ZULLEN WE HIER EENS EEN BOOM OVER OPZETTEN?

Terwijl Bing Crosby straks weer gaat kwelen over dat hij droomt van een witte Kerst, en het hier intussen met bakken uit de lucht komt, is ook de kerstboomhandel weer op gang gekomen. Wat mij ieder jaar weer opvalt is dat diezelfde boom die vorig jaar nog 45 Euro kostte nu ineens 65 kost. Waarbij je dus – als je er over nadenkt – kunt concluderen dat kerstbomen, net zoals bijvoorbeeld druks waar je in Amsterdam voor wordt gewaarschuwd, alleen maar duurder worden zonder dat er iets wezenlijks aan het product verandert. 

Nu moet je daar natuurlijk niet uit concluderen dat je opeens je kerstboom die al sinds 2011 goudbruine naalden op het tapijt in de hoek van de woonkamer gooit nu ineens tegen een woekerprijs kunt verkopen. De hoge prijs geldt alleen voor een verse boom. Die boom uit 2011 moet je gewoon eens door de gang naar buiten trekken zodat alle overgebleven naalden daar nu op de grond vallen tussen alle foto’s die je met deze procedure van de muur hebt getrokken.

Maar: kerstbomen met hun steeds groeiende prijs. Hoe zou dat komen, vraag ik me dan af? Zijn de productiekosten van de kerstboom hoger geworden? Ik denk van niet, want behalve een paar vierkante meter in een – al dan niet kunstmatig aangelegd – bos, en wat regenwater (gratis in Nederland), en wat mest, heb je eigenlijk niks nodig. Wellicht is dan de opleiding voor kerstboomkweker c.q. handelaar veel duurder geworden? Lijkt me ook niet, want wat heb je nodig om in die branche (ha!) aan de slag te kunnen? 

Ten eerste (je voelt ‘m aankomen): kerstbomen. Ten tweede, en voornamelijk omdat de kerstboom zich van nature het prettigst voelt als-ie muurvast aan de grond zit: een zaag. Training omzagen van een weerloze kerstboom: ca. 20 minuten. Ten derde (heel belangrijk): genoeg draagbaar hekwerk om in één keer 30 parkeerplaatsen achter bij de Gamma af te bakenen om er vervolgens een klapperend semi-wit zeil omheen te spannen, alsmede een auto met aanhangwagen of twee. 

Andere accessoires bestaan voornamelijk uit een grote hoeveelheid latjes van speciaal splinterig bakkerskarrenhout die je kruislings over elkaar spijkert tegen de scheef afgezaagde onderkant van de kerstboom zodat deze nu namelijk niet meer rechtop staat. Op die manier kun je er namelijk een standaard bij verkopen die helaas niet bruin wordt en uitdroogt, dus dan moet je hopen dat de trotse eigenaar na een heel jaar niet meer weet waar die standaard ook alweer is, namelijk. Al met al niet echt dezelfde diepte-investering die je nodig hebt om bijvoorbeeld een loodgietersbedrijf te starten. 

Kortom: benodigde grondstoffen: betaalbaar tot gratis. Benodigde vaardigheden: Je kunt in een dag of twee zelfs een verstandelijk beperkte chimpansee trainen om ditzelfde werk te doen (want je hebt wel duim en wijsvinger nodig voor het vasthouden van de spijkers, natuurlijk). Toen ik zelf nog klein was (daar hebbie ‘m weer met z’n gedram over vroeger) kostte een goeie en redelijk grote kerstboom 15 gulden. En die liet je dan staan tot 7 januari (Driekoningen, voor de Katholieken onder u), waarop je de boom aftuigde (dat gebeurt nu alleen nog maar met straatmuzikanten, en cafébezoekers in Noord-Brabant), en hem vervolgens op de stoep voor je huis in de hens stak. En als het dan meezat kwam de politie dan ook nog opdagen in een witte Volkswagen Kever.

Maar nee: anno 2014 – kerstboom. 85 Euro. Ze worden letterlijk duurder waar je bij staat, en ik kan het niet meer trekken. Dit jaar gaat het dus, in het kader van de prijzen en de economie, iets minder worden. Hij staat al.

…MET AAN DE KUST MOGELIJK ORKAANKRACHT

Het is 5 december, en vanavond moet u nog een presentje hebben voor de ongeluksvogel wiens naam op uw getrokken lootje stond. Maar: u heeft geen idee wat deze persoon graag zou willen hebben, en bovendien kan het u ook niet schelen, want u komt deze persoon namelijk alleen maar elk jaar op pakjesavond tegen. U kunt natuurlijk wel met een zwaktebod komen en er weer een boekenbon tegenaan smijten, maar dat vereist al minstens dat de ontvanger kan lezen.

Heb ík even een kapitaal cadeau-idee voor u, en daar was u zelf vast nooit op gekomen. Want zeker nu de winter er aan komt en het gemiddelde gerecht dat op uw bord ligt daar terecht komt met zo’n “splap” geluid, heeft de gemiddelde Nederlander de komende 4 maanden voorspelbaar last van flatulentie. In de huiselijke kring kan dat misschien nog worden afgedaan met een beschuldigende blik naar de hond of kat. Maar op uw werk kan dit best wat gefronste wenkbrauwen veroorzaken, want na 2 dagen fermenteren is die pan hachee omgetoverd in een biologisch wapen waarmee IS in één keer van de kaart kan worden geveegd.

Voor de man of vrouw die alles al heeft is er nu namelijk de D-flat. De D-flat is inlegbaar in een variëteit aan onderbroeken en panty’s (de fabrikant geeft aan dat het effect bij boxershorts niet echt werkt), en bestaat uit een soort van koolstoffilter dat aan de éne kant dus uw weapon of mass destruction neutraliseert, en in plaats daarvan een soort van pepermunt aroma loslaat. Ik verzin het niet. Er is zelfs een fabrikant die ondergoed met ingebouwde filters levert, compleet met ludieke advertentiecampagne.

Kijk, nu is die gênante situatie geheel te voorkomen. U hoeft niet meer bang te zijn dat de goulash van eergisteren ineens uw carrière vooruitzichten torpedeert. Welnee. Want u ruikt gezellig naar pepermunt. Of, heb ik begrepen, naar chocola, of vanille, of speculaas, of zo. Op die manier denken uw collega’s dus niet van: “oeps daar laat iemand er een vliegen”, maar eerder van: “o, meneer heeft voor Sinterklaas dus óók zo’n inlegfilter gekregen en denkt dat wij – dankzij de pepermuntlucht – niet door hebben dat hij/zij nu pas echt ongegeneerd zit te ruften". Als u echt geen problemen wilt, moet u ook wat andere dingen aanpassen, namelijk. 

Tip nummer één: pepermunt of geen pepermunt, het optillen van één been terwijl je met een rooie kop zit te persen is meestal niet wat uw manager wil zien. Tip nummer twee: pepermunt of geen pepermunt, het geluid dat u op zo’n moment maakt en dat doet denken aan het van de muur trekken van 3 meter hardnekkig vastgeplakt behang is meestal ook voldoende om de omstanders alert te maken op het feit dat u niet net een trommeltje Ambachtelijke Handgedraaide Zeeuwse Pepermunt openmaakt. Wilt u dit zonder detectie klaarspelen dan dient u dus A: qua lichaamstaal niet te verraden dat u de persoonlijke vertegenwoordiger bent van de NAM, en B: qua audio op dat moment dus ook iets moet doen ter camouflage – zoals bijvoorbeeld dat u spontaan uitbarst in een aria uit “Die Hochzeit des Figaro” of zoiets. 

Maar: terug naar Sinterklaas, en het feit dat de D-flat dus wel in echt elke surprise past, en dat de winkels nog open zijn. Wilt u daar dan nog een pepermuntje bij?

WITTE NEUS

Stel, je gaat naar Amsterdam als buitenlandse toerist. Dit doe je voornamelijk om het Anne Frank huis te bezichtigen en in het Rijksmuseum je overdag te vergapen aan schilderijen terwijl je op de nacht wacht. Je gaat daar natuurlijk niet heen om volkomen legaal sigaretjes te roken die gevuld zijn met pizzakruiden, of schaars geklede dames achter glas te bezichtigen. Welnee. (wist u trouwens dat die rode lampjes er zijn zodat het vlees er vers uit ziet?)

Ja, o-hof… je gaat naar het Leidseplein om de pretsigaretten helemaal over te slaan en direct aan de kook te gaan. Niet dat ik persoonlijke ervaring heb, maar het is vrij algemeen bekend dat je daar vreselijk wakker en behoorlijk agressief van wordt (en blijkbaar ook van dat je er wel pap van lust, als u begrijpt wat ik bedoel). Als dat dus het doel is van je excursie naar Amsterdam, kan je lelijk bedrogen uitkomen want er wordt (volgens de media) met regelmaat in plaats van kook witte heroïne verkocht. In een losse vergelijking is dat ongeveer van dat je in de lift naar het dakterras stapt, maar voor je het weet in de ondergrondse parkeergarage beland bent. Of: van dat je denkt op een skateboard te springen, maar op het moment dat je voeten contact maken je in een teil met 30cm superlijm staat. 

Nu zal het mij op zich worst weten wat jij als toerist met je neusgaten doet – als ik er maar niet naar hoef te kijken. Maar het probleem is nu zo ernstig dat de gemeente gemeend heeft er goed aan te doen om overal informatieve borden op te hangen om je op het hart te drukken (in wel 25 talen waaronder Esperanto en Swahili) dat je wel controleert of je echt wel kook aanschaft. Kijk, dát is weer Amsterdam ten top: Uit klantgerichtheid (want toerisme is goed) maken we de doelgroep duidelijk dat ze wel de juiste drugs moeten aanschaffen, natuurlijk.

Nu is mij wel toevertrouwd om dit soort verhalen onmiddellijk door te trekken naar een ogenschijnlijk logische, maar natuurlijk totaal uit het verband getrokken conclusie. Ik voorzie dan ook in de hoofdstad straks labels op lijmtubes met zoiets als: “Geschikt voor leer, glas, plastics, metaal. Ongeschikt voor snuiven” en bij oude jenever “drink met mate, of reserveer nu alvast een blindengeleidehond”. Ook is het dan voorspelbaar dat voor de uitgang van “die” koffieshops een wegwijzer wordt geplaatst met vermelding van het dichtstbijzijnde Ben en Jerry’s verkooppunt. Als je die niet snapt moet je er ook maar ’s een opsteken.

En waarom alleen met de geestverruimende middelen? Amsterdam, bekend om bijna iedere activiteit die elders verboden is (hoewel er wel dingen van de lijst zijn geschrapt, zoals bijvoorbeeld het zogenaamde palingtrekken) kan natuurlijk nog veel meer doen om de toerist goed advies te geven over zijn elders niet geaccepteerde hobby’s. Ik stel dan ook voor dat men zich terdege vergewist van de echte status van die dame achter glas, waarbij ik ook ruimte zie voor een van gemeentewege aangebracht gevelbord waarop staat: “echte, niet gesmokkelde of onder druk gezette, uitloop prostituee”. Dan voel je je meteen een stuk veiliger.

En zeg nou niet dat ik niet zo moet ouwehoeren.

RUIM BAAN VOOR DE ZELFONTSPANNERS

Een foto van jeselfie. Tegenwoordig heeft iedereen bijna alleen nog maar foto’s van hun eigen verschijning, blijkbaar om te bewijzen dat zij er ook echt waren. Dat werkt als volgt: je neemt je mobieltje of tablet en legt vervolgens jezelf vast voor het nageslacht (meestal VleesBoek). Van dat iedereen er dan toch ook een beetje bij kan zijn.

Vroeger was dat heel ingewikkeld want toen had je de volgende struikelblokken: Om te beginnen moest je beschikken over een fotocamera die bovendien moest zijn voorzien van een zelfontspanner (dat woord heeft tegenwoordig een hele andere betekenis, denk ik) waardoor je zelf voor je camera kon gaan staan om te bewijzen dat je echt bij de Eiffeltoren stond. Nadeel één: dan kon iemand anders je camera jatten want je stond er méters van af. Nadeel twee: Omdat je filmpje (dat is net zoiets als een SIM kaart maar je foto’s komen pas beschikbaar nadat je weer terug bent in je woonplaats zodat je het filmpje kunt inleveren bij de fotowinkel (zie: oude ambachten)) eerst dus moest worden ontwikkeld wist je pas 3 weken later dat al die foto’s onscherp/bewogen/onderbelicht waren, en nu dus niemand gelooft dat je er ook echt was, in Parijs.

Bovendien had je dan altijd een camera nodig, voor die spontane foto-momenten. En die had je nooit bij je, want die woog namelijk 7 kilo en was verpakt in een verplichte poepjensbruine Spetznatz-bestendige juchtleren paraattas. Maar met een mobieltje is dat geen probleem want daarmee is iedereen toch al bijna vergroeid, tot op het punt van dat je één plek op je lichaam hebt van circa 5 x 14 cm die in geen jaren onder de douche is geweest. Dus heb je uiteindelijk altijd de kans om jezelf vast te leggen en meteen up te looden. 

Kijk, NU ben je in Parijs, en kun je dat bewijzen met 40 foto’s waar jouw harses groot in de voorgrond staat en je boven dat omgekeerde honkbalpetje nog nét een puntje van de Eiffeltoren kan zien. Of onscherp in de achtergrond het Colosseum (staat niet in Parijs, maar wél in Rome), want al die ouwe zooi moet natuurlijk niet in de weg staan van het historische evenement dat uitgerekend jij daar aanwezig was. 

Voor diegenen die uiteindelijk meer dan een halve centimeter van de Taj Mahal willen fotograferen is er gelukkig nog wel de selfiestick, waardoor je in staat bent om die veels te dure iPhone 6 te bevestigen aan een uitschuifstok van ongeveer één meter vijftig en die dan voor je uit te steken om vervolgens…. er een randcrimineel mee weg te zien rennen. Nee, natuurlijk niet. Je maakt hem vast aan de selfiestick zodat je hem voor je uit kunt steken zodat … je iPhone 6 met een oorverdovende klap op die 1200 jaar oude kasseien in Praag lazert en je nu op zoek moet naar zo’n iPhone reparateur en leg dát maar ’s uit in het Tsjechisch. Dat laatste zou natuurlijk dan wel leuk zijn om als filmpje op YouTube te zetten. 

Maar je iPhone is stuk.

WRAKJESAVOND

Gelukkig gebeurt er in Nederland niets belangwekkends, waardoor we nu al sinds oktober van vorig jaar een doorlopende discussie kunnen hebben over ….. (vul hier een kleur in) Piet. Dat is veel interessanter dan neergeschoten vliegtuigen, verhoogde pensioensleeftijd, frauderende ambtenaren, of naheffingen vanuit Brussel. En omdat dit onderwerp zorgt voor veel controverse is de maatschappij nu compleet ontwricht. “Wat vindt u er van dat wij straks met z’n allen langer moeten doorwerken?” “Tsja, daar moeten we het maar ’s over hebben als we helder hebben wat we nu met zwarte piet gaan doen.”

Er is geen enkele controverse over andere Sniklaas-gerelateerde zaken, natuurlijk. Geen discussie over dat strooigoed waarmee je je naam in de tafel kunt krassen, en waarvan kindervullingen nú al roepen: “Nee, ik spring zélf wel uit die minderjarige melktand”. Geen demonstraties over de merkwaardige gewoonte van Sinterklaas om stoute kindertjes tegen hun wil mee naar Spanje te nemen, terwijl zoete kindertjes bij schoolbezoek zijn staf mogen vasthouden. Geen protesten over het feit dat wij – blijkbaar – allemaal in zijn Grote Boek staan, en hoe hij dan potdorie wel aan al die informatie is gekomen.

Niemand die het logische gat ziet in van dat hij op de één of andere manier helemaal uit Spanje komt met een sleepboot die geregistreerd staat in Volendam. Of dat hij na honderden jaren nog geen seconde ouder lijkt. Ik bedoel – op zijn leeftijd moet de gemiddelde man 6 keer per kwartier naar de WC, maar de Sint? Ho maar! (Ja, of die schimmel is van boven met badstof bekleed, natuurlijk). IK zwijg nog maar over dat hij (want Grote Boek) altijd perfect zou moeten weten wat jij graag van de Sint zou krijgen, maar dat hij dan tóch altijd de bon heeft bewaard zodat je het kunt ruilen, want de kassabon heeft hij namelijk aan papa of mama gegeven.

En dat is dan alleen de Sint nog maar, want andere culturele fenomenen worden ook niet of nauwelijks onder de loep genomen. Je ziet de Partij Voor De Dieren niet op zijn of haar achterste poten staan over vermeend rendiermisbruik door de Kerstman, en er vaart ook nooit een Greenpeace boot uit om zijn dwangarbeid onder de elven op de Noordpool aan de kaak te stellen. Een weerloze haas met honderden eieren laten schleppen? No problemo! Want: leuke traditie.

“Ja maar”, zult u zeggen (of had u kunnen zeggen), “Sinterklaas is toch helemaal niet è-hecht? Dat is toch maar omdat het een leuk verhaal is voor de kindertjes? Een aardige traditie, waar meneer Bart Smit elk jaar weer een vers motorjacht met bijpassende valse ruimbeborste en dungestringde vriendin aan overhoudt?” Maar, dan hebben wij toch die Piet ook gewoon zelf beda-hacht, denk ik dan. En dan kan ik me niet voorstellen waarom mensen die allemaal ruim de leeftijd te boven zijn om hun schoentje (nou ja…TJE?) te zetten het moeten verstjieren voor die kinderen die nog alle tijd hebben om later zelf ook spijkers-op-laag-water vindende zeurkanissen te worden.

Goed - nu we dit van tafel hebben kunt u rustig overgaan tot het in één keer leeggrazen van de advent kalender. Bon appétit!

OPERATIE BITTERBAL

Hebben ze een keer een stukje klantvriendelijkheid aan de medische sector toegevoegd, wordt het meteen onderuit gehaald. Ik bedoel: meestal als je in het ziekenhuis onder het mes moet dan is dat een serieuze zaak. In Zwolle kun je daar een patatje bij krijgen, is onlangs ontdekt. Dat ludieke initiatief is helaas ten einde. Even serieus: bij het Isala ziekenhuis in Zwolle hadden medewerkers blijkbaar binnen het OK-blok een “frituurkamer” geïnstalleerd. Om onderzoek te voorkomen hadden zij op de deur vermeld dat er ebola gevaar zou zijn. 

Kortom: je gaat naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Onderweg naar de OK denk je ineens: “verrek! Ik ruik bamischijven!”. Dat is best verontrustend, natuurlijk. Maar dan: grote opluchting. Want er IS helemaal geen frituur; je ziet op de deur staan dat er ebola gevaar is. Geen friet, wél ebola. Dan ga je pas met een gerust hart je operatie tegemoet. En die dokters zich maar afvragen waar ineens die hoge bloeddruk vandaan komt. 

In ander ziekenhuis-gerelateerd nieuws: als je één dezer dagen toevallig naar de eerste hulp moet om een gênant voorwerp uit een – zo mogelijk – nog gênantere lichaamsopening te laten verwijderen, trek dan wel iets fatsoenlijks aan. In Spits nieuws stond een verhaal over iemand die zoiets bij de hand had en voor verwijdering aanklopte bij een naburig hospitaal. Aldaar aangekomen werd de hele operatie niet alleen gefilmd, maar vervolgens ook later online gezet ter lering ende vermaek. Dus even onthouden: vandaag “verstoppertje gespeeld” betekent morgen internetreputatie.

Dat klinkt natuurlijk in eerste instantie hilarisch, maar het zal je maar overkomen. Het feit dat dokters er geen been in zien (freudiaanse verspreking, ben ik bang) om privé beelden van patiënten online te zetten geeft eigenlijk al iets aan over hoe de heren (en dames) medici écht over hun patiënten en hun recht op privacy denken. Het woord vertrouwensarts wordt dan meteen een contradictie. Zitten ze dan in hun vrije tijd daar ook de bewakingscameravideo’s (scrabble score!) te bekijken terwijl ze een portie verse bitterballen en friet naar binnen werken?

En dat is dan nog een ziekenhuis. Stel je voor dat je straks op YouTube een soort van “Pater Josephus Klapt Uit De Biechtstoel” kanaal krijgt omdat er op kosten van het Vaticaan een camera is geïnstalleerd op de plek waar u uw meest diepe ontboezemingen doet. Kom je ineens jezelf (of iemand die je kent) tegen met een gemompelde verklaring over dat je graag damesondergoed draagt (is voor dames niet zo gênant natuurlijk), en iets hebt met kinderboerderijen en je moet ineens van alles uitleggen aan kennissen en werkgevers. Nee, dat digitale tijdperk is echt een toegevoegde waarde.

Dan heb ik toch liever een ziekenhuiskroket.

MAG IK OVER UW SNOR FIETSEN?

Terwijl de rest van het land nog te kampen heeft met ernstige vormen van scooterterrorisme in de vorm van whatsappende empeedrieluisterende belhamels op van die walmende snorscooters, wil Amsterdam de knuppel in het hoenderhok gooien door deze indeweggebruikers van het fietspad áf, en de gewone rijstrook óp te jagen. Dit zou dan gepaard moeten gaan met een verplichte valhelm (gestimuleerd door Minister Melanie Schultz van Infrastructuur en Milieu), waardoor in elk geval de valhelmsector er wel een dikke opsteker aan overhoudt.

Tegenstanders van dit plan protesteren dat dit zou betekenen dat de eerder genoemde snorscooter gebruikers hierdoor een verhoogd risico zouden lopen omdat zij te langzaam zijn voor het snelverkeer, en daardoor kwetsbaar. Deze mensen hebben het plan niet goed begrepen, lijkt mij. Door namelijk deze snorscooters de gewone rijbaan op te krijgen creëer je een situatie waarin Darwin als het ware weer de overhand krijgt, en dankzij het snelverkeer de hoeveelheid scooteroverlast op natuurlijke wijze wordt afgebouwd. Het lijkt mij zelfs dat de verplichte valhelm daar niet productief aan bijdraagt, omdat daarmee de overlevingskansen omhoog gaan natuurlijk.

Persoonlijk zie ik dit experiment als zeer veelbelovend en hoop ik dat het ook snel in andere steden wordt ingevoerd, want ook hier in Enschede ben je je leven niet zeker, en beland je vóór je het weet tussen voorwiel en –spatbord, ongeacht waar je loopt. Als je er over nadenkt zijn er bijna alleen voordelen te noemen, want het is inmiddels ook allang bekend dat met name de snorvoertuigen in zowel fiets als scootervorm veel vervuilender zijn dan hun brommende varianten. Dit heeft te maken met de demper die op de uitlaat zit, die ervoor zorgt dat de snormotor een permanent geval van constipatie heeft en altijd hele gore zwarte rook uitspuugt.

Dus: minder luchtvervuiling, en minder verkeersoverlast. En omdat mensen hardleers zijn waarschijnlijk ook verhoogde omzet in de scootersector, want sommige mensen zullen meerdere malen moeten worden aangereden en niet in één keer uit het straatbeeld verdwijnen. Ik zie nog steeds geen minpunten. Sterker nog, met de reputatie die de scooterterroristen hebben opgebouwd denk ik dat, elke keer als het geluid van verkreukelend blik en stuiterende valhelm samen worden vernomen, er staande ovaties plaats gaan vinden, en kleine rondedansjes.

Het enige nadeel (nu ik er over nadenk) is dan dat er dan meer ruimte vrijkomt voor toeristen. Vooral van die toeristen uit landen waar ze nog nooit een fiets van dichtbij hebben bekeken, dus wát doe je als je in Amsterdam bent? Je huurt een fiets en gaat het verkeer in. Beter nog: je begint de dag in een koffieshop, rookt een half ons van die vreselijk meurende skunk, verhuist naar een bruin café voor de lunch met bijbehorend veel bier, en pas dán – vervuld van een misleidend gevoel van vaardigheid – huur je die fiets en ga je kijken wat er gebeurt als je aan de linkerkant van een drukke straat gaat rijden. 

De oplettende lezers weten het al: dan gebeurt Darwin.

LOW BOTTOM E

Is het u ook wel eens opgevallen dat gezond verstand over gaat boven een bepaalde laag in de bevolking? Mij wel. Ik ben er zelfs van overtuigd dat mensen die worden aangenomen in hogere management- en bestuursfuncties beter gekwalificeerd zijn als zij hun gezonde verstand volledig ongebruikt laten. Sterker nog: ik vermoed ernstig dat – mits je wordt aangenomen in zo’n functie – je eerste werkdag wordt benut door het rondleiden door het pand, het voorstellen aan relevante collega’s, en als klap op de vuurpijl: de verplichte lobotomie.

Hoe is het anders te verklaren dat we constant worden geconfronteerd met uitspraken van zogenaamde deskundigen die al door een kleuter kunnen worden lekgeprikt. Voorbeeld? Voorbeeld: “De huidige angst voor robots is onzinnig en onnodig. Er gaan banen verdwijnen (ingeschat 2-3 miljoen!) door de opkomst van robots en andere vormen van kunstmatige intelligentie (dat is gezond verstand met ingebouwde lobotomie), maar er komen ook banen bij”.

Dat schrijft Bas ter Weel, onderdirecteur van het Centraal Planbureau, vanmiddag in een opinieartikel in NRC Handelsblad. Want, zegt hij: “er zijn dingen waar robots beter in zijn, maar ook dingen waar mensen het beter doen”. Als je heel even nadenkt realiseer je je dat het enige dat mensen beter doen is het aansturen van die robots, en dat het erg onwaarschijnlijk is dat we straks zeg maar voor elke robot ook 6 á 8 menselijke bestuurders of onderhoudsmensen nodig hebben (tenzij we ze door AnsaldoBreda laten bouwen, natuurlijk). Kortom, elke sukkel kan bedenken dat de hoeveelheid banen die gecreëerd worden door het gebruik van robots maar een fractie is van de daarvóór benodigde menselijke arbeidsplaatsen. Je moet wel een hoger opgeleide zijn om daar het logische gat niet te zien. 

Nóg een voorbeeld? Stel, je hebt een hoogleraar die een indrukwekkende Stapel aan frauderen op zijn kerfstok heeft. Iemand wiens gebrek aan integriteit bewezen is. Waardoor dus ook de geloofwaardigheid van zijn ex-leerlingen in het geding komt. Wat doe je met zo’n man (na zijn zenuwslopende taakstraf van maar liefst 120 uur)? Je stelt hem onmiddellijk aan als hoogleraar in een andere onderwijsinstelling, dat draagt namelijk bij aan het cachet (zoek het op) van de onderwijsinstelling. Nu met extra fraude! Nee, dan moet jij ’s een appel jatten en dan een jaar later om een baantje bij de groenteboer komen – dat wordt nooit wat. Dat komt namelijk omdat de groenteboer niet hoger opgeleid is en derhalve niet in staat is om hier een goede afweging te maken.

Al met al zijn we straks dus met 2 á 3 miljoen meer werkelozen die moeten leven van een uitkering die moet worden opgebracht van de sociale premies die robots moeten betalen – o wacht, die krijgen geen salaris. Dus normale mensen kunnen dan natuurlijk geen auto meer betalen en moeten dus verplicht met het openbaar vervoer. Tegen die tijd heeft de overheid namelijk alle trajecten waar de NS zijn beloftes niet waar maakt (90%, dus) uitbesteed aan andere vervoersaanbieders, waardoor er op elk perron nu wel 14 verschillende in- en uitcheckpaaltjes moeten komen te staan en de minimum overstaptijd oploopt tot een minuut of 40. Maar: dat vinden wij als reizigers niet erg, want wij hadden namelijk tóch niets anders meer te doen. 

Gelukkig wordt daar dan wel weer in meegedacht door de overheid want AL in 2021 komt er in elke Sprinter een toilet. Dat wordt dus nog 7 jaar knijpen. Ik zou dan willen voorstellen om tot die tijd in elke Sprinter een UriBot of een WC3PO mee te laten rijden, voordat Nederlanders de reputatie krijgen van dat we overal schijt aan hebben. Maar die hadden we al, geloof ik.

EEN BEDRIJF WAAR MEN MINDER HEIT

(Uit: NU.nl) ” Telecombedrijf KPN is al zo'n twee jaar gestopt met het voortrekken van vrouwen voor hoge functies. De reden is dat de ''focus op vrouwen'' ten koste ging van hoger opgeleide allochtone mannen. Dat heeft KPN-directeur Jasper Rynders gezegd in een interview met het blad Intermediair. "Gegeven de snelle verkleuring van de Nederlandse samenleving is dit een onwenselijk bijeffect. Vanuit verschillende groepen hebben wij te horen gekregen dat ze dit een zeer kwalijke zaak vinden", aldus Rynders.”

Uiteraard is het zeer waarschijnlijk dat niet alleen KPN met dit soort afwegingen te maken heeft, maar dat in veel grote bedrijven dezelfde stoelendans plaats vindt. Wat dan wel weer interessant is, is dat we volgens dit proces dus om de paar jaar een andere groep moeten voortrekken, want vóór je het weet hebben we weer zoveel hoger opgeleide allochtone mannen in de directie dat bijvoorbeeld de groep Roodharige Boeddhisten in het gedrang komt. En: vroeg of laat komt dan het moment waarop het voordeel van de twijfel weer gaat naar Normale Mannen Die Een Schooldiploma Hebben.

In de tussentijd hebben we dus wel te maken gehad met dat hoogst geschikte maar helaas met verkeerde onderdelen uitgeruste kandidaten zijn afgewezen puur en alleen omdat zij niet beantwoordden aan het politiek correcte ideaal. Dat is dan best wel zuur, zeker nu blijkt dat die idealen inmiddels weer met dezelfde slechte onderbouwing zijn omgeschakeld naar iets dat momenteel (en ik bedoel dus: op dít moment) wenselijk lijkt, waardoor je al die eerder aangestelde kandidaten ook gelijk weer bestempelt als een soort flavor-of-the-week. Nee, dàn voel je je gerespecteerd.

Vroeger (“daar hebbie ‘m weer met z’n “vroeger””, hoor ik u denken) hadden wij een ongelofelijk primitief systeem voor die dingen. Toen moest een potentiële werkgever zich behelpen met compleet achterhaalde begrippen zoals “gerelateerde vaardigheden”, en “relevante opleiding”, of – zo mogelijk nóg dommer: “meest geschikt voor deze baan”. Kijk, op die manier blijft het altijd maar gokken dat je een vacature goed gevuld krijgt. Voordat je het weet heb je een bedrijf met vakbekwame werknemers waarbij geslacht, uiterlijk, geloofsovertuiging, geaardheid, et cetera van ondergeschikt belang zijn. Daar moeten we wel voor waken, natuurlijk.

Uit de vorige alinea blijkt glashelder dat het veel eenvoudiger is om een kunstmatig systeem te bedenken waarbij de verwachting is dat je met de verkeerde argumenten uiteindelijk wél de beoogde resultaten bereikt. Zo van: “wat ik wil bereiken is dat ik morgen niet in Enschede, maar in plaats daarvan in Rotterdam ben. Om dat resultaat te krijgen heb ik 3 bruine schoenen en een pond basterdsuiker nodig.” Dat idee van die trein is hopeloos verouderd, en bovendien onnodig krenkend voor basterdsuiker, want die voelt zich al gepasseerd genoeg. 

Het spreekt vanzelf dat ik zeker vindt dat iedereen een gelijke kans verdient, en dat discriminatie op grond van voornoemde kenmerken uit den boze is. Waarom zou een vrouw minder geschikt zijn voor een vacature dan een man? (En nou niks zeggen over “spermadonor”, voor de bijgoochems). Is een Eskimo een betere manager dan een Somaliër? Dan zul je toch eerst moeten vertellen welke Eskimo, en welke Somaliër. 

En alleen maar meten met de meetlat voor minderheden werkt ook niet, want dan ben ik er óók een - gezien het feit dat er van mij maar één is.

ER ZIT NOG GEEN SCHOT IN

Nadat 55% van alle Schotten gisteren met hun rode potlood hebben gewapperd blijft het Verenigde Koninkrijk voorlopig voortbestaan in de huidige configuratie. Met andere woorden: Schotland wordt niet onafhankelijk. Uiteindelijk was het wel zo dat Schotten die in het buitenland wonen niet mochten stemmen (Inclusief Schotten die in Engeland wonen, hetgeen natuurlijk compleet onlogisch is), en ook ondanks dat alle stemmen nog niet geteld zijn en dat er nu al sprake is van verkiezingsfraude in onder andere Glasgow. Waaruit maar blijkt dat dit referendum minstens even goed georganiseerd is als de gemiddelde verkiezing in Afrika.

Voorlopig is het idee van Schotse afhankelijkheid dus gekilt. geKILT. Ja, met mij ken je lachen. Het is nu natuurlijk wél te verwachten dat we binnenkort weer de onafhankelijkheidsstrijd van Friesland in de media gaan zien. “Friese vrijheidsstrijders namen vanochtend Bolsward in, slechts gewapend met koffiemelk en braadharing. Er was relatief weinig weerstand”. Dat kun je natuurlijk ook wel verwachten want, óók niet van de agenda te vagen: de super provincie die zou bestaan uit Noord-Holland, Zuid-Holland en Flevoland. Ook dat idee werd onlangs verworpen, om 10 dagen later gewoon weer op de agenda te verschijnen alsof er nog nooit over vergaderd was, net zoals zo’n plakbandje dat eerst aan je vinger zit, en dan aan je manchet, en daarna ineens aan je oor, en dan aan je schoen.

Als ze nou een beetje slim zijn beginnen de Groningers ook aan een onafhankelijkheidsstrijd (scrabble score!), want dan kunnen ze hun gas eindelijk eens met winst aan de rest van Nederland verkopen. Waarmee ze dan hun “ingezakte” economie weer kunnen opkrikken. Ja, met mij ken je lachen. Maar: dat wist u al. Wij zwijgen nog maar over die provincies waar ze sowieso al een andere taal spreken, zoals Limburg. Alleen hebben die natuurlijk al die steenkool allang verkocht, zodat er behalve vlaai weer weinig over blijft om te exporteren. Aan de andere kant krijgen ze er dan wél weer een drielandenpunt bij (Noord Brabant, Gelderland, en het Koninkrijk Limburg onder leiding van Prins Carnaval de 1^ste)

Wat (om weer naar het begin terug te gaan) wel weer interessant is, is dat van Schotland – waar zelfs de Romeinen hun vingers niet aan hebben gebrand – ineens niet meer af te komen is. Dat komt door diverse dingen: A: het zit hartstikke aan Engeland vast, dus je kunt het niet zomaar de Noordzee in duwen, zeg maar. En B: Schotland beschikt over essentiële levensbenodigdheden, zoals whisky, en ook materialen om bijvoorbeeld dijken mee te verstevigen, zoals haggis. Bovendien (dat wist Monty Python al) zijn Schotten essentieel om de Engelsen in Wimbledon te laten winnen, voornamelijk omdat zij (Schotten dus) niet kunnen tennissen.

Als straks blijkt dat na het écht tellen van écht alle stemmen, én het oplossen van de vermeende verkiezingsfraude in Glasgow, dat Schotland uiteindelijk inderdaad gewoon bij het Verenigd Koninkrijk blijft, zou je kunnen zeggen dat het een hoop gedoe was dat niets heeft opgeleverd. Maar dat is niet zo, want ík had deze week geen inspiratie voor een column. 

Die is er nu wél. Ik bedoel maar.

HULP EN LOOS

“Dat kan ik niet, want ik ben niet technisch”, zei de klant als antwoord op mijn vraag welke lampjes er op het modem brandden. Het deed mij een beetje denken aan hoe je steeds meer ziet dat mensen de verwachting hebben dat een ander het wel voor ze gaat doen, wat “het” dan ook mag zijn. We worden met z’n allen steeds hulpelozer. Nou werk ik natuurlijk wel op een helpdesk, maar toch. Als je in één klap de hele maatschappij wilt ontwrichten hoef je alleen maar het 3G of 4G netwerk een halve dag uit te zetten.

Bij licht nadenken over dingen die de gemiddelde Neder- of Medelander 10 jaar geleden nog zonder probleem aankonden kwam ik al snel met een lijstje vragen waar het antwoord radicaal op veranderd is. Bijvoorbeeld: “wat doe je als je een lekke fietsband hebt?” werd in 1999 nog beantwoord met: “Je plakt hem.” Anno 2014 is dat: “Je chartert iemand met een auto om je fiets naar Halfords te brengen.” “hoe kook je een ei?” was snel opgelost met: “je legt het een aantal minuten in kokend water (afhankelijk van hoe hard of zacht).” Nu is dat: “dat staat op Wikipedia”.

Niet dat ik nou zo’n grote fan van de Goede Ouwe Tijd ben, maar je kon tenminste nog eens iets bereiken zonder dat je er het internet voor nodig had. Of dácht te hebben, want een bandje plakken blijft uiteindelijk toch een niet-elektronisch proces, net zoals een eitje koken. Maar blijkbaar vertrouwen we het niet meer als we niet eerst ergens kunnen lezen dat het wel klopt, allemaal. Kijk, ik weet wel dat de Lidl om de hoek is, maar voor ik de deur uit ga wil ik dat graag bevestigd hebben door mijn TomTom, want díé heeft altijd gelijk. Als mijn TomTom zegt dat hier een straat is, dan klopt dat - ook al loop ik tot m’n enkels in een modderig weiland. Ik ben zelf natuurlijk net zo verwend, maar ik realiseer me in elk geval soms dat we ons zó afhankelijk hebben laten maken van al die Aaipets en Wikidinges en Koekels dat we bijkans hulpeloos zijn als de batterijen leeg zijn.

Op die manier vinden we dus moeiteloos de langste omweg naar de oplossing van ieder probleem, want enig vertrouwen in het eigen beoordelingsvermogen is er niet meer. Dat gezonde boerenverstand waar we vroeger prat op gingen is vervangen door de knagende onzekerheid dat als je het niet eerst hebt opgezocht, het dus ook niet zou moeten kunnen.

Ik denk zelfs dat als het nog even zo door gaat we straks alleen nog maar in een leunstoel blijven zitten en driemaal daags onze mond open doen in de verwachting dat iemand (niet wij) er eten in stopt. Ik zwijg nog maar over het fenomeen ontlasting. Zo van: “ik ben nu klaar met poepen, en ga eens googelen wat nu de volgende stap is.” Op dat moment kom je er dan achter dat de papierloze maatschappij een hopeloze utopie is, en moet je vervolgens wel zeven keer je handen wassen.

Hoe dát dan weer moet staat gelukkig op het internetforum van Zwitsal.

GEVRAAGD: MEDEWERKER BAANOPLEUKING

Je kent het vast wel: Je loopt op een braderie rond, en er zijn mensen die daar “oude ambachten” uitbeelden. Dit is zodat u dan aan uw kinderen kunt uitleggen dat je vroeger toen het internet nog niet bestond mensen had die echt wat deden. Hier zijn uw kinderen heel erg in geïnteresseerd namelijk – dat merkt u meteen aan de diepe zucht waarmee zij hun Smartphone uitzetten. “Goh, pap, vertel nog eens over de kaasdragers. Wij hangen aan je lippen.”

Verplichte nummers in Oude Ambachten zijn altijd van die beroepen waarbij de resultaten meteen verkocht kunnen worden aan aanwezig publiek – ik denk hier bijvoorbeeld aan de kaarsenmaker, en de licht verkreukelde Zeeuwse Kantklossters met zon kapje met van die caravanspiegels. Ook altijd aanwezig zijn de klompenmaker die al jarenlang met 3 millimeter per braderie aan één paar klompen aan het werk is, en de Stadsomroeper met zo’n roeitoeter en een opgerolde perkamenten aankondiging die gaat over wat er bij de plaatselijke middenstand in de aanbieding is.

In de nabije toekomst gaat dit een beetje veranderen, want er zijn in de afgelopen pak-em-beet 25 jaar heel wat ambachten verdwenen (of hopeloos in verval geraakt, zoals het beroep van stratenmaker, waar je vroeger echt iets voor moest kunnen, maar dat tegenwoordig alleen nog maar bestaat uit 2 uur per dag asfalt over straat te plenzen en 6 uur schaften). Ook de straatveger is verdwenen, en de verkeersagent die met zo’n inklapbaar “Stop / Ga” bordje midden op een kruising stond. Zo’n agent waaraan je gewoon de weg kon vragen, en dan beleefd het juiste antwoord kreeg.

Ook bijkans uitgestorven zijn alle beroepen die bestonden uit het repareren van spullen, maar dat heeft waarschijnlijk dan weer arbeidsplaatsen opgeleverd in de sector vuilnisman (of mag je dat niet meer zeggen? Is dat nu een politiek beladen term die nu bij het Werkplein te boek staat als Medewerker Afhaaldienst, met zo’n beschrijving van “werken in de buitenlucht waar u met uw teamgenoten een stoere truck bedient?”) Klinkt goed, maar valt in de praktijk toch tegen, net zoals de baan met een motorfiets van de zaak die je ook privé mag gebruiken – alleen zit er wel zo’n giga-stofzuiger voor hondenpoep achter op.

Dat is namelijk ook een hedendaagse uitdaging: ze moeten bij het UVW rotbanen zo omschrijven dat u er toch op gaat solliciteren, en “Medewerker Watertechnische Infrastructuur en Afvoer” klinkt een stuk aantrekkelijker dan “rioolwerker”. En “Sanitair beheerder met schotel/tafel vaardigheden” is beter dan “toiletjuffrouw” Volgens mij moet er dan ook een vacature zijn voor “Creatieve manager beroepsomschrijvingen” bij diverse instanties zoals uitzendbureaus.

Gelukkig komen er dan ook weer nieuwe beroepen bij die meer passen in het huidig maatschappelijk klimaat zoals de zumba instructeur en de jihad-ronselaar. Zouden die dan weer rondlopen op een braderie in 2040? Zou zomaar kunnen. In de tussentijd moeten er dan wel weer arbeidsplaatsen zijn voor het uitbeelden van oude ambachten op braderies, lijkt mij.

EEN APP VAN APP IK JOU DAAR

(Van: Nu.nl): “Een moeder heeft een app. ontwikkeld die smartphones van kinderen vergrendelt totdat zij reageren op gemiste sms'jes en oproepen van hun ouders. De moeder, Sharon Standifird, kwam op het idee voor Ignore No More toen zij erachter kwam dat haar kinderen haar sms'jes en oproepjes negeerden. In een video legt zij de app. uit.

Ignore No More vergrendelt een Android-smartphone, waarna het vergrendelscherm een boodschap als 'jouw telefoon is vergrendeld, bel mam' toont. Vervolgens kunnen de kinderen via het vergrendelscherm hun vader, moeder of ander vooraf ingesteld nummer bellen. Als het kind contact heeft opgenomen met de ouder, krijgen zij het wachtwoord om weer in te loggen en de vergrendeling te verwijderen”.

En dat is nog maar het begin. Bij de tweede keer negeren van een ouderlijk bericht is er meer nodig dan een wachtwoord – dan moet de tiener ook een krat bier voor vader, en een Chippendale voor moeder regelen. Tja, wie niet horen wil moet maar voelen. Je herkent dan al snel de ouders van rebelse tieners aan een hele tuinschuur vol met bier. De mogelijkheden zijn oneindig.

Ik zie hier wel wat in, want is ook toe te passen voor andere situaties. Zet de app. op de telefoon van je mannelijke partner, en na twee keer negeren van je bericht worden automatisch de sloten veranderd, zijn kleren uit het raam gedonderd, en zijn pinpas geblokkeerd in alle horeca-gelegenheden in Europa. Andersom kan natuurlijk ook. Dan is het waarschijnlijk al genoeg om de pinpas te blokkeren bij schoenenwinkels en juweliers.

Omgekeerd kan het natuurlijk wel problemen opleveren, want het is niet gezegd dat de persoon wiens smartphone geblokkeerd is dat ook meteen doorheeft. Dan bellen ze net terug op dat moment waarop jij je hebt neergelegd bij het gebrek aan reactie en iets anders leuks aan het doen bent omdat je voor die ene keer eens het rijk alleen hebt. Dus bijvoorbeeld net voordat u die leuke glazenwasser - waarvan u al jaaaaren een natte.. ruit krijgt - een kopje koffie had aangeboden, of van dat u net bezig was om een pling-plong-bel te monteren en nu ineens van de plotselinge rinkel van de telefoon zo schrikt dat u éérst de betonboor dwars door uw linkerhand heen steekt waardoor u bijna van het trapje valt en u gelukkig nog net vast kunt grijpen aan die draad waar 220 volt op staat. Dat wordt weer nieuwe woorden leren voor de tiener die terugbelt.

“Ja pap, ik zag dat je gebeld had.” “Oh. En dan ga JIJ een beetje lopen terugbellen? Lekker dan. Ik zit nu mooi bij de EHBO dankzij dat gebel van jou. En de stroom ligt er thuis ook uit. Dat wachtwoord kun je wel in je haar smeren tot volgend jaar dinsdag.” Om nog maar te zwijgen van: “Gut mam, heb je hard gerend of zo?” “Nee, maar de ramen hebben wel een extra sopje gekregen. Kom nog maar even niet thuis.” En dat allemaal dankzij één Amerikaanse moeder.

Er is trouwens nu ook een app. waarop je kunt zien wanneer het vloed is.

KIJKEN WAAR HET EI LANDT

Na vorige week een website te hebben ontdekt waar je eilanden kunt vinden die te koop zijn (geen elanden, daar heb je andere websites voor) was ik een tijdje helemaal in de ban. Ik zag het al voor me: een eigen eiland ergens in een meer – of in zee, natuurlijk – met een steiger, een bootje en vooral romantisch overal zeegezichten (meer gezichten, kan ook). Van dat je tóch een beetje koning bent, want jij maakt alle spelregels, en er deelt bij jou natuurlijk niemand ooit een parkeerbon uit.

Ik had ook gelijk van die visioenen van dat je met zo’n uitschuiftelescoop dan naderende vaartuigen kon signaleren om vervolgens te besluiten of je de bezoeker wél, of juist niet te woord wilt staan – compleet met een klein kanon voor in het laatste geval. “Belastingmedewerker J.J. Schraper werd voor het laatst gezien bij het afstoten van de roeiboot aan de steiger. Hij is tot op heden vermist.” Ik zag mij al met een papegaai op mijn schouder en een begraven schatkist ergens.

Maar toen ging ik een beetje doordenken. Want: je moet wel elektriciteit hebben, natuurlijk. Dus: generator (Als je een kabel vanaf het vasteland hebt, betekent dat meestal dat er ook gewoon een brug is, en dat maakt het dan weer erg makkelijk voor bovengenoemde J.J. Schraper, en uitdelers van religieuze pamflettekes, alsmede mensen die stofzuigers verkopen). En die generator heeft dan wel weer benzine nodig, en die moet dan ook weer ergens vandaan komen (tenzij je een booreiland hebt, haha). Nu kan je natuurlijk kiezen voor een plek in de Bahama’s waar je alles met zonnepanelen regelt, maar daar heb je dan ook weer van die Hurricane Klaziena’s die er in één keer weer een onbewoond eiland van maken.

U begrijpt dat het mij allemaal behoorlijk bezighield, behalve dan het gedeelte waar je dus eerst een paar miljoen moet hebben voor de aanschaf van het desbetreffende eiland. Ik had er al een paar voor ogen, met en zonder brug (kan altijd nog een ophaalbrug worden, natuurlijk), en het was net zoals je soms kunt fantaseren dat je de staatsloterij wint en wat je dan allemaal ineens kan gaan doen, want dat is volgens mij eigenlijk leuker dan dat het ook echt gebeurt – want dán is het in een keer gewoon voorbij, en kun je hoogstens teruggaan naar fantaseren wat je er anders óók mee had kunnen doen, met dat geld.

Ik heb dus, nu ik er op terugkijk, een beetje een week gratis vakantie gehad zonder maar in de buurt te komen van een luchthaven of treinstation, en zonder dat er verlof moest worden aangevraagd. En het prettige is dat ik dat eigenlijk op elk moment wel kan doen: even terug naar mijn eiland, waar alles meezit - vooral omdat het niet echt bestaat. 

Daarnaast kan ik dan soms gewoon wél even echt het water opzoeken, maar dan zonder generators en septic tanks, en hout splijten voor in de winter. Ik denk dan momenteel even aan strandpaviljoen de Zeemeeuw, waar ik dit weekend verder ga mijmeren.

GLAMPEERTERREIN

Onlangs vertelde iemand mij over glamping - een nieuwe trend die kamperen glamoureus moet maken door middel van exotische locaties en zo. Denk: kamperen, maar dan in een yurt in Mongolie of zo iets. Nu ben ik van jongs af aan al een grote fan van niet kamperen, en ik vind kamperen dan ook alleen maar een optie als het uit financiële overwegingen niet anders kan. Als het zo leuk was dan zou niemand in een gewoon huis wonen, toch?

De nadelen van kamperen maken namelijk met de voordelen van kamperen in één keer de kachel aan:  Voordeel: goedkoop. Nadeel: op reis gaan met 5 hectare canvas waarin 24 meter aan tentstokken zijn gerold die straks niet in elkaar blijken te passen, terwijl de haringen één voor een uit deze bundel op de weg achter u stuiteren. Voordeel: goedkoop. Nadeel: Du moment dat u buiten de deur wordt gesignaleerd door de weergoden met voornoemde tent gaat het regenen, en krijgt u die plek op de camping die A: niet waterpas is, maar die B: wél waterplas is. Dit ontdekt u al vóór het opzetten van voornoemde tent, maar je doet er niks aan. Voordeel: goedkoop. Nadeel: 's avonds met je stukkie zeep in zo'n dampig hok met spinnenwebben en douches die voor een muntje maar 4 seconden warm water geven. Toiletten waar u nog een onderbroek van iemand anders vindt.

De ouderwetse manier van kamperen betekent dat je dus op die plek (want op alle andere plekken staan al andere mensen met een sleurhut die dus wél waterpas te stellen is) nu aan de gang moet met een bouwpakket dat u vorig jaar voor het laatst in elkaar heeft gezet, en waarvan de gebruiksaanwijzing al jarenlang zoek is.

Uitdaging één bestaat uit het ontcijferen welke halve (of eenderde) tentstok past in welke andere. Dit duur meestal één a zes uur. In de tussentijd heeft u ook de rest van de tent uitgerold die nu op speelse wijze in het prikkeldraad aan de rand van de camping wappert. Die moet u dus eerst even weer ophalen. Vervolgens zorgt u dat alles dat uitsteekt op de grond nauwkeurig wordt weggeveegd in het kader van een glad slaapoppervlak. Dan gaat het grondzeil (of de hele tent als die geen los grondzeil heeft) op de grond, en zet u dit vast met de haringen die allemaal kwijt zijn. Naderhand blijkt er dan een grote denneappel te liggen midden onder uw veels te dunne hoofdkussen.

Nee, dán glamperen. Geen gedoe met tentstokken en haringen. Geen hurktoiletten waar poep aan het wc-rolletje zit. U verblijft gewoon in een yurt. Een YURT. Zucht. Dat is een soort van ronde hut die geisoleerd is met een laag paardehaar (bevat soms kleine hoeveelheden koeiehaar) en hoort te staan in Mongolië, waar de mannen échte mannen zijn en de yaks zenuwachtig. Of, óók mogelijk: in een bedouienen-tent in de Sahara waar u zelf nog niet één tentstok van hoeft te assembleren. 5-sterren zand blijft olijk plakken op elke plek waar u maar transpireert (overal dus) zodat u er een beetje uitziet als een Van Dobben kroket van 1 meter 80 met een zonnebril. U kunt ook nog kiezen voor het Serengeti kamp in Tanzania, waar de open safari tenten en HIV positieve vrouwen u verwelkomen (en 's nachts de muggen ter grootte van een Joint Strike Force die u in één slurp leeg hebben. 't Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Met "een paar centen" bedoel ik iets in de buurt van minimaal 160 Euro per persoon per nacht, exclusief de vliegticket.

Ik heb ineens ook een geweldig exotisch glampeer-idee: Dan glampeer je ergens in Papua Nieuw Guinea in zo'n lange hut (gratis peniskoker!), en - als toegevoegde waarde - als het héél erg meezit wordt je opgegeten voordat je de rekening krijgt

WIJ ZIEN ZE NIET VLIEGEN

Nu we eindelijk door het Fyra debacle heen lijken te zijn, steekt het Italiaanse Ansaldo Breda toch weer ergens de kop op. We hebben het – voor diegenen dit het allemaal gemist hebben – over het bedrijf dat zich specialiseert in het vervaardigen van spullen die niet, of niet naar behoren werken (ook de helikopters die zij aan de marine hebben verkocht blijken niet te voldoen, om nog maar te zwijgen van vergelijkbare gevechtshålikøpters die 5 jaar geleden aan Denemarken waren geleverd.

Gelukkig hebben we nu eindelijk onze les geleerd. Of? In een poging om wat geld te besparen gaat dezelfde firma nu de JSF assembleren. “Ja maar,” zegt een woordvoerder van defensie, “Ze worden daar dus niet gemaakt, alleen maar in elkaar gezet.” Dat is natuurlijk niet echt een geruststelling, want het is vrij voorspelbaar dat: A – tegen de tijd dat de JSF uiteindelijk wordt geleverd er inmiddels kolonies op Mars zijn (commentaar Ansaldo Breda: “de vertraging kwam omdat de schroevendraaier kwijt was”) en B: de cockpit te klein is voor een Nederlandse luchtmachtpiloot, zodat wij straks gedwongen zijn om missies te laten vliegen door circusdwergen.

Nu is de reputatie van dit Italiaanse bedrijf alom bekend, en kun je jezelf afvragen: “hoe kan een bedrijf dat op uiterst consequente wijze keer op keer slecht werkende bende levert blijven bestaan?” Ik denk dat het antwoord hier op mogelijk is dat de mensen in de overheid die ons veels te dure belastinggeld uitgeven het korte termijngeheugen hebben van een fruitvliegje, óf dat de persoon die tekent voor zo’n batterij treinstellen er meteen uitgewipt wordt om vervangen te worden door een hele nieuwe, goedbedoelende, en onervaren inkoopambtenaar die vóór zijn baan bij de rijksoverheid nog nooit een krant van dichtbij had bekeken. Er na wél, natuurlijk, want dan staat zijn naam er regelmatig in, in verband met miljarden verslindende aanschaf van vliegtuigen die niet vliegen, om maar iets te noemen.

Kunnen we – in het kader van de werkgelegenheid, ook – niet gewoon hier zelf die dingen in elkaar fietsen? Gewoon van dat we net zoals bij Ikea gewoon een doos met onderdelen van een JSF krijgen met bouwtekening en inbus sleuteltje?
Of net zoals vroeger in zo’n doos met afbeelding van het voltooide product alles keurig aan een plastic stripje, met een tubetje modelbouwlijm? Lijkt me helemaal geweldig, want dan kunnen we aan niemand anders de schuld geven als het landingsgestel bijvoorbeeld aan de staartvin gelijmd is.

Een prettige bijkomstigheid zou dan zijn dat Ansaldo Breda dan via een nieuwe bedrijfsstrategie een ander marktsegment in zou moeten. Ik denk aan pizza’s, bijvoorbeeld – iets waar Italianen traditioneel wél goed in zijn. Hoewel je dan waarschijnlijk wel weer tegen andere dingen aan zult lopen zoals van dat de pizza te laat is, de olijven steeds in brand vliegen, en de ansjovis niet werkt.

TERUG NAAR AF: LUISTEREN

Alsof je middenin een boek van John Le Carré zit: niet één, maar wel twee dubbelspionnen die in Duitsland voor de Verenigde Staten aan het spioneren waren. Dat zijn er dan effectief dus vier, lijkt mij – twee dubbelspionnen. En alle twee binnen een maand betrapt. Kijk, vroeger werden die mensen pas gevonden nadat ze al jaren weer terug waren in het moederland, al dan niet met bontmuts en kaartjes voor de militaire parade in Moskou. Blijkbaar zit ook in de spionnenbranche de klad.

In een wereld waar zelfs de Chinezen al weten dat je gewoon op afstand kunt inbreken op overheidssystemen lijkt het bijzonder oubollig om nog uitzendspionnen in dienst te hebben. Aan de andere kant zijn Amerikanen natuurlijk wel bekend om het principe van dat als iets niet werkt, je het tóch blijft proberen onder het motto: “Wij maken wel uit of je democratie wilt of niet.” Misschien is het wel nostalgie, geboren uit aan de ene kant het gevoel dat je niet écht kunt zeggen dat je spioneert zonder van die mannen in regenjassen en gleufhoeden, en aan de andere kant dat het leven veel spannender was toen je nog sinistere Oostblok vijanden had.

Ondertussen zijn de Duitsers (waarvan je vroeger de spionnen kon herkennen aan de lange leren jas en de nadrukkelijke bratwurstlucht) not amused, en hebben zij de CIA vertegenwoordiger het land uitgezet. De CIA vertegenwoordiger – voor diegenen die dat nog niet wisten – is iemand die openlijk in de CIA zit en die je dus probleemloos het land kunt uitzetten omdat hij niets van spionneren weet. De mensen die blijven zitten maar op schalkse wijze te boek staan als conciërges of toiletjuffrouwen zijn natuurlijk de échte spionnen.

Maar: de romantiek is er wel af tegenwoordig, van de spionage. Je kan nooit meer eens in een duikerpak aan land komen om daaronder dan een smetteloos witte smoking aan te hebben (gestreken, vooral), of stiekum documenten fotograferen met zo’n veels te dure maar wel hele kleine Minox camera (want je kunt de filmpjes niet meer wegbrengen omdat alle fotowinkels uitgestorven zijn). Kijk, in dié tijd kreeg je wel gekwalificeerde sollicitanten voor een baan als spion. Wat is er nou spannender dan ’s avonds fotograferen en overdags mensen prikken met vergiftigde paraplu’s? Niks toch?

Tegenwoordig gaat alles elektronisch, waarmee je dus alleen maar verveelde ICT'ers aantrekt, en die maken hun handen allen maar vuil aan een toetsenbord of hoogstens een koptelefoon – en dan gewoon in een kantoor, niet in zo’n busje waar altijd op stond dat je eigenlijk van een loodgietersbedrijf was en op de een of andere manier al drie dagen op dezelfde plek (met parkeerverbod) stond om ergens een kraanleertje te vervangen. Dàt was tenminste onopvallend. Al dat gehack van tegenwoordig is gewoon te min voor een zichzelf respecterende spion.

Kunnen we niet gewoon weer terug naar de tijd waar spionnen spionnen waren, en alle films nog fijn zwart-wit? Nee? Welles, Orson!

VÓÓR DE FILE

Terwijl Amerika vandaag in de ban is van hun Onafhankelijkheidsdag – de bekende 4Th of July, waarbij het verbreken van banden met het toen nog British Empire (tegenwoordig “Dat eiland met lauw bier”) wordt gevierd met hotdogs en lauw en laf bier (ja, 200 jaar ontwikkeling brengt wat teweeg!) vieren wij hier in Nederland het Aanbreken Van De Zomervakantie. 

Deze nationale feestdag die (bijna) samenvalt met het feest van Sint Salarius, en vanmiddag om een uur of 4 gepaard gaat met het hysterisch gejuich van leerkrachten in de desbetreffende regio’s, leidt zoals wij weten tot diverse activiteiten die nodig zijn voor het doen van de Massale Uittocht aanstaande maandag. Activiteiten die niet kunnen worden overgeslagen omdat anders het risico bestaat dat de zomervakantie verstoord wordt doordat ze in het buitenland straks tóch moeten gebeuren, en vooral dan in het buitenlands, waar de meeste Nederlanders geen fromage van hebben gegeten.

Als eerste komt het Zoeken Naar De Tentstokken. Dit vindt meestal plaats in de kelder of op zolder waarbij de uitdaging is om te bepalen welke tentstokken er bij welke tent horen, en er altijd toe leidt dat u straks in Vaison La Romaine (wél mooi, daar) de stokken bij u heeft van de bungalowtent die u in 1982 aan uw schoonouders heeft gegeven, en die allemaal dus veels te lang/dik zijn.

Op een andere etage vindt ondertussen plaats Het Kijken Of De Bikini Van Vorig Jaar Nog Past, steevast gevolgd door de Plotselinge Paniektocht Naar Perry Sport (steevast gevolgd door de hartverzakking als u ziet wat 3 ½ vierkante decimeter aan felgekleurd lycra kost, tegenwoordig. Kijk, ú weet gewoon dat u er niet uitziet in die Speedo van 2001 met die benen die de kleur hebben van of u na 2 jaar eindelijk uit het gips bent. Ú heeft dat al jaren geleden naast u neergelegd. En bovendien kunt u toch niet verstaan wat al die buitenlanders zeggen terwijl er lachend naar u gewezen wordt. Maar nee. Perry Sport, en financiële aderlating.

Ook nodig is het Controleren Of Onze Opladers Wel Werken Op Het Lichtnet Van (vul zelf een bestemming in), want als straks die Aaipeds en Smaartfoons en Pleestations niet werken bent U gedwongen om gezamenlijke activiteiten te doen op vakantie, terwijl u dat juist eens wilt vermijden, en van dat de dobbelstenen van het mens-erger-je-niet al jaaaaren kwijt zijn. Dus voor je het weet moet je dan het Gesprek Met Diepgang voeren, en daar knapt eigenlijk niemand van op. Tip: Er zijn universeel-opladers verkrijgbaar met allemaal verschillende losse stekkertjes waarvan de juiste er nooit bij zitten. Kijk, heb ik u weer 14,95 bespaard.

Over het eventuele schoonmaken van de caravan ga ik niks meer zeggen want daar heb ik al wel eens stukjes aan gewijd, en daar heeft u toch geen tijd voor want u moet de caravan nog schoonmaken.

BRAZILIË:ZOWEL DE BAL ALS DE ZAK GEROLD

Wie een beetje heeft opgelet weet dat deze week geheel in het kader staat van het wereldkampioenschap voetbal. Het moge dan ook geen verrassing zijn dat ik het daar deze week niet over ga hebben. Als ik al een fan was van de kleur oranje, dan is dat nu echt solide om zeep geholpen, en ik ben – voorspelbaar – balsturig (zoek ‘m op!) genoeg om ook te weigeren om producten te kopen die maar naar foeballe ruiken. Nu heb ik mij wel in een hoek geluld, want ik had verder ook vooral geen inspiratie natuurlijk. Maar: daar slaan wij ons wel doorheen.

In de tussentijd draait de wereld namelijk gewoon door, hoewel dit aan de meeste Nederlanders en Brazilianen en andere mensen die ook een elftal in de race hebben voorbij gaat. Kortom: dit is het perfecte moment om die belastingverhoging van 30% aan te kondigen, of van dat Paleis Soestdijk binnenkort wordt verbouwd tot de grootste parenclub van Nederland. Dat leest geen hond, daar kan je van op aan. Wat u nog meer gemist heeft is bijvoorbeeld dat er misschien toch geen stopcontacten in de trein gaan komen, of laadpaaltjes voor je mobiel op stations. De prioriteiten van openbaar vervoer in Nederland anno 2014: Het is onacceptabel om een half uur in de trein te zitten zonder dat je je mobieltje kunt opladen. Aan de andere kant is het volledig acceptabel om twee uur in de trein te zitten zonder dat er voldoende toiletten beschikbaar zijn. En in zo’n stopcontact pissen is ook geen oplossing, neem dat maar van mij aan. Staat trouwens ook een beetje raar op die beveiligingsvideo.

Iets anders dat de revue passeerde is dat ’s werelds oudste man, Alexander Imich, is overleden. Dit is voornamelijk slecht nieuws voor hemzelf, en heeft als positieve kant dat iemand anders nu ’s werelds oudste man kan zijn, want zo zeldzaam zijn ze nou ook weer niet. Elke keer als je denkt “gut, hij is dood” is er meteen een andere. Een ander item was de matige ontvangst van het toneelstuk Anne, dat – ook weer voorspelbaar – natuurlijk wel wat controverse opleverde (het stuk, niet de ontvangst). Er zijn naar mijn mening dingen die niet opgeleukt moeten worden, ongeacht de goede bedoelingen, en zelfs al zouden alle opbrengsten naar een goed doel gaan. Maar: als Anne al matige reacties oplevert, wacht dan maar op volgend jaar, als “Hiroshima, de musical” komt.

Nu ik dus hopeloos op de bodem van het nieuws van deze week ben beland, en alleen nog maar corrupte Italiaanse politici en overbetaalde zorgverzekeringsdirecteuren (scrabble score!) over heb, bedenk ik me dat het ontbreken van interessante zaken in de media misschien wel wordt veroorzaakt door al dat ge-ren achter die bal aan. Van dat de wereld praktisch stilstaat als de WK plaatsvindt. Zou best kunnen. Maar: het is in elk geval goed voor de Braziliaanse zakkenrollers die nu eindelijk ook eens aan het laatste model smart phone kunnen komen. Komt er toch nog iets positiefs uit.

SLEURHUTTENFEEST

Vanochtend, toen ik met nog halfdichte ogen op mijn fiets klauterde (terwijl ik achter mij mijn bed nog hoorde roepen door mijn slaapkamerraam van dat ik terug moest komen) zag ik dat de jaarlijkse caravan karavaan weer op het punt stond te vertrekken. Dat werkt zo: Elk jaar gaan 3 gezinnen uit mijn straat – die het hele jaar dus al hartstikke naast elkaar wonen – ook gezamenlijk naar Frankrijk, en ook vooral met 3 sleurhutten. Elk jaar zie ik dus ook weer hetzelfde ochtendritueel waarbij de uiterst noodzakelijke artikelen worden ingepakt.

Ik heb het dan natuurlijk over genoeg vouwstoeltjes om een half voetbalveld te bedekken, circa 2 ton aan Hollands Blikvoer waar namelijk geen knoflook en/of peper zit, en genoeg oude Panorama’s en Nieuwe Revu’s om 4 á 5 weken door te komen zonder dat je ineens niks te doen hebt en verplicht naar bezienswaardigheden zou moeten kijken. Ik weet het wel: gaat mij niks aan en wie ben ik om daar wat van te zeggen? Maar: ik snap het gewoon niet. Je gaat 1500 km rijden om 4 weken door te brengen met dezelfde mensen die je altijd al ziet, en met het streven om vooral niks buitenlands te doen, behalve dan dat het daar natuurlijk wél mooi weer is.

In een bijzonder grijs verleden was ik eens op fietsvakantie in Frankrijk met een goede vriend. Wij arriveerden op de Camping Municipale in Lourmarin en troffen daar een vergelijkbaar tafereel aan: een alleraardigst Nederlands stel met dito Kip Caravan, waaromheen zij een tapijt van kunstgras hadden gelegd (want echt gras ken je niet vertrouwen), met daaromheen een heus hekje, en – voor die momenten van heimwee – een paar bloempotten met geraniums die vakkundig met stevige spijkers aan de bomen waren bevestigd. Ik maak (deze keer) geen grapje. Ook hier was sprake van veel potten merk Hak en blikken merk Unox/Knorr, alsmede hele jaargangen oude Privé’s. Zij hadden een seizoensplek, en in de afgelopen 6 weken hadden zij ook listig weten te vermijden om iets anders te zien dan de binnenkant van de plaatselijke supermarkt (die je zo vanaf de camping had kunnen zien als dat stomme kasteel er niet tussenin had gestaan).

Niet dat dit iets specifieks is voor Nederlanders, getuige al die Amerikaanse toeristen die uit het Centraal Station in Amsterdam stromen en gelijk beginnen te vragen waar ze de plaatselijke Starbucks en McDonalds kunnen vinden. Maar ik denk dat je zo je eigen vakantiepret loopt te minimaliseren. Kijk, als je gewoon een paar weken op z’n buitenlands bent zonder de infrastructuur van kapucijners met spek en vaderlandse media dan heb je straks écht heimwee, zo van dat je dan weer verlangt naar die koele hap schuim in dat Hollandse tapbiertje, of (weet ik nog van mijn tijd in de VS) een ordinair broodje kroket dat ineens een begeerlijke delicatesse is.

Bovendien komen ze daar in Frankrijk dan nog ’s van die camembert en vin de table af. En heb je dan thuis zomaar eens in één keer wel 1300 e-mails van Oekraïense dames die met u willen trouwen.

AANSTEKELIJK

Nu de kalender op Mei staat hoor ik om mij heen steeds meer mensen aankondigen dat zij gaan barbekjoewen. Daar heb ik ooit al eens een stukje aan gewijd, maar misschien kan het geen kwaad om het er nog eens over te hebben. Voor de niet ingewijden: Barbecuen is een activiteit die zowel onze innerlijke oermens (grote lappen vlees!) als onze innerlijke pyromaan (aanstekerbenzine + houtskool + bic aansteker = lol) aanspreekt. De bedoeling is om op een zelf-aangestoken vuur vlees te roosteren tot het mals en perfect op ons bord ligt. Nu zijn er mensen die dat ook echt voor elkaar krijgen, maar die wonen allemaal in Amerika. In Nederland werkt het meestal niet, om verschillende redenen.

De voornaamste reden is natuurlijk dat we hier in Nederland binnen 24 uur diverse seizoenen kunnen hebben. Zo van: je wordt wakker en het is zomer. Deze truuk is bedacht door/voor middenstanders die in de grill/vlees/houtskool/saus branche werkzaam zijn. U laat zich namelijk nu verleiden om: A – vroeg op te staan tegen beter weten in, en B: onmiddellijk in die veels te gammele Opel Kadett te springen teneinde uw Keurslager te ontdoen van 2 á 56 kilo vlees dat gisteren natuurlijk al in de marinade had gemoeten, maar dat doe je niks meer aan. Vervolgens rijdt u dan langs de houtskool specialist waar u 3 kuub houtskool en 5 knijpflesjes aanstekerbenzine haalt. Tot zover gaat alles goed.

Nu is het zaak om te zorgen dat u zoveel mogelijk saus in huis haalt. Deze saus is straks nodig om eventuele culinaire flaters te camoufleren. Heeft u een Makro kaart dan kunt u heel efficient gewoon één 30 liter emmer BBQ saus, en één 30 liter emmer mayonaise halen, benevens ook 6 voet knoflook (een voet knoflook = 5 tenen) en een industriële verpakking koffieroom (want 30 liter mayonaise + 6 voet knoflook + 15 liter koffieroom = authentieke knoflooksaus die werkelijk ALLES overstemt, inclusief die hamburgers van u die aan de buitenkant hard en zwart, en aan de binnenkant rauw zijn). Anders loopt u straks te slepen met hele kratten van die kleine pokkenflesjes en wordt het een soort van alchemistisch laboratorium voordat U een beetje saus voor mekaar hebt.

Ondertussen ligt in uw kofferbak al dat vlees er ook niet verser op te worden, dus is het tijd voor een pitstop om alles thuis te dumpen, en de barbecue grill tevoorschijn te toveren. Deze grill is uiteraard sinds de vorige hopeloos verzopen barbecue van een jaar geleden inmiddels op schalkse wijze dicht geroest. Dat geeft helemaal niks, want zoals elke echte kerel heeft u een haakse slijper, die u hier zelfs speciaal voor gekocht heeft, en die ook nooit-never-niet voor iets anders gebruikt is.

Na een kwartiertje herrie-met-vonkenregen is de deksel van de grill, en kunt u met de staalborstel het rooster afbikken. Uiteindelijk komt u dan uit bij een barbecue grill waar iedereen ook weer van durft te eten. Dus: rooster er af, houtskool er in, en alvast twee á drie blikjes aanstekerbenzine er op. Tenzij u bij de explosievendienst werkt en dus zo'n "hurt locker" pak heeft, verdient het aanbeveling om de volgende handeling uit te voeren met hiervoor speciaal ontwikkelde extra lange barbecue lucifers. Het speciale aan deze lucifers is namelijk dat zij aan de ene kant zorgen dat u geen brandzalf nodig gaat hebben straks, en aan de andere kant geheid uitwaaien nét voordat ze bij de houtskool zijn.

Dit is het moment waarop uw vrouw zegt: "Kom op, Joop (of hoe u dan ook mag heten), doe niet zo bescheten en steek dat ding gewoon aan". Omdat uw hele familie/vriendenkring/voetbalclub er omheen staat laat u zich verleiden om de Bic aansteker uit de zak te trekken, waarbij het iederen straks opvalt dat u er wel een beetje gek uit ziet zo zonder wenkbrouwen. Het geluid dat we nu horen is: "WOESJ!" maar dan veel harder en gepaard gaand met de geur van brandend haar en het gevoel dat je vlak achter een straaljager staat. Maar: de houtskool brandt alsof ze er napalm op gedumpt hebben. Het wachten is dan op het punt waarop de houtskool alleen nog maar gloeit, en de brandweer weer weg is. De grill is klaar. Het vlees wordt uitgepakt.

Dan is het weer herfst.

IK HEB WEER ZO’N BUI

Zag u deze week ook iets voorbij uw raam vliegen? Ja? Dat was de zomer. Nu het dus herfst is, is het niet verrassend dat er weer eens een buitje valt. Behalve dan dat dit geen buitjes zijn. Het lijkt wel alsof we ineens verplaatst zijn naar de Filippijnen of zo iets met gigantiese tropische stormen (die allemaal trouwens vrouwennamen krijgen omdat als ze aankomen ze warm en vochtig zijn, maar als ze weggaan ze je huis en je auto meenemen). Het lijkt net New Orleans, maar dan zonder cajun eten of goeie muziek.

Uiteraard is dit weer aan de ene kant heel goed voor het gras, maar weer minder voor het gemiddelde kampeerteerrein waar u straks dus weer muurvast komt te zitten met uw veels te dure sleurhut. Er is een reden waarom ze in de Filippijnen niet in het weekend naar de camping gaan. Wij zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Maar goed, we zijn (theoretisch) nog in Nederland. En het komt met bakken de lucht uit in mei. En buienradar zegt dat de minimumtemperatuur voor vandaag ligt op -2 graden. In mei. 

Ik heb een idee: als we binnen de Europese gemeenschap, waar we tóch al bezig zijn met het supporten van landen die iets te kort komen, eens bezig gaan om dit niet alleen met geld te doen. Vóórdat je ’t weet heb je dan een heel creatieve wisselwerking waarbij wij bijvoorbeeld geld aan de Grieken geven, en wij dan wat van hun weer krijgen, onder het motto “voor wat hoort wat”. Nu ligt alles compleet uit balans waardoor wij, om maar eens iets te noemen, een blijvend overschot aan regen hebben, en we van onze mede-Europeanen alleen maar dingen terugkrijgen waar we niks mee kunnen. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan Roemeense Accordeonisten die wél een accordeon, maar nooit accordeonles gehad hebben. 

Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat we dit weer hebben omdat we in Nederland niet gelukkig zijn als we niet kunnen klagen over het weer, en dat het een soort van voorzienigheid is. Dat zou nog best ’s kunnen want wanneer was de laatste keer dat u een Somaliër (niet te verwarren met een Sommelier) hoorde klagen over regen? Helemaal nooit – geef maar gewoon toe. De enige manier waarop die mensen met water in aanraking komen is kiezen voor een carrière als piraat. 

In de tussentijd hoost het hier maar door, met ook van die fijne windvlagen zodat je op de fiets tegenwind hebt ongeacht waar je naartoe gaat, en dan langs de stoeprand van die plaatselijke stuwmeren door verstopte afvoerputten (de put is verstopt. Maar: we vinden hem wel), en dan ook van dat de wind het water van de boomtakken op olijke wijze precies in je kraag wappert. 

Kan het in plaats daarvan dan niet gewoon sneeuwen?

EEN POT VIS

Weet u hoeveel oppervlak u nodig heeft om een walvis te stallen? Nee? Zal ik dat ’s haarfijn uit de doeken doen. Het belangrijkst is om te weten of de walvis nog in leven is (minimaal grondoppervlak van circa 25x4 meter) of overleden en daarna ge-explodeerd. In dat laatste geval kan het namelijk gaan over een oppervlak met een radius van 240 meter.

Nu zal dat in het dagelijks leven niet vaak bij u opkomen, tenzij u inwoner bent van Trout River in Newfoundland. Daar hebben ze nu namelijk een aangespoelde hartstikke dode en ook zeer aromatische walvis van het type blauwe vinvis. Deze vinvis kwam in eerste instantie gewoon dood aan land en was toen natuurlijk al ruim aan de maat met zijn 25 meter lengte, maar tijdens zijn (of haar) verblijf op het strand is er wat gasvorming ontstaan waardoor het beest nu meer lijkt op een zeppelin die ruikt naar een mengsel van kattenbak, rotte eieren en stront, dus dat gaat nog een aardige toeristenattractie worden.

Nu zijn er een aantal standaardmethodes om van zo’n walvis af te komen. Je kunt hem (haar) naar open zee slepen – liefst met een boot - en daar laten zinken, maar dan moet het wel ver genoeg van het strand zijn, want het schijnt dat de dode walvis anders heimwee kan krijgen en weer terugkomt op het strand. Een andere manier is om de walvis met behulp van een grote hoeveelheid dynamiet zó grondig op te blazen dat hij (zij) in de explosie “verdampt”. Het probleem daarbij is dat je niet moet bezuinigen op de explosieven, want anders heb je ineens zware neerslag in de vorm van stukken uitermate smerig ruikende walvis, en vooral ook over een groot gebied.

Tenslotte is er de weg van de minste weerstand, waarbij men de natuur zijn loop laat hebben. Uiteraard duurt dit erg lang, en is de verleiding erg groot om voor optie A dan wel B te gaan. Bovendien kan de walvis uiteindelijk ook “spontaan” exploderen, waarbij men weliswaar op dynamiet bespaart, maar er wél stinkende blubberbuien zijn. Om dat te voorkomen kan de walvis ook eerst lek geprikt worden met een speciaal walvislekprikmes van een meter of 2, waarbij degene die het voornoemde mes hanteert wel vaak wordt bedolven onder een kolkende massa van ruim over de verloopdatum zijnde walvisingewanden.  Dat lijkt me een prima klus voor onverbeterlijke recidivisten waarbij taakstrafjes niet blijken te helpen.

Ondertussen vraagt u zich natuurlijk af of u niet beter af was zonder bovenstaande informatie, maar dat is nu te laat. Aan de andere kant: er spoelen meer walvissen aan dan je denkt (ook in Nederland), en nu weet u vast wat de opties zijn.

KONINGSDAGJESMENS

In het kader van de Koningsdag morgen (de eerste sinds 1890) – en de vanavond al geplande Koningsnacht, even het volgende: Voor alle duidelijkheid: het landelijk IQ zal gedurende de festiviteiten worden verminderd met 35%. Dit zal leiden tot activiteiten die een weldenkende Nederlandse burger anders nooit zou doen, dus is het verstandig om er nu (nu uw hersens nog op bloed, en niet op bier draaien) alvast wat voorbereidingen op te treffen.

In de eerste plaats is het handig om uw orgaandonorkaart (scrabble score!) volledig ingevuld bij u te dragen, want een ongeluk zit in een klein hoekje. De donorkaart voor de spermabank mag u thuis laten. Verder adviseren wij u om te zorgen voor voldoende contant geld om tot maandag door te komen. Dit in verband met het feit dat alle banken straks om 18:00 al de standaard melding “deze geldautomaat is buiten gebruik – probeer een andere” gaan uploaden, zodat – als je oplet – er een soort van optocht van zeer gefrustreerde mensen over een vaste route tussen geldautomaten ontstaat. Dit is een ludieke manier om al die alcohol er straks weer af te lopen die gesponsord wordt door de banken. Alle pinverkeer zal ook op hetzelfde moment worden stilgelegd. Op deze manier krijgen obers gewoon weer ’s een fooi dit weekend.

Vervolgens moet u ervan uit gaan dat alle eetwaren die op de vrijmarkt worden verkocht waarschijnlijk niet zijn gekeurd door de Nationale Voedselinspectie. Het nuttigen van eten dat onder de 70 graden Celsius wordt geserveerd kan een plotseling einde aan de feestvreugde betekenen, hoewel u dan wel de lachers op uw hand heeft. Geeft een geheel nieuwe betekenis aan “eerste klas zitten”. Al het andere eten herkent u aan de brandblaar op het verhemelte na de eerste hap. Maar: daar is al dat bier dus voor. Tegenwoordig mag op deze nationale feestdag bier al worden geconsumeerd zonder dat u het verplichte glaasje oranjebitter moet innemen. Het verdwijnen van deze oude traditie is natuurlijk jammer, en al helemaal voor al die caféhouders die maar niet van die stoffige fles af komen. Wees sportief – zeg gewoon bij het binnenkomen iets van: “gek he, ik heb ineens trek in een oranjebitter bij mijn pilsje”. U bent nog nóóit zo snel bediend, moet u ’s opletten.

Nu de ochtend half voorbij is en uw onderbuik een pretpark is van saté, Grolsch (hier), Heineken (daar), en suikerspin, komt u onherroepelijk iemand tegen die uw grote liefde blijkt te zijn, in elk geval tot zondagochtend. Ook hier is voorbereiding verstandig. Als het meezit, bent u beiden lam tegen de tijd dat het uit de hand kan lopen. Toch zijn er mensen die zich daardoor niet laten tegenhouden. Gelukkig zijn er voor dit potentiële probleem een aantal zeer effectieve voorbehoedsmiddelen, waarvan ik er een paar zal noemen: ten eerste is er de sleutel, waarvan het nu namelijk ongeveer 45 minuten duurt voordat u hem in het sleutelgat heeft. Dit werkt alleen maar bij mensen die nog nuchter genoeg zijn om niet in het openbaar ondeugend te willen worden. Voor alle anderen geldt dat meestal de vaardigheid om nog een knoop los te kunnen maken compleet verloren is, en de zwaartekracht het uiteindelijk wint van het libido.

Mocht u tóch op zondagochtend wakker worden in een vreemd bed, dan hoort u bij de echte doorzetters, dat spreekt. Is het een hondenmand dan hoop ik dat u niet alles meteen op Facebook zet. Een laatste tip: drink nooit meer dan u zelf kunt optillen.

PAASHAAST

Even let je niet op, en Pasen staat weer voor de deur. Dat betekent gesmolten chocolade vingerafdrukken van kleine kindjes op uw witte overhemd. En overal staan ook weer van die schaaltjes met paaseitjes die van buiten heel bedrieglijk doen alsof ze van zachte chocola zijn, maar 1 millimeter onder het oppervlak zit dan van die harde herrie waardoor je aanstaande dinsdag in de wachtkamer zit voor een spoedbehandeling van een afgebroken kies. Mijn advies: draag dit weekend iets bruins.

Morgenochtend dus vroeg naar de supermarkt, anders wordt u alsnog gedwongen om – in plaats van carpaccio of reerug – toch weer 23 hardgekookte eieren te verorberen aan de paastafel, met alle atmosferische gevolgen van dien. Na de supermarkt nog snel even naar de stomerij om uw paasbeste paasoutfit op te halen (die maandag weer vol bruine vingerafdrukken en rode wijn vlekken zit). Dus dat wordt geen uitslapen morgen. Om alles klaar te hebben voor eerste Paasdag moet er nog heel wat werk verzet worden, dat spreekt.

Eerste paasdag is natuurlijk ook het moment waar alle Katholieke kindjes hun vastentrommeltje mogen openmaken, mom vervolgens in een half uur de equivalent van 6 weken snoep weg te drukken. Pasen is dan ook de feestdag met de meest hysterisch hyperactieve kinderen, en het vrolijkst gekleurde braaksel. Na de traditionele paasmaaltijd, die altijd ’s middags plaats vindt om te zorgen dat we geen seconde van Goede Tijden Slechte Tijden hoeven te missen, gaan de kinderen dan eitjes zoeken. Dit werkt als volgt: ’s morgens (toen ú dus bij de Lidl in de rij stond met een kar vol uitloopeieren en Franse kaas en vloeibare versnaperingen), was uw vrouw bezig om op ludieke wijze in uw voor- en achtertuin chocolade-eieren te verstoppen met de bedoeling om ze later die dag te laten vinden door de verzamelde kinderen - die na de opluchting van het overgeven óók wel weer een snoepje lusten.

Helaas blijkt dan dat er altijd meerdere kindjes toch nog eieren hebben gevonden die nog verstopt waren voordat u zelfs maar in dat huis woonde, en die hadden ze natuurlijk ook al wel naar binnen gewerkt. Gelukkig is op eerste paasdag de eerste hulp toch open, dus dat maagje kan nog wel leeggepompt worden. Daar moet u zelf niet naar kijken, trouwens, anders komt de reerug óók weer boven. Maar: 20 minuten verder zit dit evenement er ook weer op. Nadat u op deze manier uw eigen bijdrage voor 2014 heeft uitgegeven kan de hele familie dan weer lijkbleek en opgelucht naar huis. En – schrale troost natuurlijk – iemand anders zijn kindje heeft de eieren gevonden die ú in 1973 verstopt had, dus is het Karma weer min of meer in balans.

Afijn, de Opel Kadett staat weer voor de schakeldakbungalow, de kinderen willen nóóit meer chocolade-eitjes, en de reerug ligt nog waar u hem in eerste instantie had gedeponeerd. Dan is nu alleen de vraag: wat is er vanavond op TV? En: Koffie? Chocolaatje?

DEBIELEGAAL

Slecht nieuws voor alle internetgebruikers die wel eens iets downloaden dat ze niet “gekocht” hebben: illegaal downloaden is nu illegaal. Ja, laat dat maar ’s even bezinken. Deze ingrijpende wijziging betekent dat vanaf nu iedereen die illegaal gaat downloaden het risico loopt om niet aangepakt te worden. Ja, dat leest u goed. In eerste instantie wordt de bal sowieso heen en weer gekaatst vanuit de overheid, die vindt dat de stichting Brein de sites die illegale media beschikbaar maken achter de broek moet zitten. Maar de stichting Brein (die met het innovatieve idee kwamen om illegaal downloaden nu illegaal te laten maken) vindt dat dit meer op de weg van de overheid ligt.

Uiteraard gaat dit soort ontwikkelingen gepaard meet vreselijk veel vergaderen, en dat kost ook veel geld. Dat geeft niks, want dat kan worden gefinancierd uit uw belastinggeld. Intussen kunnen de downloaders niet strafrechtelijk worden vervolgd vanwege allerlei privacy-wetten en omdat het kwa mankracht onuitvoerbaar is. Wat blijkbaar wél kan (vindt de stichting die “Brein” heet) is het omver halen van al die torrent sites die hun servers in voormalige raketsilo’s in het Oostblok hebben staan, en die zelfs door de NSA niet gevonden kunnen worden vanwege muren die 6 van meter dik gewapend Sovjet-beton zijn. Mijn persoonlijke voorspelling: deze discussie gaat nog jaaaaaaaaaaaaren duren, en vooral geen resultaten opleveren. Dat had een stichting die “Sukkel” heet in 30 seconden al wel kunnen bedenken. 

Terwijl dit schokkende nieuwtje de wereldmedia ademloos in zijn ban houdt, gebeuren er toch ook nog andere dingen – en ik ga het niet meer hebben over een vliegtuig van 68 x 68 meter. Er is nog wel meer kwijt. Zo zijn er twee missende meisjes in Midden-Amerika. 

Daarnaast heb ik begrepen dat er op sommige plekken in de wereld mensen op elkaar schieten omdat ze mekaar het licht in de ogen niet gunnen. Ik zwijg nog over het feit dat Duitse premier Merkel haar eigen geheim afgeluisterde dossiers van de NSA niet mag inzien. Wat gaat ze daarin lezen dat ze niet al wist? Per slot van rekening heeft ze het eerst moeten zeggen voordat het kon worden afgeluisterd, dus we kunnen er vanuit gaan dat ze wel weet waar het over gaat. Of misschien hebben ze daar bij de NSA een soort van aandikprogramma waar ze zoiets doorheen halen om de afgeluisterde informatie om te bouwen naar iets dat niet door de beugel kan. Een soort van decoder waardoor “ik moet nog wat wetsvoorstellen doornemen vanavond” er ineens uitkomt als “ik word opgewonden van juchtleer, levende kippen, en radijsjes”. Je kán niet weten, natuurlijk. En: dan wil ik het dossier Rutte wel ’s lezen.

Hoe dan ook, je hebt geen Brein nodig om te weten dat illegaal afluisteren al illegaal wás toen het gebeurde, in tegenstelling tot het illegaal downloaden dat nú pas illegaal gaat worden. Zo gauw ze het er over eens zijn. Ik schat in 2045.

TIS WEER WEER

Wat wás het lekker weer deze week. Van dat weer waarbij ik aan het begin van de werkdag al iets had van dat het een perfecte dag was om de hele middag met een boek op een terras zachtjes voor mij uit te zitten drinken. Dat is mij ook een paar keer gelukt, dus ik mag niet mopperen. Mijn favoriete terras heeft uitzicht op een zeer populaire ijssalon hier in Enschede, en ook daar leek het wel alsof ze roomijs morgen wettelijk gaan verbieden. Hele volksstammen liepen gelukzalig slobberend aan een handgedraaide cornetto langs waarbij je dan ook zo’n plakkerig straaltje pistache-ijs in de rechtermouw zag lopen.

Wat mij dan weer opvalt, is dat Nederlanders een volk zijn dat graag lopend eet (etend loopt?). Amerikanen knagen achter het stuur, maar de Nederlander wil graag wandelend genieten van een versnapering, hetgeen vaak oplevert dat een gedeelte op de revers van het jasje terechtkomt, of op andere kledingstukken. Nou zou je denken dat ons landelijk modebeeld hier al lang geleden op had ingespeeld, maar nee. Voorlopig zien we bij C&A (Cheap & Awful, voor de kijkers thuis) nog geen zomerkostuums in de kleur “fritessaus”, of vrolijke regenjacks met “kibbeling” motief. 

Dit lijkt me een gat in de markt. Ik zie de nieuwe H&M zomercollectie overhemden al voor me: licht getailleerd, easy iron, en leverbaar in aardbei, pistache, mokka, malaga, chocola, en banaan – in vlek werend rayon”. En als je niet van ijs houdt kun je altijd nog de “espresso” lijn proberen of – voor de uitsmijter-eters – iets met een motief van eidooier en ham en kaas. Volgens mij zijn hier vrachten met geld mee te verdienen. 

Een ander bijverschijnsel van lekker weer in het voorjaar is dat de gemiddelde voorbijganger zich gelijk heel stoer in veels te dunne kleding naar buiten begeeft zodat je ineens veel blauw-wit kippenvel tussen de korte broek en de sokken in sandalen ziet, en bij de dames twee plekken om je paraplu aan op te hangen. ’s Zomers heb je dat niet, maar dan staat die paraplu natuurlijk ook thuis in de gang, klaar om op speelse wijze nét om te vallen als u de voordeur inloopt, en u nu dus met de paraplu tussen de benen omdondert zodat u in één klap A: twee zere knieën hebt, en B: met een grote boog die vier containers met afhaalchinees de kamer in gooit. Maar: dat is van de zomer pas.

Wat mij ook opviel deze week is dat er stevig gejongd is recentelijk, want de hele Grote Markt was één groot parkeerterrein voor van die veels te brede dubbele kinderwagens die nergens doorheen passen en die op de een of andere manier altijd in paar-verband (ik bedoel dus dat er TWEE van die ondingen bij elkaar staan) omringd zijn door twee á zestien pratende mensen die daarmee alle voetgangers- en fietsverkeer in de binnenstad effectief onmogelijk maken (dubbele kinderwagen + dubbele kinderwagen = kwetterende samenscholing). 

Gelukkig volg ik al dat gebeuren op afstand, en door de relativerende lens van een glas fijn Belgisch bier. Waardoor ik gewoon kan wachten tot ik weer een duidelijke exit-strategie heb zonder over kinderwagens heen te fietsen, of bekibbelingd te worden. Het vergt wat geduld, maar er zit ook een positieve kant aan. Ja. Doe mij er nog maar eentje, ober.