“Dat kan ik niet, want ik ben niet technisch”, zei de klant als antwoord op mijn vraag welke lampjes er op het modem brandden. Het deed mij een beetje denken aan hoe je steeds meer ziet dat mensen de verwachting hebben dat een ander het wel voor ze gaat doen, wat “het” dan ook mag zijn. We worden met z’n allen steeds hulpelozer. Nou werk ik natuurlijk wel op een helpdesk, maar toch. Als je in één klap de hele maatschappij wilt ontwrichten hoef je alleen maar het 3G of 4G netwerk een halve dag uit te zetten.
Bij licht nadenken over dingen die de gemiddelde Neder- of Medelander 10 jaar geleden nog zonder probleem aankonden kwam ik al snel met een lijstje vragen waar het antwoord radicaal op veranderd is. Bijvoorbeeld: “wat doe je als je een lekke fietsband hebt?” werd in 1999 nog beantwoord met: “Je plakt hem.” Anno 2014 is dat: “Je chartert iemand met een auto om je fiets naar Halfords te brengen.” “hoe kook je een ei?” was snel opgelost met: “je legt het een aantal minuten in kokend water (afhankelijk van hoe hard of zacht).” Nu is dat: “dat staat op Wikipedia”.
Niet dat ik nou zo’n grote fan van de Goede Ouwe Tijd ben, maar je kon tenminste nog eens iets bereiken zonder dat je er het internet voor nodig had. Of dácht te hebben, want een bandje plakken blijft uiteindelijk toch een niet-elektronisch proces, net zoals een eitje koken. Maar blijkbaar vertrouwen we het niet meer als we niet eerst ergens kunnen lezen dat het wel klopt, allemaal. Kijk, ik weet wel dat de Lidl om de hoek is, maar voor ik de deur uit ga wil ik dat graag bevestigd hebben door mijn TomTom, want díé heeft altijd gelijk. Als mijn TomTom zegt dat hier een straat is, dan klopt dat - ook al loop ik tot m’n enkels in een modderig weiland. Ik ben zelf natuurlijk net zo verwend, maar ik realiseer me in elk geval soms dat we ons zó afhankelijk hebben laten maken van al die Aaipets en Wikidinges en Koekels dat we bijkans hulpeloos zijn als de batterijen leeg zijn.
Op die manier vinden we dus moeiteloos de langste omweg naar de oplossing van ieder probleem, want enig vertrouwen in het eigen beoordelingsvermogen is er niet meer. Dat gezonde boerenverstand waar we vroeger prat op gingen is vervangen door de knagende onzekerheid dat als je het niet eerst hebt opgezocht, het dus ook niet zou moeten kunnen.
Ik denk zelfs dat als het nog even zo door gaat we straks alleen nog maar in een leunstoel blijven zitten en driemaal daags onze mond open doen in de verwachting dat iemand (niet wij) er eten in stopt. Ik zwijg nog maar over het fenomeen ontlasting. Zo van: “ik ben nu klaar met poepen, en ga eens googelen wat nu de volgende stap is.” Op dat moment kom je er dan achter dat de papierloze maatschappij een hopeloze utopie is, en moet je vervolgens wel zeven keer je handen wassen.
Hoe dát dan weer moet staat gelukkig op het internetforum van Zwitsal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten