EEN POT VIS

Weet u hoeveel oppervlak u nodig heeft om een walvis te stallen? Nee? Zal ik dat ’s haarfijn uit de doeken doen. Het belangrijkst is om te weten of de walvis nog in leven is (minimaal grondoppervlak van circa 25x4 meter) of overleden en daarna ge-explodeerd. In dat laatste geval kan het namelijk gaan over een oppervlak met een radius van 240 meter.

Nu zal dat in het dagelijks leven niet vaak bij u opkomen, tenzij u inwoner bent van Trout River in Newfoundland. Daar hebben ze nu namelijk een aangespoelde hartstikke dode en ook zeer aromatische walvis van het type blauwe vinvis. Deze vinvis kwam in eerste instantie gewoon dood aan land en was toen natuurlijk al ruim aan de maat met zijn 25 meter lengte, maar tijdens zijn (of haar) verblijf op het strand is er wat gasvorming ontstaan waardoor het beest nu meer lijkt op een zeppelin die ruikt naar een mengsel van kattenbak, rotte eieren en stront, dus dat gaat nog een aardige toeristenattractie worden.

Nu zijn er een aantal standaardmethodes om van zo’n walvis af te komen. Je kunt hem (haar) naar open zee slepen – liefst met een boot - en daar laten zinken, maar dan moet het wel ver genoeg van het strand zijn, want het schijnt dat de dode walvis anders heimwee kan krijgen en weer terugkomt op het strand. Een andere manier is om de walvis met behulp van een grote hoeveelheid dynamiet zó grondig op te blazen dat hij (zij) in de explosie “verdampt”. Het probleem daarbij is dat je niet moet bezuinigen op de explosieven, want anders heb je ineens zware neerslag in de vorm van stukken uitermate smerig ruikende walvis, en vooral ook over een groot gebied.

Tenslotte is er de weg van de minste weerstand, waarbij men de natuur zijn loop laat hebben. Uiteraard duurt dit erg lang, en is de verleiding erg groot om voor optie A dan wel B te gaan. Bovendien kan de walvis uiteindelijk ook “spontaan” exploderen, waarbij men weliswaar op dynamiet bespaart, maar er wél stinkende blubberbuien zijn. Om dat te voorkomen kan de walvis ook eerst lek geprikt worden met een speciaal walvislekprikmes van een meter of 2, waarbij degene die het voornoemde mes hanteert wel vaak wordt bedolven onder een kolkende massa van ruim over de verloopdatum zijnde walvisingewanden.  Dat lijkt me een prima klus voor onverbeterlijke recidivisten waarbij taakstrafjes niet blijken te helpen.

Ondertussen vraagt u zich natuurlijk af of u niet beter af was zonder bovenstaande informatie, maar dat is nu te laat. Aan de andere kant: er spoelen meer walvissen aan dan je denkt (ook in Nederland), en nu weet u vast wat de opties zijn.