CULTUREEL ZWERFGOED

Heeft u dat ook wel eens gemerkt? Situatie: Je hebt een klein stukje plakband aan je vinger zitten waar je maar niet vanaf komt. Eerst zit het aan je vinger, dan aan je broek, je jasje, je bureau, je polshorloge. Elke keer denk je dat je d’r af bent, maar steeds komt het ergens anders weer tevoorschijn. Zoiets dergelijks hebben we nu ook met een onderwerp waar we landelijk onze adem voor in houden (zit u stevig?) Zwarte Piet.

Ik zag het in het NRC van vandaag: “Het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed is met alle betrokken partijen in overleg over de toekomst van Zwarte Piet. Dat zegt directeur Ineke Strouken vandaag in het AD.“ Dat bedoel ik. Elke keer denken we dat die discussie pas weer in november op gang gaat komen, maar nee: net zoals het spreekwoordelijke stukje plakband blijft onze meest verguisde medewerker van de Sint steeds weer tevoorschijn komen. Nog even, en Amnesty International gaat zich er mee bemoeien, of Unicef. Om James Woods te citeren: “om mijn mening hier over te geven kan ik helaas niet hard genoeg ruften” (dat was tegen Clint Eastwood, in True Crime).

Gelukkig hadden wij wat afleiding dankzij de Nucleaire Top waar wij van Obama nog een leuke opsteker aan overhielden voor het Rijksmuseum, en Rembrandt. Het enige dat wel een beetje opviel was al die foto’s waar, náást Obama, Rutte steeds weer opdook (weer zo’n stukje plakband), en mij vreselijk deed denken aan wethouder Hekking van het fictieve dorp Juinen. Heeft-ie in elk geval straks wel leuke foto’s voor zijn memoires natuurlijk. En als hij daar aan toekomt, is er ook tijd voor Engelse les. What in de barrel sits versauers not. Let maar ’s op.

 
Maar: eerst moest hij even op het jeugdjournaal – op zijn eigen verzoek – om de bange kindjes van Nederland gerust te stellen. Vond ik wel een leuk gebaar, maar is natuurlijk ook weer een geweldige opsteker voor die andere man met dat enge blonde kapsel. Als hij ook maar een windje laat in de media staat gelijk iedereen op zijn achterste benen. Inclusief, blijkt nu, de verse Amerikaanse ambassadeur. Waaruit maar weer blijkt dat ook slechte publiciteit toch publiciteit is.

Meer plakbandjes: Dat vliegtuig dat maar blijft opduiken terwijl het voorlopig nog niet eens écht is opgedoken. Sterker nog – het is waarschijnlijk néérgedoken. De vraag is: op welke plek. Wat je mij niet wijsmaakt is dat als je op duizenden kilometers afstand één enkele Al Quaeda terrorist kunt vinden met een druk op de knop (gooi nog ’s een verse drone op het vuur), je een heel vliegtuig )68x68 meter) met 239 passagiers kunt zoek knoeien. Ik denk dat de CIA en de NSA al lang weten waar dat ding is, maar dat er iets aan boord is dat niet gevonden mag worden (ik denk hier bijvoorbeeld aan de resultaten van de CITO test van George Bush jr.)

Gelukkig is het zo weekend, en deze keer krijgen we daar zomaar een uur korting op in de vorm van het ingaan van de zomertijd. Dat betekent in de praktijk dat uw zaterdagnacht korter is en dat we bij het stappen dus iets meer vaart achter het drinken moeten zetten. Mocht dat uit de hand lopen, dan kunt u met uw veels te dure smart Phone via Google Naps een goeie plek vinden oom een tukje te doen voordat u straks van uw óók veels te dure Gazelle dondert. Tis maar dat u het weet.

IN DE STEMMING VOOR IETS NIEUWS

Het was weer zo’n week waarin de media ons hebben vergast (als in ”vergasten”, en niet “vergassen”) op een ruime hoeveelheid materiaal waarbij de nieuwsfactor ver te zoeken was. Eerst hebben we dagenlang ellenlange artikelen mogen lezen over wat er dan toch wel met dat zoekgeraakte vliegtuig van Malaysia Air was gebeurd. Het antwoord tot nu toe: “geen idee, maar we gaan er wel wild over speculeren” (heeft niks met “speculaas” of “speculum” te maken).

Hele bataljons experts hebben honderden verklaringen afgelegd over wat zij dachten dat er wel ’s aan de hand kon zijn met dat vliegtuig. De kranten stonden er bijkans bol van. Daarbij werd kunstig vermeden om wat dan ook aan echte feiten te melden. Zodat we nu, een week later, nog steeds een vliegtuig van een meter of 30 lang (en breed) met 263 passagiers kwijt zijn. Laat de NSA dáár maar ’s op los, dan hebben we dat ding tegen maandag wel weer in beeld. Maar nee, die zijn te druk met het afluisteren van u en mij en onze buren.

Verder was er ook nog een landelijke politicus (ik gebruik de term een beetje losjes in het kader van de kwalificaties) die een aantal uitlatingen deed jegens een bepaalde bevolkingsgroep, waarmee hij aan de ene kant natuurlijk wel weer midden in de belangstelling stond (waar hij vreselijk hitsig van wordt), maar aan de andere kant ook weer zich de woede van veel mede-Nederlanders op de hals haalde ( waar hij trouwens óók heel hitsig van wordt, volgens mij). En nu is het ineens een hetze tegen zijn partij, die zich zo langzamerhand een beetje voor hem gaat generen. Arme jongen – en hij kon vroeger zo goed leren. (Nieuws? Welnee, dat wisten we allemaal toch al?)

Over politieke stuiptrekkingen gesproken: er kwam ook nog wat hete lucht vrij uit meneer Berlusconi die blijkbaar weer graag de politiek terug wil. Waarschijnlijk is dat omdat op het thuisfront aan de verwachtingen van zijn verse verloofde niet te voldoen is, zelfs met een kruiwagen Viagra. Volgens het gerechtshof in Italië mag hij voorlopig nog even thuisblijven, hetgeen voor Berlusconi waarschijnlijk erg veel energie gaat kosten, maar uiteindelijk dan wel een mooie dood is natuurlijk.

En nét toen ik dacht dat we klaar waren met (niet)nieuws las ik zojuist dat (zit je stevig?) de Surinaamse luchtmacht AL haar vliegtuigen van de hand gaat doen, waarbij we het hebben over maar liefst 6 kleine en niet bewapende vliegtuigen die voor een groot gedeelte al 10 jaar onbruikbaar aan de grond staan. Dat is, anno 2014, zo mogelijk nog triester dan de Nederlandse Luchtmacht in 1940 bij de Duitse invasie, en van dat toen de piloot ziek was. De huidige Surinaamse luchtmacht – waarvan de hele inventaris binnenkort op Marktplaats staat – gaat worden vervangen door 3 Indiase helikopters die 5 jaar geleden besteld zijn en dus ook al 5 jaar “op ieder moment gaan worden geleverd”. Het zou mij na dit nieuws ook niets verbazen als de Surinaamse Marine momenteel niet kan uitrukken omdat “de pomp van de boot stuk is, en één van de peddels aan vervanging toe is”.

Ik hoop dat er volgende week weer nieuws is, zodat wij wellicht weer eens iets verrassends lezen. Dan nu nog even het weer: Vandaag: geen weer. Morgen weer.

GEZONDE LICHAAMSBEWEGING

Okee…we zijn weer terug uit Sotsji, waardoor de Russen nu ook weer terug zijn naar hun eigen plaatselijke winterspelen zoals het 500 meter hardrennen voor betogers; het slalom rijden met de pantserwagen, en het hindernislopen door het traangas- en wapenstok parcours. Ook het Nederland-Rusland jaar is gelukkig over zodat wíj weer met een gerust hart hun lallende diplomaten kunnen arresteren, en zíj weer Nederlandse diplomaten kunnen verbouwen zonder dat we ineens een internationaal incident aan onze broek hebben. Ik bedoel—die JSF is hartstikke nieuw, en daar willen we nu nog geen deuken in zien.

Ondanks de wedergekeerde rust blijft het maar roerig in de topsport met de Zuid-Afrikaanse paralympische atleet die op zijn vriendin schoot omdat hij “dacht dat zij namelijk naast hem in bed lag, en hij haar wilde beschermen tegen de vermeende inbreker die zijn huis in kwam”. Als dat jou of mij zou overkomen dan zouden wij waarschijnlijk eerst even controleren of voornoemde vriendin naast ons lag, maar in dit geval was dat niet de eerste impuls. Welnee. Eerst schieten en dán pas er achter komen dat zij gewoon even op zoek was naar een nachtelijke snack uit de koelkast. Daar lig je dan met een kogelgat in je hoofd en die boterham met kaas.

Iets dichter bij huis kreeg Feijenoorder Pellè ineens problemen in de vorm van een tijdelijk schorsing en het afpakken van zijn aanvoerdersband, dit omdat hij een elleboogje had uitgedeeld aan een Ajaxied. Zoals we allemaal weten is voetbal een sport waarbij iedere vorm van agressief en gewelddadig gedrag met afkeuring wordt bekeken, tenzij je het zo doet dat niemand het ziet. Hier zit voor Pellè blijkbaar nog een stukje leertraject, want het vereist natuurlijk wel wat vakkundigheid om blauwe plekken te veroorzaken zonder dat een stadion vol met oplettende fans en bijbehorende perstribune met camera’s iets in de gaten hebben.

Er zijn gelukkig sporten waar dit soort problemen minder spelen, zoals schaken. Het is bij schaken namelijk veel makkelijker om, zeg maar, op speelse wijze een buitgemaakte loper in het oog of oor van de tegenstander te frommelen. Dit is voornamelijk omdat bij schaken het publiek in slaap valt, zodat er pas wat te zien is bij het bekijken van de herhaling, hetgeen niemand doet. Dus die schakers, die moet je in de gaten houden. Net zoals biljarters, trouwens, want zo’n keu is natuurlijk niet alleen maar geschikt om een carambole te maken, en een ongeluk zit in een klein hoekje. Wij zwijgen nog maar over darters, en pijlgifkikkers.

Al met al verklaart het wel in één klap waarom ik mij verre houd van sportevenementen. Al was het maar omdat “sportief gedrag” tegenwoordig iets heel anders betekent dan toen ik nog op de lagere school zat. Maar dat was dan ook rond de tijd dat Mozes zijn eerste krantenwijk kreeg.