BRAZILIË:ZOWEL DE BAL ALS DE ZAK GEROLD

Wie een beetje heeft opgelet weet dat deze week geheel in het kader staat van het wereldkampioenschap voetbal. Het moge dan ook geen verrassing zijn dat ik het daar deze week niet over ga hebben. Als ik al een fan was van de kleur oranje, dan is dat nu echt solide om zeep geholpen, en ik ben – voorspelbaar – balsturig (zoek ‘m op!) genoeg om ook te weigeren om producten te kopen die maar naar foeballe ruiken. Nu heb ik mij wel in een hoek geluld, want ik had verder ook vooral geen inspiratie natuurlijk. Maar: daar slaan wij ons wel doorheen.

In de tussentijd draait de wereld namelijk gewoon door, hoewel dit aan de meeste Nederlanders en Brazilianen en andere mensen die ook een elftal in de race hebben voorbij gaat. Kortom: dit is het perfecte moment om die belastingverhoging van 30% aan te kondigen, of van dat Paleis Soestdijk binnenkort wordt verbouwd tot de grootste parenclub van Nederland. Dat leest geen hond, daar kan je van op aan. Wat u nog meer gemist heeft is bijvoorbeeld dat er misschien toch geen stopcontacten in de trein gaan komen, of laadpaaltjes voor je mobiel op stations. De prioriteiten van openbaar vervoer in Nederland anno 2014: Het is onacceptabel om een half uur in de trein te zitten zonder dat je je mobieltje kunt opladen. Aan de andere kant is het volledig acceptabel om twee uur in de trein te zitten zonder dat er voldoende toiletten beschikbaar zijn. En in zo’n stopcontact pissen is ook geen oplossing, neem dat maar van mij aan. Staat trouwens ook een beetje raar op die beveiligingsvideo.

Iets anders dat de revue passeerde is dat ’s werelds oudste man, Alexander Imich, is overleden. Dit is voornamelijk slecht nieuws voor hemzelf, en heeft als positieve kant dat iemand anders nu ’s werelds oudste man kan zijn, want zo zeldzaam zijn ze nou ook weer niet. Elke keer als je denkt “gut, hij is dood” is er meteen een andere. Een ander item was de matige ontvangst van het toneelstuk Anne, dat – ook weer voorspelbaar – natuurlijk wel wat controverse opleverde (het stuk, niet de ontvangst). Er zijn naar mijn mening dingen die niet opgeleukt moeten worden, ongeacht de goede bedoelingen, en zelfs al zouden alle opbrengsten naar een goed doel gaan. Maar: als Anne al matige reacties oplevert, wacht dan maar op volgend jaar, als “Hiroshima, de musical” komt.

Nu ik dus hopeloos op de bodem van het nieuws van deze week ben beland, en alleen nog maar corrupte Italiaanse politici en overbetaalde zorgverzekeringsdirecteuren (scrabble score!) over heb, bedenk ik me dat het ontbreken van interessante zaken in de media misschien wel wordt veroorzaakt door al dat ge-ren achter die bal aan. Van dat de wereld praktisch stilstaat als de WK plaatsvindt. Zou best kunnen. Maar: het is in elk geval goed voor de Braziliaanse zakkenrollers die nu eindelijk ook eens aan het laatste model smart phone kunnen komen. Komt er toch nog iets positiefs uit.

SLEURHUTTENFEEST

Vanochtend, toen ik met nog halfdichte ogen op mijn fiets klauterde (terwijl ik achter mij mijn bed nog hoorde roepen door mijn slaapkamerraam van dat ik terug moest komen) zag ik dat de jaarlijkse caravan karavaan weer op het punt stond te vertrekken. Dat werkt zo: Elk jaar gaan 3 gezinnen uit mijn straat – die het hele jaar dus al hartstikke naast elkaar wonen – ook gezamenlijk naar Frankrijk, en ook vooral met 3 sleurhutten. Elk jaar zie ik dus ook weer hetzelfde ochtendritueel waarbij de uiterst noodzakelijke artikelen worden ingepakt.

Ik heb het dan natuurlijk over genoeg vouwstoeltjes om een half voetbalveld te bedekken, circa 2 ton aan Hollands Blikvoer waar namelijk geen knoflook en/of peper zit, en genoeg oude Panorama’s en Nieuwe Revu’s om 4 á 5 weken door te komen zonder dat je ineens niks te doen hebt en verplicht naar bezienswaardigheden zou moeten kijken. Ik weet het wel: gaat mij niks aan en wie ben ik om daar wat van te zeggen? Maar: ik snap het gewoon niet. Je gaat 1500 km rijden om 4 weken door te brengen met dezelfde mensen die je altijd al ziet, en met het streven om vooral niks buitenlands te doen, behalve dan dat het daar natuurlijk wél mooi weer is.

In een bijzonder grijs verleden was ik eens op fietsvakantie in Frankrijk met een goede vriend. Wij arriveerden op de Camping Municipale in Lourmarin en troffen daar een vergelijkbaar tafereel aan: een alleraardigst Nederlands stel met dito Kip Caravan, waaromheen zij een tapijt van kunstgras hadden gelegd (want echt gras ken je niet vertrouwen), met daaromheen een heus hekje, en – voor die momenten van heimwee – een paar bloempotten met geraniums die vakkundig met stevige spijkers aan de bomen waren bevestigd. Ik maak (deze keer) geen grapje. Ook hier was sprake van veel potten merk Hak en blikken merk Unox/Knorr, alsmede hele jaargangen oude Privé’s. Zij hadden een seizoensplek, en in de afgelopen 6 weken hadden zij ook listig weten te vermijden om iets anders te zien dan de binnenkant van de plaatselijke supermarkt (die je zo vanaf de camping had kunnen zien als dat stomme kasteel er niet tussenin had gestaan).

Niet dat dit iets specifieks is voor Nederlanders, getuige al die Amerikaanse toeristen die uit het Centraal Station in Amsterdam stromen en gelijk beginnen te vragen waar ze de plaatselijke Starbucks en McDonalds kunnen vinden. Maar ik denk dat je zo je eigen vakantiepret loopt te minimaliseren. Kijk, als je gewoon een paar weken op z’n buitenlands bent zonder de infrastructuur van kapucijners met spek en vaderlandse media dan heb je straks écht heimwee, zo van dat je dan weer verlangt naar die koele hap schuim in dat Hollandse tapbiertje, of (weet ik nog van mijn tijd in de VS) een ordinair broodje kroket dat ineens een begeerlijke delicatesse is.

Bovendien komen ze daar in Frankrijk dan nog ’s van die camembert en vin de table af. En heb je dan thuis zomaar eens in één keer wel 1300 e-mails van Oekraïense dames die met u willen trouwen.