Nee, ik ga het niet hebben over Charlie Hebdo. Dat doet de rest van de schrijvende wereld al, en bovendien heb ik er niets aan toe te voegen dat niet al vele malen gezegd is. Verder ben ik ook uitverkocht in de afdelingen Kerstboom (want te laat), vuurwerk (waar ze bij mij in de buurt blijkbaar nog van over hebben), of winterweer (want afwezig).
Dat betekent helaas dat ik mij deze week moet gaan redden met iets anders, en dat is nog niet zo simpel. Gelukkig trof ik, bij het lezen van Het Parool, een artikel over bier. Nu houd ik op z’n tijd wel van ’n biertje, en u vast ook wel. En dat dat niet alleen maar een Hollands pilsje hoeft te zijn spreekt voor zich. Maar:
“Dierenbeschermers op IJsland zijn kwaad op een brouwerij die bier met walvismeel levert. De brouwerij Stedji zegt dat de drank met 5,2 procent alcohol 'zeer gezond' is en van de IJslander een echte Viking maakt. Walvismeel bevat veel eiwitten en heeft nauwelijks vet, stelt het bedrijf op Facebook. Walvismeel ontstaat bij het uitkoken van het vlees. Het bier is geproduceerd voor het winterfeest Thorrablot, dat van midden januari tot en met midden februari wordt gevierd. Dan eten de IJslanders traditionele lekkernijen als schapenkop, walvisvet en zure schapentestikels.” (zei Het Parool)
Beste lezers – na ruim beraad (circa 2 milliseconden) sla ik deze toch over, al was het maar om het borrelgarnituur. Ik zal namelijk nooit dronken genoeg worden om bij een biertje ook een portie… walvisvet (U dacht dat ik wat anders zou zeggen, hè?) naar binnen te drukken. En over (wan) smaak valt niet te twisten, maar: ècht? Zure schapendinges? En dan walvismeel in het bier? Het moet niet veel gekker worden. Eerst Kopi Luwak (is een soort van tweede ”hands” koffie), en nu dit weer.
Misschien moet je lang in een Noordelijk klimaat leven om waardering op te brengen voor zaken die in een andere cultuur alleen onder de merknaam “wanhoop” op de markt te brengen zouden zijn. Dat zou ook een verklaring zijn voor Lutefisk, en soort van gefermenteerde kabeljauw in blik – op smaak gebracht met loog voor die smaaksensatie waar de tranen je in de onderbroek springen. Blijkbaar mag de lutefisk pas worden opgediend als het blikje bol gaat staan, en bij het openen een soort van schuim produceert dat inmiddels door de Conventie van Geneve wereldwijd is verboden.
Dan wordt het wel weer wat verklaarbaarder dat je iets nodig hebt om het weg te spoelen met iets dat de smaakpapillen afleidt van de zojuist genoten sensatie, natuurlijk. Bij schapen…dinges lukt dat nog met walvispils. Bij lutefisk redt je dat niet, en moet je verplicht aan de Gammel Dansk, hetgeen vergelijkbaar is met het schoonlikken van de bodem van een vogelkooi.
Nee, dan hebben wij het nog best getroffen met onze bitterballen en vlammetjes (en blokjes kaas, want bier + blokjes kaas = gezellig, weten wij al lang). En zelfs die collega die aan de zoute haring is geweest voordat hij naast ons ging zitten kunnen wij dan ook nog wel door de vingers zien.
Maar: mocht u op de één of andere manier het gevoel hebben dat bedorven zeebewoner iets gaat toevoegen aan uw gastronomische beleving, ga deze zomer eens naar het Noorden op vakantie. Neem voor alle zekerheid dan wel 18 tubes Colgate mee.
Niet voor u. Voor óns.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten