(uit: Het Parool) “Ruim 40 procent van de 18-jarige jongeren twijfelt erover om orgaandonor te worden na overlijden. Dat schrijft Sp!ts op basis van onderzoek van TNS NIPO. Vandaag ontvangen jongeren die vorig jaar 18 zijn geworden, een oproep om hun keuze voor orgaandonatie vast te leggen.” Dat percentage valt teniet bij het aantal jongeren dat ervoor kiest om geen orgaandonor te worden vóór hun overlijden. Dat is namelijk bijna 100%.
Nu moet dit nieuws natuurlijk wel in het juiste perspectief worden gezien: In de huidige maatschappij is bijvoorbeeld de lever van de typische coma-zuiper van 17 jaar sowieso al tweede keus. Trommelvliezen hebben hun beste tijd wel gehad na 3 blokjes om in dat kleine pokke-autootje met die gigantische subwoofers en een half uurtje techno of rap. En ook de ogen zijn vaak al op hun retour na uren turen op die smartphone. Dus die organen van jongeren – dat is een beetje zoals winkelen bij de Action: ja, het beantwoordt aan de beschrijving, maar: nee, het is niet eerste keus. Een soort van euro-shopper merk.
Nee, dan die organen van de wat ouderen. Kijk, wij hebben al lang bewezen dat onze onderdelen de tand des tijds hebben doorstaan. Onze lever is dankzij jarenlang zorgvuldig drinken nu net als een fijne parma-ham die met de juiste hoeveelheid tijd en zorg uiteindelijk zijn optimale staat heeft bereikt. Daar is jarenlang hard aan gewerkt. Daar is in geïnvesteerd. Dát is ambachtelijke kwaliteit. Ook de nieren zijn op deze manier door jarenlang geleidelijke blootstelling aan de goede dingen des levens nu berekend op bijna alles. Daar zit eelt op (net als op de ziel, maar die is dan weer wat minder tastbaar).
Ook het hart is, na jarenlang hartkloppingen en –verzakkingen over allerlei zaken zoals het opvoeden van kinderen tot het ontvangen van belastingaanslagen, nu getraind om bijna alles te doorstaan; de slechte exemplaren zijn al uit de race gevallen. Als de trommelvliezen al een probleem hebben is het dat ze alles al eens gehoord hebben; en dus alleen datgene registreren dat van belang is. Voorbeeld: “schat, zet jij de vuilnis even buiten” wordt moeiteloos uitgefilterd, terwijl “de nieuwe Pabo catalogus is binnen” onmiddellijk boven op de stapel gaat. Ook deze selectieve filtercapaciteit kan alleen worden opgebouwd door jarenlange conditionering.
Ik wil daar nog wel wat verder in gaan: Als we van overheidswege nu eens subsidie zouden krijgen om op ambachtelijke wijze de middelbare orgaanbank op te bouwen naar hoogwaardige en gebruiksbestendige exemplaren, dan levert dat uiteindelijk twee dingen op: Organen die een stootje kunnen hebben, en een hele bevolkingsgroep die (veels te laat natuurlijk) eindelijk eens korting krijgt op drank en cholestrol. Ik denk hier bijvoorbeeld aan een soort van OV Chipkaart waarmee je kunt inchecken in café of restaurant dan wel slijterij of delicatessenzaak, waarna vervolgens de juiste korting kan worden toegepast. Het kost een paar centen, maar dan héb je ook wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten