Ik moet soms wel een beetje lachen. Niet zozeer om mensen die aan asbest worden blootgesteld – we weten allemaal dat dat niet goed voor je is. Maar wel een beetje om de enorme paniek die er uit onstaan is. De desbetreffende rel vindt plaats (wist u vast al) in Utrecht in de wijk Kanaleneiland. Ik kan me nog herinneren dat die wijk gebouwd werd, want mijn grootouders hadden daar op voorhand een appartement gekocht en lieten ons op een mooie zondag zien waar het allemaal gebouwd werd – waarbij wij tóén al aan asbest werden blootgesteld, natuurlijk.
Nu is er bij de sloop van die wijk (Blijkbaar waren de flats na 40 jaar al aan vervanging toe) asbest vrijgekomen, waardoor er massaal en vooral ook met een enorme snelheid honderden mensen zijn ge-evacueerd. De kranten staan al een week bol met kwasi-emotionele verhalen van bewoners die al na 24 uur ineens tintelende lippen en misvormde ledematen hadden. Kijk, daar moet ik dus wél om lachen. Mensen die nu al speculeren dat ze misschien over 20 jaar wel ziekteverschijnselen gaan krijgen. In de Telegraaf stond een verhaal over iemand die “een vakantiehuis in Marokko had gekocht als investering voor zijn kinderen, maar misschien maken ze dat helemaal niet meer mee”. Snik.
Ik ben van een wat oudere generatie (bouwjaar 1959) die op de een of andere manier is opgegroeid met loodhoudende verf en benzine, roestige schommels op de speelplaats, schrammen zonder tetanus-injecties, DDT, en natuurlijk: asbest. Want asbest was toen nog een wondermiddel dat huizen minder brandbaar maakte. Dat was voordat we wisten dat het ook kankerverwekkend is. Maar: het overgrote merendeel van mijn generatie heeft het allemaal overleefd. Om nog maar te zwijgen over al die mensen die in huizen van vóór 1960 wonen, want daar zit natuurlijk ook volop asbest in.
Uiteraard is het uit voorzorg wel goed om de bewoners van het Kanaleneiland te verhuizen, maar je kunt je wel afvragen of die totale mediagolf en de bijbehorende paniekzaaierij nou echt nodig was.
Wacht effe…ik voel nu ineens na 40 jaar toch ineens iets geks – als ik hierdruk doet het dáár pijn. asbest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten