Uit: De Telegraaf “Vrouw” bijlage van vandaag: “Dikke billen verleden tijd - Klaag jij vaak over jouw dikke billen? Niet doen! Volgens fitnessexperts wordt het stevige achterwerk namelijk met uitsterven bedreigd. Aangezien we het merendeel van de dag zittend doorbrengen, kampen steeds meer vrouwen met de zogenaamde 'platte kont'. Als we fitnessexperts moeten geloven dan is een stevige derrière binnenkort verleden tijd. De spieren aan de achterkant van vrouwenbenen zijn door de passieve levensstijl onderontwikkeld.”
Hier in het Twentse lijkt dat nog toekomstmuziek, maar toch. Alwéér een reden om vreselijk voorzichtig te zijn met al dat ge-fitness, want voor je het weet is er geen reet meer aan. Alleen lijkt het er op dat bij De Telegraaf het personeel dat artikelen redigeert ook lijdt aan gebrek aan zitvlees, want als je de alinea goed leest lijkt het dus alsof dikke billen plat zouden worden door erover te klagen. Zoals we allemaal weten werkt dat niet, net zo min als dat je van een lidmaatschap van de sportschool fitter of slanker wordt. Daarvoor moet je namelijk ook echt naar de sportschool toe, en in zo’n veels te duur paars trainingspak als een idioot op de lopende band gaan rennen met je empeedrie speler waarvan je altijd zegt dat er van die Zumba muziek op staat maar waar in het echt Andre Hazes gewoon een beetje verliefd is.
Ondertussen is het volledig onduidelijk wat het probleem is, natuurlijk. Want: als ze al met uitsterven worden bedreigd (klopt niks van – alleen al in de Verenigde Staten in staten zoals Wisconsin, Iowa, Michigan, Minnesota en het diepe Zuiden, zijn nog gigantische onaangeboorde dikke billen velden) is dat dan een indicatie dat platte billen minder gewenst zijn? Of in elk geval als we het over vrouwen hebben? Ik ben bang dat dit een artikel is van een uitzendjournalist of stagiair, die werd opgesloten met de instructie: “als jij naar huis wil vanavond dan zorg je eerst maar even voor een kwart pagina vulling – óf je verkoopt een advertentie.
Hetgeen mij een prachtig bruggetje geeft naar hoe het helaas tegenwoordig maar al te vaak is gesteld met de journalistiek tegenwoordig. Nu is Nederlands niet de meest makkelijke taal om te leren, maar het ís best te doen, getuige de vele uitstekende schrijvers die het land tot nog toe heeft voortgebracht. Er was ooit een tijd dat een journalist verondersteld werd een taal (hier te lande bij voorkeur Nederlands) te beheersen (voor beheersen, lees: lezen, begrijpen, schrijven zodat de boodschap duidelijk is). Dit belachelijke principe is alweer jaren geleden losgelaten, zodat we nu een hele generatie hebben van mensen die nog nét weten dat een zin met een hoofdletter begint, en eindigt met een punt, uitroepteken, of vraagteken. Dit leidt tot krantenkoppen en -artikelen die soms compleet onduidelijk zijn (“Wasmachine Rukt Arm Jongetje Af”) tot materiaal dat eigenlijk nergens over gaat, maar wel lekker vult op zo’n pagina. Zoals dit stukje, bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten