Hebben ze een keer een stukje klantvriendelijkheid aan de medische
sector toegevoegd, wordt het meteen onderuit gehaald. Ik bedoel: meestal
als je in het ziekenhuis onder het mes moet dan is dat een serieuze
zaak. In Zwolle kun je daar een patatje bij krijgen, is onlangs ontdekt.
Dat ludieke initiatief is helaas ten einde. Even serieus: bij het Isala
ziekenhuis in Zwolle hadden medewerkers blijkbaar binnen het OK-blok
een “frituurkamer” geïnstalleerd. Om onderzoek te voorkomen hadden zij
op de deur vermeld dat er ebola gevaar zou zijn.
Kortom: je gaat naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Onderweg naar de OK denk je ineens: “verrek! Ik ruik bamischijven!”. Dat is best verontrustend, natuurlijk. Maar dan: grote opluchting. Want er IS helemaal geen frituur; je ziet op de deur staan dat er ebola gevaar is. Geen friet, wél ebola. Dan ga je pas met een gerust hart je operatie tegemoet. En die dokters zich maar afvragen waar ineens die hoge bloeddruk vandaan komt.
In ander ziekenhuis-gerelateerd nieuws: als je één dezer dagen toevallig naar de eerste hulp moet om een gênant voorwerp uit een – zo mogelijk – nog gênantere lichaamsopening te laten verwijderen, trek dan wel iets fatsoenlijks aan. In Spits nieuws stond een verhaal over iemand die zoiets bij de hand had en voor verwijdering aanklopte bij een naburig hospitaal. Aldaar aangekomen werd de hele operatie niet alleen gefilmd, maar vervolgens ook later online gezet ter lering ende vermaek. Dus even onthouden: vandaag “verstoppertje gespeeld” betekent morgen internetreputatie.
Dat klinkt natuurlijk in eerste instantie hilarisch, maar het zal je maar overkomen. Het feit dat dokters er geen been in zien (freudiaanse verspreking, ben ik bang) om privé beelden van patiënten online te zetten geeft eigenlijk al iets aan over hoe de heren (en dames) medici écht over hun patiënten en hun recht op privacy denken. Het woord vertrouwensarts wordt dan meteen een contradictie. Zitten ze dan in hun vrije tijd daar ook de bewakingscameravideo’s (scrabble score!) te bekijken terwijl ze een portie verse bitterballen en friet naar binnen werken?
En dat is dan nog een ziekenhuis. Stel je voor dat je straks op YouTube een soort van “Pater Josephus Klapt Uit De Biechtstoel” kanaal krijgt omdat er op kosten van het Vaticaan een camera is geïnstalleerd op de plek waar u uw meest diepe ontboezemingen doet. Kom je ineens jezelf (of iemand die je kent) tegen met een gemompelde verklaring over dat je graag damesondergoed draagt (is voor dames niet zo gênant natuurlijk), en iets hebt met kinderboerderijen en je moet ineens van alles uitleggen aan kennissen en werkgevers. Nee, dat digitale tijdperk is echt een toegevoegde waarde.
Dan heb ik toch liever een ziekenhuiskroket.
Kortom: je gaat naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Onderweg naar de OK denk je ineens: “verrek! Ik ruik bamischijven!”. Dat is best verontrustend, natuurlijk. Maar dan: grote opluchting. Want er IS helemaal geen frituur; je ziet op de deur staan dat er ebola gevaar is. Geen friet, wél ebola. Dan ga je pas met een gerust hart je operatie tegemoet. En die dokters zich maar afvragen waar ineens die hoge bloeddruk vandaan komt.
In ander ziekenhuis-gerelateerd nieuws: als je één dezer dagen toevallig naar de eerste hulp moet om een gênant voorwerp uit een – zo mogelijk – nog gênantere lichaamsopening te laten verwijderen, trek dan wel iets fatsoenlijks aan. In Spits nieuws stond een verhaal over iemand die zoiets bij de hand had en voor verwijdering aanklopte bij een naburig hospitaal. Aldaar aangekomen werd de hele operatie niet alleen gefilmd, maar vervolgens ook later online gezet ter lering ende vermaek. Dus even onthouden: vandaag “verstoppertje gespeeld” betekent morgen internetreputatie.
Dat klinkt natuurlijk in eerste instantie hilarisch, maar het zal je maar overkomen. Het feit dat dokters er geen been in zien (freudiaanse verspreking, ben ik bang) om privé beelden van patiënten online te zetten geeft eigenlijk al iets aan over hoe de heren (en dames) medici écht over hun patiënten en hun recht op privacy denken. Het woord vertrouwensarts wordt dan meteen een contradictie. Zitten ze dan in hun vrije tijd daar ook de bewakingscameravideo’s (scrabble score!) te bekijken terwijl ze een portie verse bitterballen en friet naar binnen werken?
En dat is dan nog een ziekenhuis. Stel je voor dat je straks op YouTube een soort van “Pater Josephus Klapt Uit De Biechtstoel” kanaal krijgt omdat er op kosten van het Vaticaan een camera is geïnstalleerd op de plek waar u uw meest diepe ontboezemingen doet. Kom je ineens jezelf (of iemand die je kent) tegen met een gemompelde verklaring over dat je graag damesondergoed draagt (is voor dames niet zo gênant natuurlijk), en iets hebt met kinderboerderijen en je moet ineens van alles uitleggen aan kennissen en werkgevers. Nee, dat digitale tijdperk is echt een toegevoegde waarde.
Dan heb ik toch liever een ziekenhuiskroket.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten