CIVETVLEK

Volgende week is de week van de fijnproevers – kijk maar ’s in al die folders die nu weer in de brievenbus zitten, en straks op de bodem van de papegaaienkooi liggen. Hertenbiefstuk, beenham, lamsbout, kalkoen (in mijn geval hazenpeper), noem maar op. Recessie of niet, met de feestdagen draaien wij landelijk de culinaire orgaskraan helemaal open. En niet alleen het eten is luxe, maar ook de vloeibare versnaperingen zijn van hoog kaliber, en niet alleen de wijn (Hint: aan het kerstdiner drink je normaal gesproken géén jenever, bier uit blik, of Red Bull). En dan is het tijd voor een kopje gourmet koffie.

Dat mag voor deze gelegenheid natuurlijk geen roodmerk (nu met extra spaanplaat), of decafé zijn. Nee, dit jaar is het tijd voor iets exclusiefs. Wat dacht u van een kopje Kopi Loewak? Niet bekend? Komt-ie: Kopi Loewak is koffie die namelijk zo lekker is omdat u de tweede bent die hem proeft. De eerste gebruiker is een loewak, die om marketingredenen beter bekend staat als civetkat.

Ongeacht de naam betreft het hier een Indonesisch zoogdier dat er uit ziet als een kruising tussen een enorme rat en Billy Idol. Dit dier verorbert de koffiebessen en 24 uur later heb je dan ineens de koffiebonen (al warm, ook) die de Kopi Loewak vormen. Daar zit namelijk meer smaak aan. (Ja, vind je ’t gék?) Ook in de nabijgelegen Filippijnen en Vietnam zijn er varianten op dit idee bekend. Geen geld voor Kopi Loewak (tussen de 200-600 Euro per pond)? Dan zijn er ook andere opties: Een variant op de Kopi Loewak is de Kopi Muncak, deze wordt gemaakt van koffiebessen die in de ontlasting van Muntjaks (Aziatisch hert) wordt gevonden, of: Uit Brazilië komt de Jacu Bird koffie die via de spijsvertering van een lokale vogel, Jacu, familie van de Bruine hokko wordt veredeld. Veredeld. Hm.        

Dat ik tussen nu en - laten we zeggen - 10 januari elke niet door mijzelf gezette kop koffie met wantrouwen bekijk, moge duidelijk zijn. Persoonlijk ben ik niet gecharmeerd van het idee dat mijn koffie “dubbel” getrokken wordt, en al helemaal niet door een overmaats knaagdier. Wat ik mij ook afvraag is het volgende: Hoe kom je op het idee om – want daar komt het op neer – in het oerwoud achtergelaten loewakstront in zo’n Melitta #2 filterzakje te pletteren en er vervolgens vrolijk fluitend de inhoud van de eveneens vrolijk fluitende ketel op te schenken? Zou ù op dat idee komen? Nee? Gelukkig maar, er is nog hoop (oei, freudiaanse verspreking).

En laten we zeggen dat er iemand, na het roken van heel veel pretsigaretjes of het drinken van heel veel palmwijn, op dit idee kwam, en het  resultaat bleek ook nog te drinken te zijn. Gaat die iemand vervolgens enthousiast bij de buren aankloppen met zoiets van: “Goh, ik heb nóu toch iets ontdekt…!” ? Nee, natuurlijk niet, want je krijgt meteen een lel met een eind hout. En tóch. Iemand heeft niet alleen dit experiment uitgevoerd, maar er ook een prijskaartje van 600 Euri aan vast weten te knopen.

Ik loop nu dus mijn hoofd te breken hoe ik zelf kan doorbreken met  mijn eigen exclusieve koffiemelange waarbij ik denk aan dat ik mijn (niet-civet) kat koffie (gewone arabica van de LIDL) laat drinken, waarvan hij dan later onherroepelijk over zijn nek gaat. Ik zal ’s even met Starbucks gaan bellen over een marketingbudget.