Vanochtend, toen ik met nog halfdichte ogen op mijn fiets klauterde (terwijl ik achter mij mijn bed nog hoorde roepen door mijn slaapkamerraam van dat ik terug moest komen) zag ik dat de jaarlijkse caravan karavaan weer op het punt stond te vertrekken. Dat werkt zo: Elk jaar gaan 3 gezinnen uit mijn straat – die het hele jaar dus al hartstikke naast elkaar wonen – ook gezamenlijk naar Frankrijk, en ook vooral met 3 sleurhutten. Elk jaar zie ik dus ook weer hetzelfde ochtendritueel waarbij de uiterst noodzakelijke artikelen worden ingepakt.
Ik heb het dan natuurlijk over genoeg vouwstoeltjes om een half voetbalveld te bedekken, circa 2 ton aan Hollands Blikvoer waar namelijk geen knoflook en/of peper zit, en genoeg oude Panorama’s en Nieuwe Revu’s om 4 á 5 weken door te komen zonder dat je ineens niks te doen hebt en verplicht naar bezienswaardigheden zou moeten kijken. Ik weet het wel: gaat mij niks aan en wie ben ik om daar wat van te zeggen? Maar: ik snap het gewoon niet. Je gaat 1500 km rijden om 4 weken door te brengen met dezelfde mensen die je altijd al ziet, en met het streven om vooral niks buitenlands te doen, behalve dan dat het daar natuurlijk wél mooi weer is.
In een bijzonder grijs verleden was ik eens op fietsvakantie in Frankrijk met een goede vriend. Wij arriveerden op de Camping Municipale in Lourmarin en troffen daar een vergelijkbaar tafereel aan: een alleraardigst Nederlands stel met dito Kip Caravan, waaromheen zij een tapijt van kunstgras hadden gelegd (want echt gras ken je niet vertrouwen), met daaromheen een heus hekje, en – voor die momenten van heimwee – een paar bloempotten met geraniums die vakkundig met stevige spijkers aan de bomen waren bevestigd. Ik maak (deze keer) geen grapje. Ook hier was sprake van veel potten merk Hak en blikken merk Unox/Knorr, alsmede hele jaargangen oude Privé’s. Zij hadden een seizoensplek, en in de afgelopen 6 weken hadden zij ook listig weten te vermijden om iets anders te zien dan de binnenkant van de plaatselijke supermarkt (die je zo vanaf de camping had kunnen zien als dat stomme kasteel er niet tussenin had gestaan).
Niet dat dit iets specifieks is voor Nederlanders, getuige al die Amerikaanse toeristen die uit het Centraal Station in Amsterdam stromen en gelijk beginnen te vragen waar ze de plaatselijke Starbucks en McDonalds kunnen vinden. Maar ik denk dat je zo je eigen vakantiepret loopt te minimaliseren. Kijk, als je gewoon een paar weken op z’n buitenlands bent zonder de infrastructuur van kapucijners met spek en vaderlandse media dan heb je straks écht heimwee, zo van dat je dan weer verlangt naar die koele hap schuim in dat Hollandse tapbiertje, of (weet ik nog van mijn tijd in de VS) een ordinair broodje kroket dat ineens een begeerlijke delicatesse is.
Bovendien komen ze daar in Frankrijk dan nog ’s van die camembert en vin de table af. En heb je dan thuis zomaar eens in één keer wel 1300 e-mails van Oekraïense dames die met u willen trouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten