DAAR MOET JE VAN BOEREN, JONGENS!

Tsja, en toen zat 2013 er alweer bijna op. Kerstdiners liggen weer achter ons; de broekriem zit (hopelijk) weer op het “normale” gaatje, en nog niemand heeft door dat de kat verdwenen is. Nee, geintje. Als ik collega’s om mij heen hoor, is de recessie in elk geval niet doorgedrongen tot de kersttafel.

We hebben nu nog één laatste horde voordat we in het eerste weekend van 2014 overgaan tot het aftuigen van de boom (hoewel er tijdens oud-en-nieuw er ook al wel veel en vaak afgetuigd wordt, heb ik begrepen); het ruilen van de kerstcadeautjes (heeft u dit jaar óók cadeaus gehad die u net vorig jaar aan die vervelende neef/nicht/oom/tante had gegeven? Sommige cadeaus blijven u voor de rest van uw leven achtervolgen, namelijk.); en het – uiterst voorzichtig – openen van de credit card rekening. Die laatste horde is uiteraard het vieren van oud-en-nieuw.

De traditie wil dat wij voor deze gelegenheid proberen om in het tijdsbestek van een uur of 6 proberen om de meest uiteenlopende dingen naar binnen te werken, liefst in een compleet onlogische volgorde. Daar hebben wij om te beginnen wat traditionele versnaperingen voor zoals De Oliebol en De Appelflap, twee gerechten die zijn bedacht om te zorgen dat die pan met dat kastanjebruine frituurvet óók eens leeg komt (een beetje oliebol kan in zijn eentje wel een halve liter vet absorberen), en dat wij – dankzij datzelfde vet – in etappes een bodem leggen voor het wonderbaarlijke mengsel van alcoholica dat wij gaan wegzetten op die avond.

Op oudejaarsavond drinken wij namelijk allerlei bende die normaal gesproken bij de slijterij stof staat te verzamelen, zoals advocaat en boerenjongens (of –meisjes), en ook van die likeur met een kleur die je in het pikkedonker nóg ziet opgloeien. Dit uiteraard naast de gebruikelijke Nederlandse consumpties Bier en Jenever, die ook in grote hoeveelheden geschonken worden. Op deze avond doen wij het innemen volgens een afwijkend schema, als volgt: 17:00 – 19:00u biertjes, liefst met borrelnootjes, olijven en oliebol. Daarna geen “echt” avondeten, want dat is onhandig, en bovendien moeten we dan ook ineens aan tafel, en daar staan die bierkratten onder zodat je je benen niet meer kwijt kan. We kiezen dus voor snacks die je met je handen kunt eten, zoals kippenvleugeltjes, plakken leverworst met Dreft-bestendige mosterd, en dingen die gefrituurd kunnen worden, zoals mini-loempia’s, vlammetjes, kipnuggets. Dat vet was tóch nog heet van de oliebollen. Op dit moment is het misschien handig om te onthouden dat – als je bij iemand ander thuis bent – je niet je handen aan de gordijnen moet afvegen, en – óók heel belangrijk: je nooit meer moet drinken dan je zelf kunt optillen.

Na de ruzie over de stomerijkosten van de gordijnen komt de koffie, en ruilen wij het bier in voor de advocaat, boerenjongens en/of likeur. Tijd voor de appelflap, die ondanks de poedersuiker een beetje naar bittergarnituur smaakt. Nu mag de tv aan, want iemand gaat u vertellen wat er allemaal gebeurd is in het afgelopen jaar, en waarom dat belangrijk/grappig/droevig was. En dat dan een keer of vier á vijftien gedurende de avond. Tijdens dit spektakel is het tijd voor de traditionele Nederlandse snacks zoals de paprikachips, de zoute pinda’s en (essentieel!) de Blokjes Kaas, want oudejaar - blokjes kaas = niet gezellig, hoeveel leverworst je er ook voor in de plaats serveert. Voeg bier dan wel jenever toe naar smaak.

Voor je ’t weet is dan de tijd gekomen om met z’n allen luidkeels af te tellen naar het moment waarop de klok 12 slaat. Een woord van advies: kijk even naar uw handen/vingers. Maak een foto. Steek daarna die sigaar aan en haal al dat illegale vuurwerk uit de schuur.

CIVETVLEK

Volgende week is de week van de fijnproevers – kijk maar ’s in al die folders die nu weer in de brievenbus zitten, en straks op de bodem van de papegaaienkooi liggen. Hertenbiefstuk, beenham, lamsbout, kalkoen (in mijn geval hazenpeper), noem maar op. Recessie of niet, met de feestdagen draaien wij landelijk de culinaire orgaskraan helemaal open. En niet alleen het eten is luxe, maar ook de vloeibare versnaperingen zijn van hoog kaliber, en niet alleen de wijn (Hint: aan het kerstdiner drink je normaal gesproken géén jenever, bier uit blik, of Red Bull). En dan is het tijd voor een kopje gourmet koffie.

Dat mag voor deze gelegenheid natuurlijk geen roodmerk (nu met extra spaanplaat), of decafé zijn. Nee, dit jaar is het tijd voor iets exclusiefs. Wat dacht u van een kopje Kopi Loewak? Niet bekend? Komt-ie: Kopi Loewak is koffie die namelijk zo lekker is omdat u de tweede bent die hem proeft. De eerste gebruiker is een loewak, die om marketingredenen beter bekend staat als civetkat.

Ongeacht de naam betreft het hier een Indonesisch zoogdier dat er uit ziet als een kruising tussen een enorme rat en Billy Idol. Dit dier verorbert de koffiebessen en 24 uur later heb je dan ineens de koffiebonen (al warm, ook) die de Kopi Loewak vormen. Daar zit namelijk meer smaak aan. (Ja, vind je ’t gék?) Ook in de nabijgelegen Filippijnen en Vietnam zijn er varianten op dit idee bekend. Geen geld voor Kopi Loewak (tussen de 200-600 Euro per pond)? Dan zijn er ook andere opties: Een variant op de Kopi Loewak is de Kopi Muncak, deze wordt gemaakt van koffiebessen die in de ontlasting van Muntjaks (Aziatisch hert) wordt gevonden, of: Uit Brazilië komt de Jacu Bird koffie die via de spijsvertering van een lokale vogel, Jacu, familie van de Bruine hokko wordt veredeld. Veredeld. Hm.        

Dat ik tussen nu en - laten we zeggen - 10 januari elke niet door mijzelf gezette kop koffie met wantrouwen bekijk, moge duidelijk zijn. Persoonlijk ben ik niet gecharmeerd van het idee dat mijn koffie “dubbel” getrokken wordt, en al helemaal niet door een overmaats knaagdier. Wat ik mij ook afvraag is het volgende: Hoe kom je op het idee om – want daar komt het op neer – in het oerwoud achtergelaten loewakstront in zo’n Melitta #2 filterzakje te pletteren en er vervolgens vrolijk fluitend de inhoud van de eveneens vrolijk fluitende ketel op te schenken? Zou ù op dat idee komen? Nee? Gelukkig maar, er is nog hoop (oei, freudiaanse verspreking).

En laten we zeggen dat er iemand, na het roken van heel veel pretsigaretjes of het drinken van heel veel palmwijn, op dit idee kwam, en het  resultaat bleek ook nog te drinken te zijn. Gaat die iemand vervolgens enthousiast bij de buren aankloppen met zoiets van: “Goh, ik heb nóu toch iets ontdekt…!” ? Nee, natuurlijk niet, want je krijgt meteen een lel met een eind hout. En tóch. Iemand heeft niet alleen dit experiment uitgevoerd, maar er ook een prijskaartje van 600 Euri aan vast weten te knopen.

Ik loop nu dus mijn hoofd te breken hoe ik zelf kan doorbreken met  mijn eigen exclusieve koffiemelange waarbij ik denk aan dat ik mijn (niet-civet) kat koffie (gewone arabica van de LIDL) laat drinken, waarvan hij dan later onherroepelijk over zijn nek gaat. Ik zal ’s even met Starbucks gaan bellen over een marketingbudget.

NIET AAN DE KLEUTERS PEUTEREN

Afgelopen week las ik een artikel in het NRC waarin werd uitgelegd dat ouders, die hun kinderen pas op vierjarige leeftijd naar de kleuterschool sturen, het helemaal verkeerd doen. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat kinderen als ze 2½ jaar oud zijn eigenlijk al naar de peuterspeelzaal moeten, anders (tromgeroffel) hebben zij eigenlijk al een achterstand op andere kindjes in het kader van educatieve en sociale ontwikkeling. Deze laatbloeiende kleuters zijn dus minder goed aangepast en lopen ook educatief achter op hun leeftijdsgenootjes. Lamenielache.

Ondanks dat ik begrijp dat het voor werkloze leerkrachten in de peutersector gunstig zou zijn, zie ik de toegevoegde waarde niet zo. Zal ik dat even onderbouwen? Komt-ie: Door peuters (eigenlijk gewoon jong-belegen baby’s) meteen al bloot te stellen aan gestructureerd onderwijs -hopelijk - bereik je maar één ding: je leert ze om zich te gedragen volgens spelregels die bedacht zijn door de P(kl)euterjuf of meester en wetenschappers die vanwege hun belangrijke studies over opvoedkunde zelf geen kinderen hebben. Of u het er als ouder mee eens bent is niet belangrijk. Bovendien: u bent er niet bij, dus behalve dat zelf-gevouwen muizentrappetje krijgt u niet mee wat uw kind verder nog heeft ontvangen aan wijsheden.

Als de huidige generatie van tieners, hangjongeren en andere adolescenten een voorbeeld zijn van aangepaste en educatief beter onderlegde mensen dan, bijvoorbeeld, van die onaangepaste mensen zoals ikzelf en veel mensen van mijn leeftijd (104), dan houd ik mijn hart vast. Een heel land vol kindertjes die allemaal binnen de lijntjes kleuren, en allemaal politiek correct zijn. En waarschijnlijk leren ze dan in de peuterspeelzaal al dat in een kringetje whatsappen véél efficiënter is dan gewoon met elkaar praten, dus is straks een kind zonder oplader compleet machteloos om wat dan ook voor mekaar te krijgen.

Bovendien kan het dan zijn dat de volgende onderwijs trend wordt dat, in plaats van die verspilde eerste 2½ jaar we ook gewoon tijdens de 5^de zwangerschapsmaand al wat schoolboeken, kleurkrijt en kunstnijverheidsartikelen (scrabble score!) bij de toekomstige moeder kunnen inbrengen. Da’s leuk, want dan heb je na de bevalling meteen een fijne tekening voor mama, een zelfgemaakt kerststukje of zelfgekleurd paasei voor papa (winterbaby of lentebaby?), én de baby kan zichzelf al gewoon aan u voorstellen. Twee dagen later al met broodtrommeltje en een pak Pampers meteen naar Juf Janneke bij Educatief Centrum voor Jongere Jongeren, en weg met dat zwangerschapsverlof.

Dat wordt een hele verbetering op al die ouwe sukkels die pas op hun vijfde naar die door nonnen bestuurde kleuterschool gingen om daar van die politiek incorrecte asbakken voor hun ouders te kleien, en waar het geen hond wat kon schelen dat je nog niet lezen kon. Wij waren zó onwetend dat wij niet eens wisten hoe veel wij achter liepen. En kijk ’s wat er van ons is terechtgekomen. Wij kùnnen vaak nog niet eens whatsappen, en zijn derhalve gedwongen om bijvoorbeeld in sociale situaties ons te behelpen met een gesprek te voeren. Maar nu is het te laat.

NA-SINT

De luchtbel tussen Sinterklaas en Santa Claus is officieel aangebroken. De buit is binnen (valt het u ook op dat we de Sint nooit gaan uitzwaaien op 6 december?), en we hebben nu een paar ergerlijke weken tegoed die gekenmerkt worden door aanpalende feestvreugde, zoals het verplicht moeten luisteren naar “gemoderniseerde” kerstmuziek als u besluit een winkel binnen te gaan. Tenzij u een schuilkelder vol met blikvoer heeft, of een vriezer met ander eten, moet u er vroeg of laat aan geloven.

Kerstmuziek zou u natuurlijk alvast in de stemming moeten brengen voor De Boom, Het kerstdiner, Het Samenzijn, en Het Knappend Haardvuur. Maar in de praktijk is er een kleine groep malversanten die zich bezig houdt met het ombouwen van “O Dennenboom” of die Nachtbrakende Herdertjes naar een hedendaagse techno/rap/hip-hop versie. Die wordt vervolgens in een tijdloepje van 15 minuten en als medley naar iedere winkelier in Nederland verzonden waar hij tot 25 december non-stop te beluisteren valt. Omdat tijdens deze weken het ook ongelofelijk druk gaat zijn (deels omdat de mensen die dingen willen kopen moeten concurreren met de mensen die hun sinterklaascadeautjes komen ruilen) is het gegarandeerd zo dat u elk muzikaal verminkt kerstlied wel 3 keer te horen krijgt voordat u ook maar in de buurt van de kassa bent.

Uiteraard levert dit spanningen op – niet alleen tussen mensen die elkaar niet kennen (“moet u dat nou persé vandáág komen ruilen?”), maar ook tussen mensen die nog wéken met elkaar door één deur moeten (“Ik zéi nog tegen je dat je nooit net na Sinterklaas moet proberen om een doos kerstballen te kopen. En ik heb al vier tassen met rotzooi vast die jij zo nodig gelijk even wou aanschaffen. Ik had gewoon naar voetballen kunnen kijken vanmiddag. Maar néé…. Ga effe lekker mee de stad in, Kees. Eén uurtje, Kees. En wat gebeurt er? Hier loopt Kees, met vier boodschappentassen vol kerstbende. Al drie uur, en jij wil nog naar de V en D. Daar knapt Kees niet echt van op.”) Volgens mij zijn er statistisch meer aanvragen voor echtscheidingen van 6 tot 25 december.

Combineer dit met het feit dat, waar u ook loopt buiten, u niet kunt ontsnappen aan de lucht van De “Oud Hollandsche Gebak Kraam”, want kerstmedley + oliebollenlucht = gezellig winkelen. En als u zich daar in laat meeslepen heeft u straks – naast die vier boodschappentassen met engelenhaar, knipperende kerstlichtjes (Die volgend jaar op 6 december spontaan toch weer stuk blijken te zijn, óf zo hopeloos in de knoop zitten dat alle padvindertjes van Nederland ze nog niet kunnen ontwarren), theelichtjes voor op de schoorsteenmantel, en de kerstballen – ook nog zo’n door het vet half-doorzichtige zak met 12 aan elkaar vastgeplakte en inmiddels koude en versteende oliebollen waar u straks uw naam mee in de tafel zou kunnen krassen. Néém er nog eentje, Kees. Dat hep geld gekost, Kees.

Persoonlijk ben ik van mening dat kerstaankopen dienen te worden uitgevoerd volgens dezelfde methode waarmee SWAT teams gekaapte vliegtuigen ontruimen. Je bent voorzien van: de juiste uitrusting (koptelefoon met muziek naar eigen voorkeur; geen partners die impulsief nog even een andere winkel in willen; een boodschappenlijst die duidelijk en niet te lang is; de kortste route naar de winkel EN een plattegrond waar de minst bezochte kassa’s staan, en een vastomlijnde timing. In en uit in maximaal 5 minuten. Take no prisoners. Nu nog een kerstboom van 85 euro uitzoeken.

DOET UW FRAUDE BOODSCHAPPEN?

Het lijkt hier wel de derde wereld. Beestachtige taferelen met angorakonijnen die aan het licht komen (De taferelen. De konijnen komen niet aan het licht; dat wordt automatisch geregeld. Snap dat nou); Kledingbedrijven die zich distantiëren van het leed op de werkvloer in Bangla Desh waar ze tegen een hongerloontje voor u die veels te luxe alpaca broekpakken macrameeën, en – hartstikke hier in Alphen aan de Rijn – (tromgeroffel) ..verkiezingsfraude.

Je hoeft er niet meer voor naar Monrovia: ook hier blijkt nu dat verkiezingsresultaten niet zuiver op de graat zijn. Dat kwam aan het licht toen bij telling van de stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen in Alphen aan de Rijn bleek dat – zit u stevig?- iemand twee keer gestemd had in Hazerswoude-Rijndijk. Mugabe in Zimbabwe is er niks bij. Maar: dankzij deze fraude is nu in de aan het oppervlak braaf uitziende gemeente het democratisch proces hopeloos ontwricht. De restzetel die zo in het geding kwam blijkt nu van GroenLinks te zijn, en niet van RijnGouweLokaal. Dat wordt weer nàchten wakker liggen.

Alsof dat nog niet erg genoeg is blijkt nu dat al die mensen die zich in de schulden hebben gestort om zo’n e-Sigaret aan te schaffen dat ook voor Jan-met-de-korte-naam (doedel) gedaan hebben, want het blijkt dat ook de e-peuk schadelijk is voor gebruiker en omgeving en helemaal niet “gezonder”. De meeste mensen hadden dat natuurlijk al wel bedacht. Per slot van rekening is een elektrische stoel ook slechter voor je dan een gewone, dat weet een kind.

Na mijn vorige stukje over surprises mag ik er van uitgaan dat het aanpalende feest van de Goedheiligman voldoende besproken is, en kunnen wij ons gaan bezinnen op de Kerst, die er vlak achteraan komt. Voor de Katholieken onder ons betekent dat onder meer zo’n adventskalender waar je op de eerste dag natuurlijk al alle chocolaatjes uit had gegraasd, en daarna weer alle klepjes voorzichtig had dichtgedaan zodat niemand dacht dat je een veelvraat bent.

Voor de rest van ons gaat de Kerst natuurlijk meer over de spirituele en existentiële kant. Een mentaal rustpunt, een moment om stil te staan bij hoe het jaar verlopen is. Een gelegenheid, kortom, waarbij wij weer onze jaarlijkse bezinning gaan maken over of het beenham of kalkoen wordt deze keer, en wat er bij de LIDL in de schappen ligt met zo’n “delicieux” doosje er om heen. Als je ziet wat er daar – nu al – te koop ligt lijkt de recessie nog wel mee te vallen (maar die is dan ook voorbij, had ik in de krant gelezen): Hertenbiefstuk; lamsbouten, speelse bosjes asperges met zo’n lap veels te zout spek er omheen en hele planken vol met andere culinaire bevliegingen die je met bijgeleverde knijpfles kunt omtoveren in een bord eten waar Herman Den Bijker een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen. In de praktijk staat die knijpfles straks gewoon op tafel, natuurlijk, zodat iedereen naar eigen smaak zijn carpaccio kan bedelven (flarf!) onder een rode wijnreductie met aalbessen en een vleugje pijpkaneel. Feestelijk!

Als het meezit, is er straks ook nog licht-vochtig Anton Pieck Kerst Toiletpapier in de aanbieding, voor de nazit. 

GOEDGESINT

De Sint is weer ingetocht (niks van gemerkt, want op tijd intochtstrip langs de ramen geplakt), dus hopelijk kunnen we nu de controverse over zijn getinte assistent manager ook weer een jaar in de kast zetten. Wat nu prioriteit één is, is het maken van De Surprise en Het Gedicht. “Had je daar niet al ’s een stukje over geschreven?” zult u zeggen. Ja, dat klopt, maar dat stukje bent u al vergeten. Bovendien ben ik nu een jaar ouder (niet wijzer), en wie weet wat ik nog toe te voegen heb.

Surprises dus. Dit werkt als volgt: men trekke een lootje, waarop de naam valt te lezen van iemand waarvoor u normaal nooit een cadeautje zou kopen, laat staan een gedicht voor zou pennen. Dat geeft niets, want het is voor deze keer geoorloofd om een licht satirische benadering te hanteren zodat u zich kunt bedienen van alle twijfelachtige karaktertrekken van de gelukkige ontvanger van uw surprise (lees: slachtoffer) om tijdens de pakjesavond even recht te zetten wat u aan irritaties heeft opgelopen in de rest van het jaar.

Dit is het moment om als gulle gever cadeaus te kopen in de lijn van: geurvreters, haargroeimiddel, vliegenstrippen, luchtverfrissers, ticket voor een enkele reis naar ver weg, of andere hints. Gezien het feit dat het een surprise is, en de ontvanger niet zeker weet wie deze gemaakt heeft (en u bent toch niet zo dom om dat gedicht in uw eigen handschrift bij te sluiten?), levert dit altijd een leuk spanningsveld op, waarbij de sukkel die als eerste zegt: “dat was IK niet” meteen ook de voorspelbare zondebok wordt.

Nu u zowel het cadeau als een onderwerp voor het gedicht heeft, wordt het tijd voor de echte surprise. En sla dit jaar die strooprollade over, want die maakt u elk jaar en iedereen weet dat die bij u vandaan komt, dus dan werkt “de zondebok” niet. Nee, dit jaar staat in het thema van een iets meer ambitieuze benadering. Denk: Gamma, Praxis, Bouwmarkt. Zak cement. Water. Onverwoestbare surprise van 50 Kg, met, na ùren beitelen, bikken, of meppen met een moker ook op de koop toe een cadeau dat een punt zet. Of anders iets met een plastic 30 liter emmer en 40 bussen talkpoeder of zo. Poef! En het is meteen al een White Christmas (effectief bij die fles anti-roos shampoo die er in verstopt zit). Ik kan me uit mijn eigen jeugd nog wel surprises van mijn broer herinneren, waar je, om bij het cadeau te komen, een hele sloopploeg van Volker Wessels voor nodig had of een koevoet, een klauwhamer, en een cirkelzaag. Hoe meer werk om bij de teleurstelling te komen, hoe mooier.

Terwijl het beton aan het uitharden is komt nu het moment om uw muze aan te spreken in de vorm van een gedicht. Schrijf dit niet met de hand (zie alinea drie), maar print het uit op een leuk papiertje. Voorwaarden van het gedicht zijn simpel: het moet rijmen, en aansluiten bij de persoon die straks met de pneumatische hamer bezig gaat (hoor, wie klopt daar kinderen?) om bij zijn presentje te komen. Uiteraard helpt het als het rijmt, maar het gaat vooral om de gedachte. Onthoud ook dat rijmwoorden voor “knoflook”, “haaruitval”, en “incontinentie” lastig te vinden zijn, maar: waar een wil is, is een weg. Ik wens u ook dit jaar weer veel succes.

BONEN VOOR PEANUTS

En wéér he? Elke keer denk ik dat ik uitgepraat ben over voedselfraude, paardenvlees in rundvlees, en zo. Ook al was de discussie wat uitgelopen via de scharreleierfraude en visfraude. Maar nee. Net toen ik lekker ging zitten om u te berichten over de gi-gan-tiese overwinning in de zwarte pieten affaire (want die mogen nu geen grote oorringen meer bij de intocht, dus daar zullen al die mensen die vinden dat - vul zelf een kleur in - Piet gewoon moet kunnen nu toch wel van op hun neus kijken), ging het weer mis.

Want wat gebeurt er? Ik sla de Google open op de pagina met nieuws, en ik word meteen geconfronteerd met een verhaal over dat er in FairTrade Chocoladeletters bijna geen FairTrade chocolade zit (volgens een officiële woordvoerster van FairTrade, nota beide bene). Net zoals bij Groene Stroom (waar ook geen fairtrade chocolade in zit) worden wij als consument weer eens voor het milieuvriendelijke lapje gehouden. Maar ongeveer één procent van uw letter (zelfs als u Willem heet) is fairtrade. De rest bestaat uit chocola van boeren die voor hun cacaobonen gewoon peanuts krijgen, als u begrijpt wat ik bedoel.

Het zal bij de fairtrade koffie dan ook wel zo zitten, dacht ik nog. Maar het roept wel de vraag op of Sinterklaas hier al van af wist, en gewoon altijd zijn mond heeft gehouden. Want: geen Sinterklaas, dan ook geen chocoladeletters. Dus, nieuwsgierig geworden zocht ik de website van fairtrade.nl op, en klikte op de link naar “ons verhaal”. En begon vervolgens smakelijk te lachen, want: “Wij zijn het merk van de eerlijke producten”. Na het lezen over de chocola was ook de alinea “Binnen Fair Trade Original hebben wij een eigen manier van zakendoen. (ja, daar zijn we nu wel achter) …Want onze eindeloos lekkere producten hebben ook nog eens eindeloos veel effect op de makers ervan: koffieboeren in Latijns-Amerika, theeplukkers in Afrika, rijstboeren in Thailand. Ook deze lijst is eindeloos. Dit alles doen we al heel erg lang. Het is onze specialiteit, zeg maar”

Terug naar het krantenartikel (dat vandaag in Het Parool stond) was er vervolgens een hele verhandeling over “eerlijke chocola”. Ik denk persoonlijk dat chocola niet eerlijk of oneerlijk is, net zo min als dat sigaretten mensen doodmaken (dat doen de mensen zélf door die sigaretten in brand te steken en de rook te inhaleren). Ik denk alleen wel dat er een hele iets-minder-eerlijke industrie is die ontdekt heeft dat er een paar grote en voorspelbare knoppen zijn die je kunt indrukken om de consument naar een product toe te sturen. De knoppen Groen en Schuldgevoel, om er maar ’s twee te noemen.

Dat gaat zo: je adverteert een product met een aardig verhaal over hoe die cacaoboon persoonlijk geplukt is door meneer M’Guano uit Eritrea, of een van zijn 17 echtgenotes. En dat hij daarvoor ook een goeie prijs betaald krijgt. Maar dat kan alleen maar doorgaan als u elke week een paar pond van zijn koffiebonen er doorheen jaagt, dat spreekt. U draagt bij aan het persoonlijke welzijn van M’Guano, en tevens aan de mogelijk voor hem om echtgenote nummer 19 aan te schaffen. Een mooi gebaar. Behalve dan dat er in elk pond koffie maar twee “eerlijke” bonen zitten en de rest gewoon uit het pakhuis van Douwe Egberts of een vergelijkbaar bedrijf komt, en er zo wel een FairTrade plakkertje op mag waar de prijs door omhoog gaat.

Gelukkig zijn er nog uitzonderingen: mijn blog, bijvoorbeeld, die uit milieuoverwegingen niet op papier verkrijgbaar is en alleen via groene energie vervaardigd word, en geheel voor niets. En dat terwijl ik als kind al zo geleden heb.

E-LEVEN

Je ziet het steeds vaker: mensen die ineens niet meer echt roken, maar e-roken.  Dat is namelijk beter voor je, want je krijgt alleen nog maar nicotine binnen, zonder al die andere bende. Een beetje alsof je dus een mond vol nicorette hebt, maar van dat je nog wel cool aan het “roken” bent. Nu ben ik zelf een pijproker, en er zijn geen e-pijpen op de markt (en al zou dat wel zo zijn, dan zou ik daar nog niet dood mee gevonden willen worden), en ik kijk er een beetje sceptisch tegenaan. Óf je rookt, of je rookt niet.

Volgens mij is de helft van de e-verleiding dat je ineens mag “roken” op plekken waar dat normaal helemaal niet mag, dus: tussen al die nog analoog rokende collega’s die straks weer verplicht naar rookhok dan wel buitenlucht worden verbannen om er een op te steken. Een soort van legitiem sarren, dus. Kan natuurlijk ook zijn dat de e-roker zich ineens weer als roker kan manifesteren zonder de bedenkelijke reputatie die daar zo langzamerhand bij hoort. Bovendien pas je nu helemaal in het digitale tijdperk met je iPEUK.

Dat het niet bij e-roken blijft begrijpt een kind. Er zijn naast roken nog allerlei andere kwalijke gewoontes die op deze manier digitaal kunnen worden opgeleukt. Ik kan er wel een paar bedenken. E-drinken? Van dat je zo’n heupfles hebt met twee 9 volt batterijen waar je discreet aan kunt lurken en waar je wel net zo lam van wordt, maar niet de bijverschijnselen hebt. Dus, lam: ja; trek in middernachtelijke döner en hitsig gedrag: nee. Is natuurlijk wel wat voor te zeggen (behalve als je een uitbater bent van een döner-tent, uiteraard). En uiteraard is e-drinken toegestaan op iedere locatie, want het is niet écht drinken. Dus kun je lekker tussen je collega’s aan je bureau zitten lallen terwijl zij dat voor na het werk moeten bewaren.

Wat nog meer? E-roïne? Moet kunnen, toch? Een soort van laudanum voor het digitale tijdperk – werkt vast ge-wel-dig tegen stress. Een soort van compensatie voor de tsunami van Red Bull en andere energy drinks die er landelijk weggedronken wordt. Ook handig voor die getroebleerde tieners die niet stil kunnen zitten op school.

En ook voor losbandige seks is dit natuurlijk een oplossing: geen ongewenste zwangerschappen, en geen branderig gevoel bij het plassen meer bij een onzorgvuldig gekozen partner. Een seksueel actief mens kan gewoon e-Krikken (dat kon natuurlijk al, maar wie wil er een “speeltje” als hij of zij ook een iPiem kan kopen? (interactief! Heeft soms ook hoofdpijn!) Een geheel up-to-date versie van de in “Sleeper” (Woody Allen, 1973) geïntroduceerde Orgasmotron, maar dan veel kleiner. En uiteraard ook weer te gebruiken op plaatsen waar normaal losbandig gedrag niet zou mogen, dus we gaan een interessante tijd tegemoet op Facebook.

De vraag is dan alleen of je na gebruik dan ook hoort te e-roken. Of mag je dan voor één keer een échte sigaret?

ALTIJD TIJD

Deze week hebben we allemaal een uur extra de tijd. Dit lijkt natuurlijk aantrekkelijker dan het in werkelijkheid is omdat je in de praktijk twee uur nodig hebt om A: al die veels te dure horloges om te zetten, en B: al die magnetrons, klokwekkers, autoklokken, wandklokken, DVD- en Videorecorders, goedkope prepaid telefoons, en PC’s. Dat betekent dus ook (voor de doordenkers) dat we in het voorjaar hetzelfde doen, waardoor we elk jaar eigenlijk twee uur inleveren (een in de lente, en een in de herfst).

Het grappige is natuurlijk dat met al dat aanpassen van de klokken de dagen er niet langer op worden, en dat de consternatie alleen maar groter wordt naarmate we meer apparaten met een tijdfunctie in ons leven binnenhalen. Waardoor we dus eigenlijk bezig zijn als een hond die zijn eigen staart aanrent: elk apparaat dat ons tijd gaat besparen heeft dan ook jaarlijks twee keer weer tijd nodig zodat het op efficiënte wijze kan doorgaan met tijd besparen.

Terwijl u daar eens over nadenkt, is het in de afgelopen week – helaas – duidelijk geworden dat de mensen die het de moeite waard vonden om te gaan demonstreren dat [vul zelf kleur in] Piet moet blijven – want die is niet racistisch bedoeld - zich hebben laten kennen door tijdens de demonstratie zich behoorlijk racistisch te gedragen jegens een aantal medelanders. Daar help je de goede zaak me, blijkbaar. De gemoederen waren blijkbaar behoorlijk verhit, en de politie moest er aan te pas komen om een oud vrouwtje uit Papua Nieuw Guinea te arresteren voor haar eigen bestwil en omdat zij maar niet ophield met door andere mensen lastig te worden gevallen (volg je ‘m nog?). Waaruit maar weer blijkt dat je wél straffeloos kunt bezuinigen op echte uitkeringen, maar niet op fictieve cultuurverschijnselen.

Ik vermoed dan ook dat na de recente sinterklaasnederlaag (scrabble score!) de Partij Van De Dieren al bezig is met een campagne over het leed van rendieren, en Amnesty International met iets vergelijkbaars in het kader van uitgeprocedeerde Elven op de Noordpool. Tja, je moet wat als er een tijdje geen bultrug aanspoelt, of geen kinderboerderij in opspraak raakt.

Ondertussen komt natuurlijk de pakjesavond wel steeds dichterbij, en loopt u de hele dag op eieren want plotseling kan er ineens iemand van u verlangen dat er lootjes moeten worden getrokken zodat u een surprise en een gedicht voor iemand uit uw omgeving kunt fabrieken. Uiteraard is het altijd weer een verrassing wie u trekt, maar het is elk jaar diezelfde vriend/neef/oom/tante/collega waar u toch al nooit mee door één deur kon, en waarvoor u nu verplicht iets aardigs moet doen, mét gedicht. De Dalai Lama zou dit waarschijnlijk een goed idee vinden, maar u niet. Dus gaat u nu in paniek lootjes ruilen om een meer gepaste kandidaat te bemachtigen. Maar omdat onpopulaire mensen meestal bij veel anderen óók niet populair zijn, komt dit zelden goed, want diegenen die wel lootjes willen ruilen hebben ook onpopulaire kandidaten.

Waarmee ik dus weer terugkom bij die tijdbesparende activiteiten die uiteindelijk uitdraaien op dat ze méér tijd gaan kosten, of zoals in dit geval, activiteiten die u het leven makkelijker zouden moeten maken uiteindelijk na veel inspanning exact dezelfde uitkomst opleveren. Ik denk dat ik ga sparen voor een onbewoond eiland waar ik een commune voor Pieten, rendieren en elven (twaalven, ook) ga stichten, en waar klokken verboden zijn. En surprises.

PIETEPEUTERIG

“Piet?” “Zeg het eens, Klaas…” “Piet, wij moeten het eens hebben over de politieke correctheid.” “Oh?” “Ja, Piet. Kijk, Uit recent onderzoek is gebleken dat er nogal wat omstreden zaken zijn die verband houden met onze jaarlijkse verschijning. Dingen die gewoon anno 2013 niet meer door de beugel kunnen.

Het zetten van de schoen bijvoorbeeld. Kijk, de één heeft schoenmaat 38, en de ander 43. Dus dan krijg je een oneerlijke verdeling van de pepernoten. Da’s één. Verder is het zo dat de Partij Voor de Dieren heeft geklaagd dat het inhumaan is om een paard over de daken te laten lopen, en ook om het nachtelijks twee tot drie ton winterwortels te laten eten. Heb jij wel ’s gekeken wat voor ravage wij achter ons laten? Iedereen denkt dat dat mos is op die daken, maar dat is dus niet zo.”

“Goh, had ik eigenlijk nooit over nagedacht. Tja, jij bent management. Ik ben de knecht.” “Luister Piet, je hebt zelf gesolliciteerd, dus daar moet je nu niet meer over beginnen. Daar hebben we het wel over als ik straks met pensioen ga. Oh, nóg zo iets. Ik heb begrepen van iemand bij het UWV dat ik eigenlijk op mijn 67^ste al had moeten ophouden met dit werk. Dat ik dus bijdraag aan de werkloosheid onder de jongeren. Dus daar zal binnenkort ook wel bonje van komen.

Verder heb ik me laten vertellen dat al dat gedoe met kindertjes in de zak stoppen en meenemen naar Spanje onnodig emotioneel belastend is voor zowel kinderen als ouders, en ook voor problemen zorgt in het kader van de leerplicht. Om nog maar te zwijgen van al die Amber Alerts. Dus daar moeten we ook een andere en meer ludieke oplossing voor vinden.” ”Misschien wat meer met de roe, dan?” “Nee, Piet. Daar hebben we nu al gedonder mee, want slaan wordt tegenwoordig niet meer als opvoedkundig verantwoord gezien. Dat schijnt later jeugdcriminaliteit te veroorzaken.”

“Ik heb hier trouwens ook een brief van de Nederlandse Vereniging Van Tandartsen over het strooigoed. Daar moet fluor in, in verband met al die rottende melktandjes, heb ik begrepen. Dus kijk daar vandaag of morgen even naar. Knikker gewoon wat verharde stukken Colgate tussen het snoep, en dan zijn we dáár ook weer aan ontsnapt.

 D’r is zo langzamerhand geen lol meer aan natuurlijk, want er zijn echt talloze dingen die mensen op de een of andere manier niet in de haak vinden. Ik hoorde pas ook dat het eigenlijk beledigend voor het Vaticaan is dat ik mij al sinds jaar en dag voordoe als een bisschop, terwijl ik zelfs nog nooit gedoopt ben, laat staan ingewijd als priester. Een charlatan, meneer! Hoe durft U! Dus dat wordt toch een ander kostuum volgend jaar.

Oh ja – het schijnt dat volgens Greenpeace onze boot onnodig vervuilend is, en als het niet ophoudt worden we vandaag of morgen live op TV geënterd door activisten.

Volgens mij was dat het wel. Nee, wacht. Er was ook nog iets over kleur. Wil me even niet te binnen schieten – zal wel niet al te belangrijk zijn geweest”. “Nee, denk ik ook niet, Klaas”. 

VERSTOORDE NACHTRUS

Kijk, het begon heel simpel. Er stond een ruim gepekelde (voor “gepekeld” lees: beschonken, lam, lazarus, kasibilibata, straalbezopen) Rus op de stoep, in gezelschap van zijn vrouw en nageslacht. Er was sprake van wat heel eerbiedig “verstoring van de openbare orde” heet, maar in dit geval meer de vorm had van lallen, ruzie, en aanpalend agressief gedrag naar de kinderen toe. Twee omen agent besloten in te grijpen.



Maar: het bleek te gaan om een diplomaat, die daar op diplomatieke manier zijn vrije (en onschendbare) mening stond te uiten. Dus daar mag je niks van zeggen, en zeker niks aan doen. Per slot van rekening gaat het hier om iemand die zijn land en volk vertegenwoordigt. Een representatieve Rus dus. Dus: hùp – internationaal incident. Of de agenten wel goed bij hun hoofd waren. Of de agenten ook gelijk maar ontslagen konden worden. En: of de internationale verhoudingen nog wel goed waren, want onze eigen dagvorst was namelijk al in voorbereiding om zijn Koninklijke Bontmuts uit het vet te halen in verband met een staatsbezoek.



Het is namelijk dit jaar het Nederland-Ruslandjaar. Dit wisten we allemaal allang, behalve dan dat het tot circa 10 dagen geleden (Dronken Diplomaat Dag) een groot geheim was. Maar: de cat is out of de bag, en niemand kan hem er weer poetin. (Ja, met mij ken je lachen. Snappie ‘em? Put in? Poetin? ) Dus nu weet iedereen ineens dat het het Nederland-Ruslandjaar is, en hebben ze in Rusland nu als tegengebaar ook een van onze diplomaten onheus bejegend, maar dan wel een stukje goedkoper, want die hadden ze niet eerst dronken gevoerd. 



Wij hebben toen weer als tegengebaar ingebroken in een appartement dat bij de Russische ambassade hoort, en waarvan de Telegraaf (zoals altijd een bron van nauwkeurige verslaggeving) suggereert dat het wel eens een "KGB“ appartement kon zijn. Wij kunnen dus verwachten dat er binnen een paar dagen een vergelijkbare inbraak plaats gaat vinden in Moskou, in een BVD appartement. De BVD bestaat namelijk – net zoals de KGB - niet meer. En dan is het hek van de dam natuurlijk. Voor je het weet is het bonje, en al zijn we dan geen Amerika, dan wordt het vast nog wel een Lauwe Oorlog. 



Dat is dan wél weer goed voor het genre De Spionnenfilm, en dan kan Rutger Hauer gewoon onze eigen Sean Connery worden in onvergetelijk films waarin hij met een Zuiderzee botter stiekum in Odessa landt en onder zijn Urker klederdracht een puntgaaf witte smoking aanheeft. Ik zie het nù al voor me. Dan kan Geert het hoofd van Spectre spelen. Maar dat zal de Russen dan wel weer tegen de borsjt stuiten.

WAT DE WINTER KOST

Nu het weer gewoon grijs en miezerig is buiten, en we straks weer de klok een uur terugdraaien (op zondag 27 oktober om precies te zijn) om onszelf te laten geloven dat het langer licht is, komt zo langzamerhand ook de winterkost weer om de hoek kijken. Het ruikt ineens rond etenstijd overal naar sudderlappen en hachee en hutspot. Die geur die je associeert met dat je je eigen adem kan zien, en dat er ineens weer rayonhoofden de koppen bij mekaar steken.

Nu ben ik zelf niet echt een fan van Hollandse kost, maar ’s winters maak ik daar wel ’s een uitzondering voor (ik consumeer in de winter denk ik vijf keer zoveel aardappels als in de hele rest van het jaar). Een van de grootste uitdagingen daarbij is voor mij het vermijden van de winterwortel. Ik vind gekookte wortelen niet echt een culinaire traktatie en al helemaal niet als ze een doorsnee van 6 centimeter hebben. (Veel mannen krijgen daar ook een gevoel van minderwaardigheid van). Maar dan weer wél: rauwe andijviestamppot en draadjesvlees.-

Er zit aan die winterkost ook wel een nadeel: van oorsprong was dit soort eten bedoeld voor van die mensen die om 4 uur ’s ochtends opstaan, koeien aansluiten op een hele grote stofzuiger, varkens pesten, en kippen ploffen, en dán pas een eerste bak koffie krijgen. En daarna begint de échte werkdag.

Kortom, dit is eten voor mensen die de hele dag fysiek bezig zijn. In dat kader telt 8 uur klikken met een muis niet mee. Dat betekent dat de gemiddelde portie hutspot dus ongeveer 400% te groot is, maar als je dan begint te schoffelen is zo’n bord leeg voordat je het weet. We zwijgen nog maar over dat kuiltje jus waar een bescheiden zeiljacht in past.

Kortom: dat wordt straks weer de aanleiding voor die goede voornemens over de sportschool (en ik heb onlangs gehoord dat alleen lid worden niet helpt, je schijnt ook echt te moeten trainen) om al die boerenkoolkilo’s er weer af te krijgen. Aan de andere kant: als je buiten een dikke das om moet is zo’n knäckebreudje met kaas, of dat bord met rauwkost (kom ‘s hier, konijn!) ook niet echt de oplossing.

Als het koud is gaan wij door jarenlange genetische voorbereiding meteen denken aan eten dat met een “splap!” op je bord landt. En het heeft ook wel iets geruststellends, want het brengt waarschijnlijk herinneringen terug van vroeger toen je van de slager nog een plakje worst kreeg, de wereld nog zwart-wit was, en je iPhone nog gewoon op kolen liep. Dus wens ik u voor de volgende week alvast veel splap.

LEKKER BEKJE!

Heeft u al Hollandse Nieuwe gehad dit jaar? Kibbeling? Lekkerbekje? Contant betaald? Wie weet bent u dan in al uw onschuld wel medeschuldig aan fraude. Vandaag in het nieuws: visfraude in V(l)issingen. Blijkbaar kun je met vis dus ook frauderen.

(uit Nieuws.nl) Vier mannen uit de omgeving van Vlissingen zijn aangehouden op verdenking van fraude met vis en witwassen. De twee reders, een visser en een handelaar zouden stelselmatig een deel van de tong- en kabeljauwvangst achterhouden en op de zwarte markt verkopen. Dat meldt het OM vrijdag.

En dat is alleen maar de administratieve kant. Maar: als we daar al mee kunnen frauderen dan gaan er nu vast heel wat lichtje branden bij vindingrijke vissers. Hoe lang nog voordat we uitzwem lekkerbekjes denken te kopen die uit gewone ordinaire gepaneerde stekelbaars bestaan. Ook in die handel zit de klad namelijk. Vroeger was een lekkerbekje altijd gemaakt van kabeljauw of wijting. Maar vanwege de prijs en het overbevissen (acht hengels; één scholletje), is de origine van de gemiddelde lekkerbek nu afgezakt naar pangasius-filet, via de aanvliegroute heek (die nu ook niet meer betaalbaar is). Als je vaak pangasius eet, is er op YouTube een documentaire die je niet wilt bekijken. Doe je dat wél, dan eet jij van z’n langzalzeleven geen pangasius meer. Dus”: niet kijken, dooreten, en dan zie je vanzelf wat er van komt. Doe nog maar zo’n bak kibbeling (want: pangasius)

Ondertussen: waar blijft de Victoria Plofbaars? Kan niet lang meer duren. En: gaan we straks in blikjes tonijn toch ineens weer Roemeens goudvissenvlees vinden? En blijft dat allemaal beperkt tot dooie vis, of is er straks ook (jahaa.. daar had ik natuurlijk al aan gedacht) een fraudeprobleem met levende vis in aquariumwinkels, van dat je na aankoop van een goudvis in je onschuld met een plastic zakje naar huis loopt waar een gemeentelijke parkvijverkarper van 60cm zit? (En jij maar met een schoenlepel proppen om dat beest die kom in te krijgen).

Het begint er op te lijken dat de hele landbouw, veeteelt, visvangst, en andere voedingssector het druk heeft met frauderen. What’s next? Want er stáát volgende week weer iets in de krant, daar kan je gif op innemen. Dan blijken alle warme bakkers ineens eigenlijk lauw te zijn, of anders halfvolkoren brood te bakken ondanks wat er op de verpakking staat. Of misschien dat de verse komkommers van vandaag eigenlijk gewoon kwamkwammers zijn van vorige week. (Tip: Groen. Een komkommer is groen. Niet bruin). Kleurenblind? Een komkommer is niet krokant.

Er is eigenlijk maar één echte oplossing: Schaf een hengel aan, en huur een bootje. Voorzie dit bootje van de juiste benodigdheden voor visvangst (twee vrienden, krat bier). Vang je eigen vis. Fraudeer alleen als je vertelt hoe groot hij was. Die vrienden geven u wel gelijk, later. Dan weet u in elk geval wat er op uw bord ligt.

SINTERKLAASHAAS

Was het twee weken geleden nog korte mouwenweer; deze week geeft ons (en het is nog september nota bene) de eerste nachtvorst (we hebben sinds de troonwissel wel al dagvorst). Dit weekend schijnt de zon nog heel even, maar daar moeten we waarschijnlijk wel op teren tot volgend jaar juni (zomer in Nederland = tweede dinsdag in juni). Helaas geeft dit meestal de impuls voor de middenstand om het roer om te gooien en voor je het weet struikel je overal weer over hele pallets met pepernoten, adventskalenders en kerstboomstandaards.

Dit gebeurt elk jaar iets vroeger, zodat we tegen 2016 kunnen verwachten dat tegen november de valentijnschocolaatjes in de aanbieding gaan; eind december er al paaseitjes bij de LIDL worden aangeboden, en rond mei gebreide mutsen en wanten (want: september, dus nachtvorst).  De intocht van Sinterklaas moet dan in verband met de winkeliers plaatsvinden in, lawezegge, augustus.

Uiteraard schept dit ook budgetaire problemen, want als je vroeger tot november kon sparen om je in te dekken voor de feestdagen zit je nu ineens met het probleem dat als je tot dat moment wacht, je alleen maar schepjes, emmertjes, parasollen en van die foute bermudashorts in de winkels ziet. Dus moet je gaan shoppen voor sinterklaas en kerst ergens rond juli, terwijl je dan nog bezig bent om die twee weken Center Parks of Lloret de Mar te financieren. En dat is nog niet eens alles.

Want: je zou dan dus je zomervakantie vroeger moeten boeken. Maar jij weet in december nog niet of er tijdens de bouwvakvakantie van volgend jaar ineens gratis Cholera is in Spanje, of een Tsunami of een burgeroorlog. En dat maakt het lastiger om iets te boeken, en al helemaal bij Oad, want die zijn failliet. Maar goed, als de hele cultuurkalender (scrabble score!) dus een half jaar terug wordt gedraaid komen mensen in de problemen met hun financiën. En dan hebben ze geen geld om uit te geven.

Kunnen we niet gewoon afspreken dat we:  óf weer gewoon alles op het juiste moment vieren en de winkels dus niet in juli al strooigoed in het schap leggen, óf we gewoon het hele jaar álles beschikbaar hebben, zodat we zelf wel kunnen beslissen of we paaseitjes, kerstballen, of valentijnskaarten nodig hebben? Heren (en dames) winkeliers?

IK ZIE GEUNERSAUS

Het is zover. Namens de verzamelde Roma’s van Europa (of zoiets) mag Zigeunersaus niet meer. De benaming is discriminerend, namelijk. Daarmee gaat deze saus in dezelfde la waar negerzoenen en jodenkoek al waren beland. Dit kan een behoorlijke kettingreactie teweeg brengen: Amsterdammer uitjes (ja, alsof elke Amsterdammer van die gele uien eet, van dat imago willen wij af), Filet Americain (zit geen gevilde Amerikaan in), Italiaanse sladressing… ik bedoel maar. Als je nog even wacht dan heb je in de winkel alleen nog “saus”, mysterieus tafelzuur, en ga zo maar door.

Vanaf nu: Salade van Bereden Militair Personeel (voorheen “huzarensalade”). Noordoostelijk Provincie Goudband koffiemelk. Boterbabbelaars uit de streek waar vrouwen caravanspiegels dragen bij wijze van klederdracht. Hopjes uit de regeringsstad. Nee, die diversiteit daar moeten we vanaf, want iemand zou zich wel eens beledigd kunnen voelen. Dat wordt nog lachen straks als we straks allemaal de hele tijd om alle lange tenen heen moeten dansen.

Ik voorzie veel krampachtige reclamecampagnes, want het is natuurlijk ook not done om in een TV reclamespot nog iets anders te laten zien dan de eenheidsworst meneer of mevrouw die een neutraal verpakt product aan de mens brengt (want “aan de man” is natuurlijk weer een kreet die suggereert dat de aankoopbeslissing niet bij de vrouw ligt. Snap dat nou ‘s). Als je dit - en dat kun je mij wel toevertrouwen – tot de logische eindconclusie trekt dan krijg je straks een situatie waar iedereen op zijn tenen om de doelgroep Lichtgeraakte Wereldburgers heen sluipt.

Ik zie hier dan wel weer (want dit IS Nederland natuurlijk) een gelegenheid voor een overkoepelend overheidsorgaan waar de eindverantwoordelijkheid komt te liggen. Eindelijk werkgelegenheid voor mensen die anders de voordeur niet uit durven uit angst om het met iemand oneens te worden. Hier is niet veel voor nodig, alleen een kantoor, wat personeel, en stuk of 2 miljoen rode potloodjes zodat er lekker geschrapt kan worden. En het leuke is dan natuurlijk dat op dat moment blijkt dat iedereen in dat kantoor toch weer andere normen en waarden in acht neemt waardoor de kans dat er ooit iets niet geschrapt wordt, uitgesloten is.

Dat gaat zo: Iedereen schrapt datgene waar hij of zij op tegen is. Nadat een product of reclameboodschap door het filter van religie, politieke overtuiging, smaak, en als laatste, om te zorgen dat er niets maar dan ook niets doorheen komt, lievelingskleur is gehaald; wordt het desbetreffende product verpakt in een neutraal bruine golfkartonnen doos zonder opschrift.

Zo wordt winkelen weer een avontuur: je kunt aan de verpakking namelijk alleen nog maar zien ongeveer hoe groot een product is en hoeveel het weegt. Misschien ook de vorm (langwerpige doos: mogelijk komkommer, banaan, stokbrood, haarborstel. Vierkante doos: mogelijk appel, meloen, volleybal, edammer kaas, pot met basilicum; 2 rollen breed afplakband). Pas thuisgekomen kom je er dan achter wat je gekocht hebt. Uiteraard maakt dat wel dat koken en zo een veel grotere uitdaging wordt, zodat wij onvrijwillig worden blootgesteld aan maaltijden van bijvoorbeeld penne met rolmops, bosvruchten en hagelslag, of stamppot van gehakt half-om-half met mayonaise en papieren zakdoekjes. Smulweb.nl gaat exploderen, geloof mij maar!  

CHIMPANSEENUWACHTIG

Broodje aap verhaal blijkt geen broodje aap verhaal: Deze week stond er een bericht in het NRC over een dode aap die in een groentenla in de ijskast gevonden werd. Niet lang geleden werd ook in Limburg een auto aangehouden met Congolezen op de voorbank, en een dooie aap op de achterbank. Het achtergrondverhaal schijnt te zijn dat Afrikanen van beneden de Sahara wel van een broodje aap houden, en er blijkbaar geld en benzine voor over hebben, want in Nederland kun je schijnbaar geen apenvlees aanschaffen.

Wie ooit Indiana Jones And The Temple Of Doom heeft gezien weet dat er over smaak niet valt te twisten – hoewel we daar wel een ongeschreven wet handhaven: je eet je eigen soortgenoten niet op (behalve in Papua Nieuw Guinea en op sommige locaties aan de Amazone, heb ik begrepen). Dus, als je uit een land als Kameroen, Congo of Rwanda komt, is cultureel gezien de keus van een broodje aap niet gezien als een vreemde optie. Koreanen eten hond, wij eten rauwe haring, Inuït (je mag geen “Eskimo” meer zeggen) eten zeehondenvet. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Je eet datgene wat moeder natuur beschikbaar maakt (Hetgeen vervelend is als je op Antarctica woont, want ik heb begrepen dat pinguïns een beetje smaken alsof je de bodem van een vogelkooi schoonlikt). En laten we wel wezen, ik vang óók liever een aap dan een leeuw of een python. Dan weet je in elk geval met enige zekerheid wie er wié gaat opeten.

In de tussentijd is er – blijkbaar – een levendige handel gaande vanuit België en Frankrijk in deze Congoleze versnapering. Waar die apen dan uiteindelijk vandaan komen is dan weer de vraag, want ik zie iemand nog niet op een zolder in Antwerpen een heel bataljon mantelbavianen kweken. Of ergens in een kot achter de Sacre Coeur wat dat betreft.

Het is waarschijnlijker dat er een soort van illegale “bijna-mensenhandel” gaande is vanuit Afrika, lijkt me. Ja, óf een vreselijk corrupte oppasser bij de Apenheul, natuurlijk. Maar: ik denk hier dus aan apen die onder valse voorwendsels Europa worden binnengelokt via louche organisaties die gouden bergen (of bananen) beloven terwijl het in het echt gaat om een enkele reis richting groetenla.

Kunnen we dan niet beter gewoon aap gaan kwéken, een optie die wij vorige week al in het nieuws lazen? Da’s uiteindelijk veel efficiënter en het enige dat je moet doen om het de authentieke textuur in de mond te geven is dat je er van te voren wat haar overheen snippert. 

WADDEN REDERIJ ALLEMAAL KAN BEDENKEN

Ook in het nieuws: in Vlieland vrienden en bekenden uitzwaaien wordt aan banden gelegd omdat het "gevaarlijk" zou zijn. Aan de ene kant zijn er teveel uitzwaaiers op de kade en "die zouden dan wel 's per ongeluk in het water en tussen de scheepsschroeven kunnen worden gedrongen" en anderzijds staan er te veel zwaaiers op het achterdek waardoor de boot uit balans kan raken. De desbetreffende rederij heeft nu bedacht dat men nu dus een "uitzwaaikaartje" moet bestellen, en daar zijn er maar een beperkt aantal van. Lamenielache.

Niet dat dit iets nieuws is: in Engeland is er in het stadje Warrington een kusverbod op het plaatselijke treinstation, omdat afscheid nemende stelletjes vertraging zouden veroorzaken voor forensen. Het duurt vast niet lang meer of je kunt daar terecht in de op het perron aanwezige SnelleWip Cabines (tegen betaling, uiteraard). Maar: Vlieland. Zwaaien.

Wat ik zelf denk is dat Vlieland - en daarmee de ongetwijfeld aanwezige Vlielandse Public Relations Commissie - dacht: "Ja, wacht effe. Eerst de media volop aanwezig bij Johannes de Bultrug, en dan in Texel bij kinderboerderij Tampax (of was het Kotex?) waar ze blijkbaar niet alle schaapjes op het droge hebben".  En waar is Vlieland? Hier spoelt nóóit 's een bultrug aan. Wij blijven van de schapen en geiten af. En staan we in de krant? Welnee!" En toen is er in een urenlange vergadering bedacht dat het uitzwaaiverbod een mooi thema was om ook Vlieland  eens in de media te krijgen.

Maar het geeft wel te denken, want: zometeen waait dit idee over en lezen we over een rollatorverbod bij het wadlopen op Ameland, en keel- neus -en oorklachten op Schiermonnikoog. En dan, als je denkt dat je alles hebt gehad, spoelt er een zwaar zieke sardine aan op Rottumerplaat (meer past er niet op). Nee, 2013 wordt een jaar van Wadden in de Media. Moet jij 's opletten. 

VLEESBOEK

Uit hoofde van mijn werk bij een grote telecom provider heb ik nog wel eens een klant aan de telefoon die vragen heeft over zijn of haar factuur. Dat gaat zelden over de vaste kosten, maar vaak over de kosten die variabel zijn. Zo van: “ik heb ineens een telefoonfactuur en die is heel hoog vanwege allerlei nummers die ik nooit gebeld heb”. Uiteraard wordt er van mij verwacht dat ik duidelijk kan maken hoe dat zomaar kan. Dit is waar het ijs glad wordt.

“Over welke nummers gaat het?” vraag ik dan onschuldig. Dan volgt meestal een opsomming van bepaalde servicenummers in de 0906 of 0909 categorie. “Dat zijn servicenummers waar een hoger beltarief voor geldt”, zeg ik dan – hopend dat de klant daarmee tevreden is. Maar nee. “Ik bel nooit servicenummers. Wat zijn dat voor servicenummers?”. Ik kan de klant via een simpele portie Googelen meestal binnen een paar seconden vertellen dat dit bijvoorbeeld niet de nummers zijn om – laten we zeggen – 25 Euro aan een noodlijdende Tibetaanse non te doneren. Ook het nummer van Unicef wordt merkwaardig genoeg zelden gebeld.

Helaas komt dan het moment waarop ik moet uitleggen dat dit het nummer betreft om uw hele spaarrekening in één keer leeg te pokeren; of anders het nummer dat verbonden is aan bijvoorbeeld www.ondeugendekinderboerderij.nl . Dit is meestal niet het antwoord dat de klant wil horen, en wordt vaak opgevolgd door de respons: “Ik heb daar nooit mee gebeld” (mannelijke klant), of: “wacht maar tot hij thuiskomt, de grafhond” (vrouwelijke klant). Of (geldt voor zowel de mannelijk als de vrouwelijke klant): “en wij maar denken dat hij online zijn huiswerk aan het maken is”, gevolgd door het gestommel van iemand die luid vloekend de trap op rent.

U begrijpt dat ik en mijn collega’s in deze situaties het lachen geheel inwendig doen, want wij zagen dit natuurlijk al lang aankomen. Evenals de verzoeken van diverse klanten om het kinderslot op hun TV ontvanger aan dan wel uit te zetten. De wijze les is natuurlijk dat aan het eind van een maandlang bellen met hetehuisvrouwtjes.nl of het huren van films die allemaal “hard” in de titel hebben (“eehh, ik dacht dat dat voor slechthorenden was…?”), wij u punctueel een factuur sturen waar u – en uw partner - alles op kunt zien.

Uiteraard beperkt dit de mogelijkheden om ongestraft de beest uit te hangen met uw dure abonnement. Wij begrijpen best dat dat niet op prijs wordt gesteld. Om dit soort situaties te voorkomen willen wij u daarom graag aanraden om uzelf gewoon in te houden tot u bij buren of kennissen de bloemen water moet geven of de brievenbus leeg te maken. Die hebben namelijk óók een aansluiting.

STILTECOUPE

Reist u ook wel eens per trein? Ik wel. Nu is treinreizen best prettig, maar verder niet echt een sociaal enerverende bezigheid. Mocht u op zoek zijn naar vertier onderweg dan is de plek waar het meest gebeurt: de stiltecoupe. Op geen enkele andere plek in de trein kunt u zo vaak meegenieten van de medereiziger. Zoek het woord “stiltecoupe” op in de dikke van Dale, dan staat daar waarschijnlijk: plaats in de trein waar u extra hard moet spreken bij het telefoneren.

Daarnaast is er natuurlijk ook ruim gelegenheid om hele trosjes luid kwebbelende mensen tegen te komen die meestal erg positief reageren op een voorzichtig gebaar van u naar de vermelding “stiltecoupe” die op het raam in koeieletters staat.  Verder is de stiltecoupe ook altijd de verzamelplaats van mensen met loopneuzen en projectiel-niezen. Dus als u nog even snel wat ziekteverlof nodig heeft: U raadt het al: de st…  precies! En als de nies u niet treft dan kunt u altijd nog meeprofiteren van mensen die zitten te rochelen alsof zij na een lange carriere in de kolenmijnen nu een nieuw bestaan hebben opgebouwd in een kippenfokkerij – zodat je wordt bedolven onder spuug dat eerst in iemand anders z’n mond zat.

Mocht u (vreemd, maar het kán) op zoek zijn naar rust (u weet wel: stilte), dan kunnen wij u van harte de coupe’s aanbevelen die te herkennen zij aan ramen waar geen “stiltecoupe” staat. Ja, of de toiletten natuurlijk – maar die zijn er niet.

HET IS EEN STEKJE MÉÉR; MÀG DAT?

Revolutionair nieuws op het gebied van de vleesconsumptie! In plaats van dat je voor een hamburger een hele koe moet aansnijden, kun je dat nu veel efficiënter doen door een hamburger te kweken. Dat betekent dat de koe gewoon gezelli in de wei kan blijven staan, tot aan haar enkels in haar eigen koeienvlaaien, en het Landelijk Grasoverschot kan blijven decimeren. Dat is wel zo aardig, omdat een koe, in tegenstelling tot een broccoli, kan aangeven dat zij bezwaar heeft tegen vroegtijdige beëindiging van de grasmaaltijd.

Maar: dat kweken. Hoe gaat dat dan? Dat gaat eigenlijk net zo als bij Kaapse Viooltjes, maar dan anders. Wat heb je nodig? Allereerst een stekkie van de koe. Blijkbaar zijn een paar cellen al genoeg. Dan gaat meneer de vleeskweker aan de gang in zijn laboratorium met gietertjes en Pokon en zo, en vóór je ’t weet heb je dan ineens een hamburger of een fijn sudderlapje of zo. Hoe je precies kunt zorgen dat je niet begint aan een hamburger en na 8 weken gieteren ineens een slavink krijgt was niet zo duidelijk op te maken, maar toch. Vooruitgang. Vooral vanuit het perspectief van – in dit geval – de Klazina 13.

Als het met koeien kan, dan kan het natuurlijk ook met andere zoogdieren. Dus kun je straks zonder ook maar één knor van protest tientallen méters spareribs kweken. Als je hier over gaat nadenken (en u weet dat ik nu al een voorsprong heb) dan kun je daar van alles mee oplossen, en al helemaal in het kader van wat meer exotische vleesmaaltijden. Want afgezien van dat éne stekkie van Bambi hoeft er niemand meer gewetensbezwaren te hebben over het eten van een overmaatse kruising tussen een geit en een kapstok. Japanners kunnen taboeloos en zonder tegenactie van Greenpeace aan de dolfijn. Het wordt waarschijnlijk iets lastiger om vrijwilligers te vinden die dat stekkie van de alligator moeten halen, maar over het algemeen zie ik hier veel perspectieven.

Maar: als we de koeien niet meer opeten, wat dan? Want over een jaar of 20 (zo oud kan een koe worden namelijk) heb je ineens een land vol geriatrische koeien die we niet alleen maar uit de sloot halen, maar waar we wel vanaf moeten komen, want wij eten natuurlijk niets meer dat nog daadwerkelijk rondhangt in de wei en harig en balsturig is. Nee, wij hebben een vensterbak vol sukadelappen en een Gelderse Worststruik en kipkluifjeskaktussen (scrabble score!). Bovendien is de gemiddelde koe na een jaar of 5 à 6 niet meer in staat om veel melk te produceren, dus wat we voor de resterende 14 jaar met die koe moeten, daar heeft nog niemand kaas van gegeten.

In de tussentijd is het vooral nog behoorlijk fictie, want die eerste hamburger die er nu is heeft een paar honderdduizend Euri gekost, en smaakte volgens de testers niet zo goed als écht vlees, maar wel beter dan vleesvervangers gemaakt van soja en zo. Dat schijnt te liggen aan het feit dat gekweekt vlees geen vet heeft, want daar zit-em de smaak in. Maar: daar kunnen we (zie vorige column) dan toch gewoon een bultrug voor uitknijpen?

SIM SALABIM

Ik las recentelijk (in Altijd Opmerkelijk Nieuws) dat er een nogal gênant probleem was betreffende de nieuwe mobiele telefoon van advocaat  Moskowicz (nee, niet dié, maar een andere die zijn beroep nog wél mag uitoefenen).

 Wat wil het geval? Hij schafte de desbetreffende telefoon aan (bij een KPN winkel) en bracht hem na korte tijd terug, want hij wilde een ander model hebben. De telefoon kwam uiteindelijk bij een andere klant terecht, die er tot zijn verbazing (en amusement misschien wel) naaktfoto’s op vond van de advocaat, en allerlei zakeninformatie waarmee hij problemen bij de FIOD zou kunnen krijgen.

Aan de ene kant moet ik hier wel vreselijk om lachen, want een kind weet dat alles dat elektronisch wordt vastgelegd met een sneltreinvaart (geen Fyra dus) overal terecht kan komen. Had de winkel de data moeten wissen? Tja, eigenlijk wel. Zouden jij of ik dat aan een winkel toevertrouwen als er belangrijke informatie op je telefoon staat? Eh..strikvraag? No way. Gaan we deze informatie (of de foto’s van meneer M’s edele delen) binnenkort op Facebook of zoiets zien? Eh…alweer een strikvraag? Dat verhaal gaat nog wel een staartje krijgen.

Het geeft je uiteraard wel te denken. Want: wat zetten wij allemaal wel niet op onze mobieltjes? Ik zou het mobieltje van Berlusconi wel ’s een half uurtje willen lenen. Dan kan ik meteen een uitgeverij van ranzige lectuur kunnen beginnen, denk ik. Of het mobieltje van Chriet Titulaer, voor als je niet in slaap kunt komen (hoewel…misschien ga je dan hele enge dromen krijgen).

Denk alleen maar ’s aan al die foto’s die u van elkaar maakt als u bent wezen stappen: “Joep en Kees bij het indrinken”, “Joep en Kees op weg naar het café”, “Joep en Kees nemen er nog eentje, “Joep en Kees halen nog een broodje döner”, en “Joep en Kees gaan nachtbraken”. Vooral erg vermakelijk voor de partners en/of collega'svan Joep en Kees, die uiteraard toegang hebben tot zowel de mobieltjes als Facebook.

Vind ik leuk.

En dan al die SMS-jes die terug dateren tot de aanschafdatum van de SIM kaart. Daar kun je ook heel wat boeketreeksen mee volschrijven. Vooral als je de verschillende ontvangers naast elkaar legt op een tijdlijn: 16:30 – “schat, ik moet tot acht uur overwerken”. 16:31 – “hoe laat gaat de kroeg open?”. 18:12 – Lieverd, het kon wel eens laat worden met al die dossiers hier”. 18:20 – “waar pikken we de dames op?” 19:01 – “schat, ga jij straks maar lekker vast naar bed. Ik ga weer terug aan het werk”. 19:30 – “waar blijf je nou? Ik sta hier op je te wachten” en tenslotte een binnenkomend bericht om 19:35 – “Sorry, wordt wat later, ik lig met je vrouw in bed”.

Nee, die mobieltjes moet je niet onderschatten. Een bron van lering en vermaak. Ik ga vanaf nu nóóit meer een nieuwe kopen. Maar wél een tweedehandse.

SCHEVOLUTIE

Ligt het aan mij, of is de basis van Darwin’s principes 180 graden omgekeerd? In het dagelijks leven kom ik steeds vaker spectaculaire voorbeelden tegen waaruit blijkt dat met name die mensen zonder overlevingsvaardigheden of aanpassingsvermogen  aan hun omgeving welig tieren.  Even voor alle duidelijkheid: Charles Darwin (u weet wel, die Engelse bioloog/theoloog die met zijn schip de Beagle rond voer en research pleegde) had bedacht dat degenen die overleven hetzij het sterkst waren of het best aangepast aan hun eigen leefomgeving. Survival of the fittest, heet dat in het Frans.

Maar: Ga eens een dagje lopen in de binnenstad en je vindt het tegendeel: Niet uitkijken voor ander verkeer wordt zelden beloond met een plotselinge encounter met een auto, en van die vrolijke Michelin sporen in je rug. Ook op de fiets met je empeedrie speler op knetterhard EN actief whatsapp-end kom je blijkbaar zonder scheerkleuren op je bestemming. Om nog maar te zwijgen van die ouders die demonstratief hun kinderen trainen om op de stoep te fietsen, over te steken waar geen, of geen groen stoplicht aanwezig is.

Degenen die het best zijn aangepast op hun leefomgeving leren derhalve oren en ogen op steeltjes te hebben om te zorgen dat zij niet steeds met een plamuurmes halve voetgangers van de voorbumper moeten krabben, of met een hogedrukspuit van de motorkap te verwijderen. In wezen is het zo dat de minderheid voor de meerderheid uitkijkt op straat, met als gevolg dat die meerderheid er nu vanuit gaat dat dit de normale gang van zaken is.

Is het niet verstandig om gewoon minstens één keer per maand een uitkijkvrije dag te hebben waarbij al die wildlopers en –fietsers ineens niet meer worden beschermd door hun meer verantwoordelijke medeburgers? Ik zie daar diverse pluspunten aan: A) Educatief. Niets werkt zo goed als aanschouwelijk onderwijs, in dit geval middels de scherpe contour van een achteruitkijkspiegel in je togus. B) Economisch. De economie wordt gestimuleerd door zowel een toename in vervangende auto-onderdelen (ik denk hier bijvoorbeeld aan zijspiegels, bumpers) en ook in de medische sector (voor het chirurgisch verwijderen van empeedrie spelers uit de voorhoofdsholte, of het reconstrueren van de SMS klier)

Dan hebben we het nog niet eens over het collectieve amusement van iedereen die normaliter foeterend om dit soort wegpiraten heem moet rijden of denken. Ik zie het nu al vóór me: doffe dreun, gevolgd door gulle lach. Dat gaat snel de populairste dag van de maand worden, moet jij ’s opletten.

ORGAANDÖNER

(uit: Het Parool) “Ruim 40 procent van de 18-jarige jongeren twijfelt erover om orgaandonor te worden na overlijden. Dat schrijft Sp!ts op basis van onderzoek van TNS NIPO. Vandaag ontvangen jongeren die vorig jaar 18 zijn geworden, een oproep om hun keuze voor orgaandonatie vast te leggen.” Dat percentage valt teniet bij het aantal jongeren dat ervoor kiest om geen orgaandonor te worden vóór hun overlijden. Dat is namelijk bijna 100%.

Nu moet dit nieuws natuurlijk wel in het juiste perspectief worden gezien: In de huidige maatschappij is bijvoorbeeld de lever van de typische coma-zuiper van 17 jaar sowieso al tweede keus. Trommelvliezen hebben hun beste tijd wel gehad na 3 blokjes om in dat kleine pokke-autootje met die gigantische subwoofers en een half uurtje techno of rap. En ook de ogen zijn vaak al op hun retour na uren turen op die smartphone. Dus die organen van jongeren – dat is een beetje zoals winkelen bij de Action: ja, het beantwoordt aan de beschrijving, maar: nee, het is niet eerste keus. Een soort van euro-shopper merk. 

Nee, dan die organen van de wat ouderen. Kijk, wij hebben al lang bewezen dat onze onderdelen de tand des tijds hebben doorstaan. Onze lever is dankzij jarenlang zorgvuldig drinken nu net als een fijne parma-ham die met de juiste hoeveelheid tijd en zorg uiteindelijk zijn optimale staat heeft bereikt. Daar is jarenlang hard aan gewerkt. Daar is in geïnvesteerd. Dát is ambachtelijke kwaliteit. Ook de nieren zijn op deze manier door jarenlang geleidelijke blootstelling aan de goede dingen des levens nu berekend op bijna alles. Daar zit eelt op (net als op de ziel, maar die is dan weer wat minder tastbaar). 

Ook het hart is, na jarenlang hartkloppingen en –verzakkingen over allerlei zaken zoals het opvoeden van kinderen tot het ontvangen van belastingaanslagen, nu getraind om bijna alles te doorstaan; de slechte exemplaren zijn al uit de race gevallen. Als de trommelvliezen al een probleem hebben is het dat ze alles al eens gehoord hebben; en dus alleen datgene registreren dat van belang is. Voorbeeld: “schat, zet jij de vuilnis even buiten” wordt moeiteloos uitgefilterd, terwijl “de nieuwe Pabo catalogus is binnen” onmiddellijk boven op de stapel gaat. Ook deze selectieve filtercapaciteit kan alleen worden opgebouwd door jarenlange conditionering.

Ik wil daar nog wel wat verder in gaan: Als we van overheidswege nu eens  subsidie zouden krijgen om op ambachtelijke wijze de middelbare orgaanbank op te bouwen naar hoogwaardige en gebruiksbestendige exemplaren, dan levert dat uiteindelijk twee dingen op: Organen die een stootje kunnen hebben, en een hele bevolkingsgroep die (veels te laat natuurlijk) eindelijk eens korting krijgt op drank en cholestrol. Ik denk hier bijvoorbeeld aan een soort van OV Chipkaart waarmee je kunt inchecken in café of restaurant dan wel slijterij of delicatessenzaak, waarna vervolgens de juiste korting kan worden toegepast. Het kost een paar centen, maar dan héb je ook wat.