je voordat je het weet een lel te pakken hebt. Dán maar een sigaretje. Maar: U bent uit gezondheidsredenen een jaar geleden geswitchet naar zo’n electro-peuk, en die kunt u nu niet opladen ook. En om het leed te verzwaren vindt u dan in de binnenzak van een colbertje nog wel een compleet uitgedroogd pakje sigaretten waar er nog 3 in zitten. Als je zie aansteekt ben je in één trek klaar, en ook op kantoor is geen brandzalf.
U voelt de bui al hangen: het enige dat er op zit is analoog vermaak waarbij u zelf alle benodigde activiteiten moet uitvoeren. Lopend, zonder TomTom, zonder stimulerende middelen, en zonder telefoon. Hoe dat werkt? Gelukkig kun je dat Googelen. Oh, wacht.
