NORS JOURNAAL

Sta ik hier net op het punt om weer een column in elkaar te draaien, word ik ineens geconfronteerd door een jongeman met een realistisch ogend waterpistool die mij vertelt dat hij mijn publicatie gaat kapen als spreekbuis voor zijn boodschap die namelijk zo belangrijk is dat alles en iedereen er voor moet wijken. Om te onderbouwen dat hij namelijk echt gevaarlijk is mompelt hij nog wat over hackerscollectieven en verborgen explosieven, en als ik niet meewerk dat zij zich dan genoodzaakt zien om over te gaan tot andere maatregelen.

Enfin, Ik leg hem heb uit dat ik – als het écht meezit – maar liefst 20 lezers heb waardoor de impact van zijn wereldschokkende boodschap misschien wat gaat tegenvallen. Verder leg ik hem uit dat er natuurlijk geen enkele sprake is van enige noodzaak om wat dan ook te doen als hij zijn zin niet krijgt, laat staan dat dat mijn verantwoordelijkheid zou zijn.

Sorry dat ik even inspeel op het enige nieuws dat vandaag in de media te vinden is, de verleiding was iets te groot. Bij het lezen van de eerste artikelen had ik al wel een beetje iets van dat het een vaag verhaal was. Toen ook nog bleek dat het ging om een 19-jarig warhoofd en het verhaal ineens ook hackerscollectieven met radioactieve wapens vermeldde, was het voor mij duidelijk dat dit niet, zeg maar, de broer van Osama Bin Ladenkast was.

Wat natuurlijk wel te denken geeft is dat blijkbaar de pers ongeveer net zo slecht beschermd is tegen het worden lastiggevallen door iemand die binnendringt onder valse voorwendselen als dat wij beschermd zijn tegen de pers die ons onder valse voorwendselen lastig valt. (Volgt u ‘m nog?). Wat dan ook wel grappig is, is dat iedereen die voor de media werkt nu ineens extra bescherming wil, en al zeker tegen hackerscollectieven want die jongens moet je in de gaten houden.

Wat je zo wel creëert is een klimaat waarin iedereen denkt dat hij altijd zijn of haar zin moet krijgen, en als het niet goedschiks kan dan maar kwaadschiks. Vandaag of morgen zit je dan in het vliegtuig naar Lloret De Mar met 400 man en daartussen is er dan geheim een toeristencollectief dat, onder dreiging van het afpakken van uw veels te dure iPhones6, de bestemming wil wijzigen naar Gran Canaria, en werk nou maar gewoon mee, want anders bent u zelf de schuld dat wij volledig vrijwillig en op eigen initiatief iets gaan doen dat u niet leuk vindt. De enige marktsector die hier van opknapt is de waterpistolen branche.

Ik vraag me nu wel één ding af: wat hebben we door deze klucht gemist in het nieuws? Want: was dit toeval, of eerder een bewuste actie om de aandacht van iets anders af te leiden? Ik denk aan het laatste. Ik denk gewoon dat er anders iets in het nieuws was geweest over een aanpalende belastingverhoging, of wellicht het verhogen van uw eigen bijdrage bij uw zorgverzekeraar naar een vast bedrag van 2500 Euro. Op zo’n moment zet je dan de AfleidTerrorist  in die de media gewoon 12 uur volledig bezighoudt. – en er kraait nergens een haan naar.

Zo krijg je nog ’s wat voor mekaar.

WALFISK

Nee, ik ga het niet hebben over Charlie Hebdo. Dat doet de rest van de schrijvende wereld al, en bovendien heb ik er niets aan toe te voegen dat niet al vele malen gezegd is. Verder ben ik ook uitverkocht in de afdelingen Kerstboom (want te laat), vuurwerk (waar ze bij mij in de buurt blijkbaar nog van over hebben), of winterweer (want afwezig).

Dat betekent helaas dat ik mij deze week moet gaan redden met iets anders, en dat is nog niet zo simpel. Gelukkig trof ik, bij het lezen van Het Parool, een artikel over bier. Nu houd ik op z’n tijd wel van ’n biertje, en u vast ook wel. En dat dat niet alleen maar een Hollands pilsje hoeft te zijn spreekt voor zich. Maar:

“Dierenbeschermers op IJsland zijn kwaad op een brouwerij die bier met walvismeel levert. De brouwerij Stedji zegt dat de drank met 5,2 procent alcohol 'zeer gezond' is en van de IJslander een echte Viking maakt. Walvismeel bevat veel eiwitten en heeft nauwelijks vet, stelt het bedrijf op Facebook. Walvismeel ontstaat bij het uitkoken van het vlees. Het bier is geproduceerd voor het winterfeest Thorrablot, dat van midden januari tot en met midden februari wordt gevierd. Dan eten de IJslanders traditionele lekkernijen als schapenkop, walvisvet en zure schapentestikels.” (zei Het Parool)

Beste lezers – na ruim beraad (circa 2 milliseconden) sla ik deze toch over, al was het maar om het borrelgarnituur. Ik zal namelijk nooit dronken genoeg worden om bij een biertje ook een portie… walvisvet (U dacht dat ik wat anders zou zeggen, hè?) naar binnen te drukken. En over (wan) smaak valt niet te twisten, maar: ècht? Zure schapendinges? En dan walvismeel in het bier? Het moet niet veel gekker worden. Eerst Kopi Luwak (is een soort van tweede ”hands” koffie), en nu dit weer.

Misschien moet je lang in een Noordelijk klimaat leven om waardering op te brengen voor zaken die in een andere cultuur alleen onder de merknaam “wanhoop” op de markt te brengen zouden zijn. Dat zou ook een verklaring zijn voor Lutefisk, en soort van gefermenteerde kabeljauw in blik – op smaak gebracht met loog voor die smaaksensatie waar de tranen je in de onderbroek springen. Blijkbaar mag de lutefisk pas worden opgediend als het blikje bol gaat staan, en bij het openen een soort van schuim produceert dat inmiddels door de Conventie van Geneve wereldwijd is verboden.

Dan wordt het wel weer wat verklaarbaarder dat je iets nodig hebt om het weg te spoelen met iets dat de smaakpapillen afleidt van de zojuist genoten sensatie, natuurlijk. Bij schapen…dinges lukt dat nog met walvispils. Bij lutefisk redt je dat niet, en moet je verplicht aan de Gammel Dansk, hetgeen vergelijkbaar is met het schoonlikken van de bodem van een vogelkooi. 

Nee, dan hebben wij het nog best getroffen met onze bitterballen en vlammetjes (en blokjes kaas, want bier + blokjes kaas = gezellig, weten wij al lang). En zelfs die collega die aan de zoute haring is geweest voordat hij naast ons ging zitten kunnen wij dan ook nog wel door de vingers zien. 

Maar: mocht u op de één of andere manier het gevoel hebben dat bedorven zeebewoner iets gaat toevoegen aan uw gastronomische beleving, ga deze zomer eens naar het Noorden op vakantie. Neem voor alle zekerheid dan wel 18 tubes Colgate mee. 

Niet voor u. Voor óns.

DIT IS EEN TEST

Nog niet zo lang geleden las ik ergens dat ik behoor tot de generatie die “de lagere school heeft doorlopen zonder gebruik te maken van Google”. Dat klopt. En soms is het wel grappig om te zien wat dat voor verschillen oplevert in het dagelijks leven. Hier is er een die u misschien wel herkent:

Situatie: supermarkt, bij de kassa. “dat wordt dan 16 Euro 70”, zegt de enigszins norse aanleuntiener die de kassa bedient. Ik trek een briefje van 20 Euro tevoorschijn, en geef er €1,70 in muntgeld bij. “wat is dit?” vraagt onze kassière. “Dit”, zeg ik, “is een test”. En het zoveelste voorbeeld dat, als je alles voorkauwt, je uiteindelijk mensen krijgt wiens hersenen op hun sterfbed net zo weinig gebruik hebben gezien als het gemiddelde lampje in de richtingaanwijzer van een auto.

Dat heeft natuurlijk allerlei gevolgen, die soms grappig, maar ook vaak tenenkrommend zijn. Want het idee is dat je alles zo makkelijk mogelijk maakt waardoor je uiteindelijk mensenwerk door hoogbegaafde tuinslakken kunt laten doen. Dus de bedoeling is niet om in dat soort onderhandelingen zelf initiatief te nemen, want je verzandt meteen in een moeras (wacht…verZANDt in een moeras? Hmm…) waar je nooit meer uitkomt. Want dan moet je iets uitleggen aan iemand die voor de eerste test al gezakt was. Nog een? Komt-ie:

Bied een ober (of oberette) een fooi aan, dan klopt het bedrag helemaal niet meer dat door de kassa is uitgerekend aan wisselgeld. De pre-google generatie geeft dan moeiteloos wisselgeld terug (en kijkt ook niet naar wat de kassa zegt), maar het na-google horecapersoneel leest dan wat de kassa aangeeft (zonder enige twijfel aan de uitkomst, want de kassa heeft altijd gelijk, ongeacht wat je intoetst), en die halen dan het bedrag van de fooi uit het wisselgeld om vervolgens dus ook niet meer in staat te zijn om meer te doen dan je een handvol kleingeld te overhandigen met zo’n blik van: “Kijk. Geld. Zal wel kloppen”.

Het aanmoedigen van dit soort onwetendheid begint al op school, waar alle kindjes exact hetzelfde moeten doen zonder er over na te denken of het klopt. Dit volgens de educatieve methode waarbij het veel meer werk is om iets zo uit te leggen dat het te begrijpen is, terwijl je ook gewoon “omdat ik het zeg” kunt zeggen. Wat belangrijk is, is dat we allemaal binnen de lijntjes kleuren – liever nog precies op het lijntje. Mocht dat niet lukken, dan is er vast wel ergens een reden te vinden waarom je niet normaal bent (niet normaal=lastig voor de juf. Want die mag natuurlijk ook niet meer improviseren).

Mocht u denken: “ik herken dit, en ik erger mij er ook groen en geel aan”(ik ben zelf meer van de “blauw en paars”) dan is het slechte nieuws dat het alleen maar erger gaat worden.

Het goede nieuws is dat het steeds makkelijker gaat worden om straffeloos buiten de lijntjes te kleuren, want overduidelijk bent u in de ogen van recente schoolverlaters en onderwijspersoneel toch niet meer te redden, en bovendien is uw juf al tientallen jaren met pensioen, en droomt misschien soms nog wel eens van zo’n klas met kinderen wiens knieën zijn beplakt met pleisters, en die de tafel van 6 opdreunen.

Kijk, dát was nog ’s een leuke tijd. Waarom? Omdat ik het zeg.

GEWEESTDAGEN

Na het verorberen van diverse heldenmaaltijden, het naar binnen gieten van alles dat bij de Gall & Gall in de aanbieding was (of niet), en het riskeren van handen, ogen, voeten, kleine kinderen, en hondjes door het afsteken van veels te veel vuurwerk is de rust nu tijdelijk weergekeerd. Dat duurt totdat de credit card rekening binnenkomt. Of die van de eerste hulp, natuurlijk.

U zit nu in de fase waarin u zich realiseert dat al die goede voornemens die u impulsief maakte met een half krat bier op óf niet te realiseren zijn, óf eigenlijk helemaal niet leuk, en als je dan zegt dat je  van me houdt maakt die paar kilo te veel, Of die twee pakjes Zware van Nelle, toch niks uit? Volgens mij is januari de piekmaand van aanmeldingen, maar ook annuleringen bij de sportschool. En ook voor het ruilen van allerlei boeken over hoe je jezelf kunt verbeteren in welke vorm dan ook, zodat elke kopie van “afvallen voor dummies” wordt geruild voor “dikke mensen zijn gezellig”.

We kunnen nu ook weer gewoon andijviestamppot op tafel zetten zonder dat we denken dat dat niet feestelijk genoeg is, en zijn niet meer verplicht om elke avond één a vijftien handjes borrelnoten weg te werken waardoor je daaagen daarna nog van die gemeen roze brokstukken uitspuugt als u woorden met een “f” of een “s” zegt. Geen verplichting om kaas alleen in blokjesvorm te nuttigen, of hompen leverworst die na het indopen in de mosterd olijk van het prikkertje glijden en op uw speciaal voor de feestdagen aangeschafte witte colbert lazeren, en van dat je die vlek er van je lang-zal-ze-leven er nooit meer uit krijgt.

Overgebleven vuurwerk kan nu illegaal worden afgestoken, en dat is natuurlijk veel leuker dan als het wél toegestaan is. Als u daar mee klaar bent wordt het tijd om de doos van de kerstspullen (die u al 20 jaar heeft) van zolder te halen, en de kerstboom af te tuigen. Dit gaat meestal het beste als u van boven naar beneden werkt, omdat anders bij elke kerstbal die u van een lage tak af trekt, er gelijk ook zo’n porseleinen engeltje van boven op uw hoofd dondert. Als alle ornamenten weer in de doos zitten en de scherven van de daarbij gesneuvelde kerstballen op-gekruimeldieft is het moment gekomen om te zorgen dat de kerstlichtjes worden opgewikkeld zodat ze volgend jaar wéér niet te ontwarren zijn en u dus dan ook wéér naar Blokker moet om nieuwe te kopen. Want: traditie is traditie.

Volgens diezelfde traditie gaat dan de boom de stoep op waarbij alle naalden er vóór het bereiken van de voordeur er verplicht af vallen zodat u de vloerbedekking pas na drie volle stofzuigerzakken weer kunt zien. Dan blijft alleen nog over om de kerstboomstandaard (Scrabble Score!) die u had aangeschaft in de schuur te zetten, waarbij u struikelt over de standaard van vorig jaar die u maar niet kon vinden drie weken geleden.

En dan: rust. Kalmte. Studio Sport. Biertje op de bank. En hopen dat iemand anders die pan met donkerbruine aangekoekte oliebollenolie vindt, en opruimt.